ดวงตาของลลิลเบิกกว้างช้า ๆ
ในตอนแรกคือความพร่าเบลอ…ต่อมาคือความสับสน แต่สิ่งที่รับรู้ได้ชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด—คือสัมผัสอ่อนนุ่มร้อนผ่าวที่ยังแตะอยู่บนเนินอกของเธอ
เสียงลมหายใจร้อนผ่าวปะทะกันในระยะประชิด...กลิ่นกายอุ่นที่ผสมผสานกับกลิ่นหอมบางจากผิวของเธอ ทำให้ความเป็นเหตุเป็นผลค่อย ๆ ถูกชะล้างออกจากหัวสมองทีละชั้น
“บอส…นี่…คือ…”
เสียงเธอสั่นพร่า จนแทบกลืนหายไปในลำคอ
อลิสไม่ได้ตอบในทันที แต่แววตาของเขา…กลับสะท้อนความรู้สึกที่เก็บซ่อนมานานเกินไป
ดวงตาคมเข้มที่เคยมองเธออย่างสุขุม บัดนี้กลับฉายประกายคลุ้มคลั่ง ริมฝีปากแนบชิดกับอกอิ่มเนียนนุ่ม ปลายนิ้วที่สัมผัสผิวเธอ...สั่นไหวเล็กน้อย
“ฉัน...” เขาเอ่ยเสียงพร่า แต่หยุดไว้แค่นั้น ราวกับคำอธิบายทั้งหมดไม่มีความหมายอีกต่อไป
ปลายนิ้วที่ค้างอยู่เริ่มเคลื่อนไหวช้า ๆ ลากเส้นไล้ตามผิวเนื้อร้อนระอุ แล้วเปลี่ยนเป็นใช้ฝ่ามือโอบหน้าอกอวบอิ่มอ่อนนุ่มนั
