ในช่วงสายของวันถัดมา ฉางซุนไท่หยางมาที่ร้านผ้ามั่งมีตามหน้าที่
เนื่องจากเรื่องเรืออับปางเป็นเรื่องใหญ่ในเมืองหนิงป่อไห่ ทั้งลูกเรือยังหายไปทั้งหมด เขาจำเป็นต้องสอบถามให้กระจ่างว่าเกิดอะไรขึ้น
วันนี้ หร่วนอิ๋งซุยยังคงเปิดร้านปกติ ถึงซุ่นเหยากวานจะมีไข้เล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเด็กสาว ตรงกันข้าม นี่คือสิ่งที่พิสูจน์ให้ซุ่นเหยากวานเห็นว่านางก็มีประโยชน์
ตอนที่เด็กสาวกำลังนั่งคิดบัญชี พอเห็นผู้เดินเข้ามาเป็นฉางซุนไท่หยาง นางก็ลุกขึ้น แล้วเดินออกไปต้อนรับเขาตามมารยาท ก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายไปทางห้องโถงรับแขก
“แม่นางหร่วน” ฉางซุนไท่หยางทัก ก่อนจะทำท่ามองหา “พ่อบ้านซุ่นไม่อยู่หรือ”
“ประมุขฉางซุนต้องการพบพี่เหยากวานหรือ”
ฉางซุนไท่หยางผงกศีรษะ “ใช่แล้วละ พ่อบ้านซุ่นเป็นอย่างไรบ้าง”
“มีไข้เล็กน้อยเจ้าค่ะ ขอบคุณประมุขฉางซุนที่เป็นห่วง”
“อ้อ” ฉางซุนไท่หยางส่งเสียง ก่อนจะพูดต่อ “ข้ามาก็เพรา
