หลังจากสรุปกับตัวเองได้แล้ว ดวงตาของซุ่นเหยากวานสาดประกายแน่วแน่
“ท่านเสวี่ย ถ้าจะกลับเมืองหนิงป่อไห่ พวกเราก็ต้องกลับไปด้วยกัน หากข้าหนีกลับไปคนเดียว คุณหนูได้ฆ่าข้าแน่”
เสวี่ยบอกไม่ถูกว่าในอกตนเต็มตื้นแค่ไหน ปกติแล้ว หากมีมนุษย์รู้ว่าเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าหวาดกลัว คนพวกนั้นก็จะมีปฏิกิริยาตอบสนองว่ารังเกียจ หวาดกลัว และต่อต้าน แต่ซุ่นเหยากวานไม่ใช่
“ให้ข้าช่วยอีกแรงเถอะ” อาโปก็เช่นกัน เด็กหนุ่มกระโดดเข้าไปยืนข้างๆ เสวี่ย กางแขนเกร็งร่าง และแยกเขี้ยวเล็กๆ ขู่ฟ่อเหมือนแมวน้อยแสนประหลาด
ถึงอาโปไม่ช่วยเหลือเสวี่ย แค่พละกำลังของเสวี่ยคนเดียวอาจจะพอสูสีถ่วงเวลาคนพวกนั้นได้ แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงอีกอย่างก็คือ ทหารพวกนั้นเมื่อเพ่งมองเสวี่ยนานขึ้นอีกหน่อย พวกเขาก็อ้าปากพูดอย่างตะลึง
“ทะ...ท่านราชา!”
“ไม่จริงน่า!”
“นั่นท่านราชาจริงๆ หรือ!”
“ทะ...ทำไมกัน!?”
ซุ่นเหยากวาน เสวี่ย และอาโปไม่เข้า
