เมื่อสถานการณ์วุ่นวายกลับมาสงบ สักครู่ต่อมา หร่วนอิ๋งซุยถึงเปิดประเด็น
“การที่อาโปไม่รู้ว่าตัวเองเป็นสตรีเป็นเรื่องที่แปลกนะ ดังนั้น ข้าอยากรู้เรื่องราวของเจ้า...อาโป”
“อืม...”
อาโปพยักหน้าแรงๆ ถึงถูกตั้งคำถามแบบนั้น แต่นางไม่มีแววเศร้าซึมในดวงตา กลับเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริงไม่เปลี่ยน
“ความจริงก็คือข้าไม่รู้เรื่องของท่านแม่เลย จำความได้ก็มีท่านพ่อที่เลี้ยงดูข้ามาตลอด ท่านพ่อบอกว่าข้าเป็นเด็กผู้ชาย ทั้งยังเลี้ยงดูข้ามาแบบนั้น อีกอย่าง คนละแวกใกล้ๆ ล้วนแต่เป็นบุรุษจึงไม่รู้ว่าแบบไหนเรียกว่าสตรีแบบไหนเรียกว่าบุรุษ”
หร่วนอิ๋งซุยยิ้มมองอาโป นางไม่ได้โง่งม ต้องบอกว่าไร้เดียงสาถึงจะถูก
“หลังจากที่ท่านพ่อของข้าจากไปเมื่อไม่นานนี้ ข้าก็อยู่คนเดียวมาตลอด...” อาโปเริ่มพูดต่อ “กระทั่งข้าได้พบพ่อบ้านซุ่นกับพี่เสวี่ย ตอนนั้นข้าก็คิดได้ว่า ข้าไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว จึงร้องขอติดตามพวกเขา
