หร่วนอิ๋งซุยไม่รู้หรอกว่าฉางซุนไท่หยางกับซุ่นเหยากวานสนทนาเรื่องอะไรกัน ถึงนางจะมีฐานะเป็นคุณหนู และยังเป็นถึงเถ้าแก่เนี้ยของร้านผ้ามั่งมี แต่ก็มีมารยาทในสังคมมากพอ จึงไม่ได้เข้าไปแอบฟัง เพียงรอคอยให้ซุ่นเหยากวานบอกนางเอง
ทว่ารอแล้วรอเล่า รอกระทั่งเย็นย่ำ ซุ่นเหยากวานก็ไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรสักอย่าง
ความอดทนของหร่วนอิ๋งซุยมาถึงขีดสุดแล้ว นางจึงเป็นฝ่ายเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาหาซุ่นเหยากวานถึงในห้องเสียเอง
“พี่เหยากวาน!”
“หือ?”
พ่อบ้านหนุ่มเอียงศีรษะทำหน้าสงสัย ก่อนนั้น เขานอนหลับไปแล้วตื่นหนึ่ง ตอนนี้ อาการไข้จึงลดลงแล้ว และพอมีแรงลุกขึ้นมาทำอาหารเย็น แต่ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นจากเตียงดี หร่วนอิ๋งซุยก็เข้ามาถึงในห้องของเขาเสียก่อน
“คุณหนูหิวแล้วหรือ” ซุ่นเหยากวานถามพาซื่อ
หร่วนอิ๋งซุยเห็นซุ่นเหยากวานยังคงไม่รู้ถึงความผิดของตน นางก็ยิ่งไม่พอใจ
“ไม่ต้องมาหงมาหือเลยนะ วันนี้ พี่เหยากวานกับปร
