เสียงประตูอัตโนมัติของเพนเฮ้าส์เปิดออกตอนเกือบเที่ยงคืน
ลลิลเดินนำเข้ามาในห้องนั่งเล่นหรู พร้อมแฟ้มเอกสารในมือที่กอดแน่นราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า
ไทเลอร์กับคิมหันต์ตามหลังเข้ามา ส่วนอลิสแตร์...นั่งรออยู่ก่อนแล้ว บนโซฟายาวตรงมุมไฟนวลสลัว
เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำพับแขน เผยท่อนแขนแน่นแข็งแรง มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์ อีกข้างวางพาดพนักโซฟา และที่สำคัญ...ดวงตาคู่นั้นกำลังมองตรงไปยังลลิล — จ้องแบบนิ่ง...แต่เจือความขุ่นใจที่เห็นชัดกว่าแสงไฟเพดาน
“ได้แฟ้มมาแล้วค่ะ”
ลลิลบอกบอสเสียงใสขณะยื่นเอกสารให้ อลิสแตร์รับแฟ้มโดยไม่พูดอะไร ดวงตาเขายังไม่ละไปจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว
เธอกลืนน้ำลายเบา ๆ — รู้ตัวว่าบรรยากาศมันไม่ปกติ...
คิมหันต์เดินอ้อมไปเปิดจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ ก่อนเรียกข้อมูลดิจิทัลขึ้นจากฐานสแกน
ขณะที่อลิสแตร์นั่งลงบนโซฟา เปิดแฟ้มแล้วไล่สายตาอ่านไปทีละหน้าแบบเย็นเฉียบ ลลิลเองก็ขยับไปนั่งอีกฝั่ง...
