คนตัวเล็กพยักหน้าทั้งน้ำตา หล่อนไม่อาจละใบหน้าออกจากแผงอกนั้นได้ มันเหมือนที่พักพิงยามอ่อนล้า หล่อนเพิ่งรู้ว่าพี่คมอบอุ่นมากเพียงใด
เกือบสามชั่วโมงแห่งการเฝ้ารอ ประตูห้องผ่าตัดเปิดออก ทีมแพทย์ออกมา มิลันดาถลาเข้าหา หมอใหญ่ยิ้มทักทาย
“หมอใหญ่คะ แม่ของมิเป็นยังไงบ้าง” หล่อนถามเสียงสั่น
“ปลอดภัยแล้วล่ะ เหลือแค่พักฟื้นรอดูอาการอีกสักระยะ ช่วงนี้หมอมิคงต้องคอยดูแลแม่สักหน่อย อย่าให้ท่านรู้สึกกระทบกระเทือนทางอารมณ์ เพราะมันส่งผลถึงโรคนี้”
“ค่ะหมอใหญ่”
“หมอขอตัวไปพักก่อนนะ อีกชั่วโมงมีผ่าตัดใหญ่รออีก”
หล่อยกมือไหว้ น้ำตาคลอ “ขอบคุณมากค่ะหมอใหญ่ ขอบคุณจริงๆ”
“ไม่ต้องยกมือไหว้ขนาดนั้นหรอกหมอมิ หมอมิก็อยู่ทีมผ่าตัดเดียวกับหมอมาก่อน การช่วยผู้ป่วยคือหน้าที่และความรับผิดชอบของคนเป็นหมอ จริงไหม”
หล่อนยกยิ้ม เข้าใจข้อนี้ดีทุกอย่าง “จริงค่ะ”
“มิยังเยี่ยมแม่ไม่ได้ใช่ไหมคะ”
“ยังนะ อีกสักพัก คงต
