ไม่รู้เป็นความบังเอิญหรือเป็นโชคชะตา ช่วงสายของวันถัดมา ขณะที่พ่อบ้านซุ่นเดินมาท่าเรือเพื่อพบเสวี่ย ตั้งใจถามไถ่ไม่กี่ประโยคแล้วค่อยกลับไปรายงานให้คุณหนูของตนสบายใจ แต่คนที่ต้องการพบกลับไม่พบ ที่พบกลับเป็นฉางซุนไท่หยาง
“เขาไม่ได้มาที่นี่หลายวันแล้ว”
โดยที่ซุ่นเหยากวานไม่ต้องเอ่ยปากถาม อีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นเหมือนเดาความคิดของตนออก
หากว่ากันตามตรง หลังจากที่ฉางซุนไท่หยางคุยกับเสวี่ยในวันนั้น อีกฝ่ายก็ไม่ได้มาที่ท่าเรืออีกเลย คงกำลังหลบซ่อนความจริงอยู่ในกระท่อมเล็กเหมือนอย่างเคยกระมัง
พ่อบ้านหนุ่มยังคงยิ้มอย่างมีมารยาทขณะค้อมศีรษะให้ฉางซุนไท่หยาง
“ประมุขฉางซุนนั่นเอง”
ฉางซุนไท่หยางก้าวเข้ามายืนตรงหน้าซุ่นเหยากวาน
“พ่อบ้านซุ่น ข้าเคยเตือนท่านแล้วไม่ใช่หรือว่าคนผู้นั้นอันตราย ท่านรับได้ แต่แม่นางหร่วนอาจไม่เหมือนกัน แล้วทำไมพ่อบ้านซุ่นถึงยังมาหาเขาอีกล่ะ”
“ข้าน้อยไม่รู้ว่าประมุขฉางซุนหมาย
