คำตอบของอาโปทำเอาทุกคนบนเรือเงียบกริบ ยกเว้นก็แต่เพียงอวี๋เฟิงซินที่ยังสลบไม่ฟื้น และภายใต้สีหน้าเรียบเฉยของซุ่นเหยากวาน ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร หรือต้องการจะพูดอะไรต่อหลังจากรู้ความจริง ทว่าไม่นาน พ่อบ้านหนุ่มก็เผยอริมฝีปาก
อาโปมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าลุ้นระทึก กลัวเหลือว่าเขาจะไล่ตนลงจากเรือ
ทางด้านเสวี่ยก็เอาแต่นั่งนิ่ง มองผิวน้ำทะเลไม่พูดอะไร
“ตอนนี้ พวกเจ้าเป็นมนุษย์แล้ว...หากใครถามก็บอกว่าเป็นมนุษย์” ซุ่นเหยากวานพูดขึ้นในที่สุด
อาโปเบิ่งตาโตมองซุ่นเหยากวาน ทั้งสีหน้าทั้งแววตาแสดงออกถึงความซาบซึ้ง ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้าง พยักหน้าติดๆ ตรงหางตามีหยาดน้ำตาคลอปริ่ม
“อื้อ ข้าเป็นมนุษย์!”
เสวี่ยไม่ได้หันมองซุ่นเหยากวาน และไม่ได้ตอบ แต่ถึงอย่างนั้น บนมุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม
หึ...ซุ่นเหยากวานแตกต่างจากคนเมืองหนิงป่อไห่จริงๆ นั่นแหละ
สิ้นคำพูดดีอกดีใจของอาโป จากนั้น พวกเขาต่างก็นั่งเง
