แสงไฟสีอำพันจากโคมข้างหัวเตียงทาบเงาไล้ผ่านแผ่นอกเปลือยเปล่าของชายหนุ่มผู้เป็นดั่งนักล่าค่ำคืน กล้ามอกแน่นขยับตามจังหวะลมหายใจที่เริ่มไม่เป็นจังหวะ มือใหญ่ประคองร่างบางที่หอบเบา ๆ อยู่ข้างกาย—เรือนร่างเปลือยเปล่าซ่อนอยู่ในผ้าคลุมไหมที่แทบไม่เหลืออะไรให้จินตนาการ
ลลิลแนบตัวอยู่กับอกของเขา แก้มแดงจัด ผิวเนื้อขึ้นสีระเรื่อไปทั้งตัว สะโพกกลมกลึงยังคงกระตุกเบา ๆ จากแรงปรนเปรอที่เพิ่งผ่านพ้นไป
เธอหลับตา…หอบหายใจหนัก ริมฝีปากเธอแดงช้ำเล็กน้อยจากจูบที่ไม่เบานักเมื่อครู่ มือหนานวดเคล้นหน้าอกอิ่มอย่างหลงใหล
“หืม? ทำไมเงียบล่ะ...” เสียงเขาแหบต่ำ ขณะใช้ปลายนิ้วลากผ่านต้นขาเนียนของเธอช้า ๆ
“เมื่อกี้ยังกล้าชวนฉันเต้นรำต่อหน้าคนทั้งงานอยู่เลย”
ลลิลสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อมือใหญ่ลากจากต้นขาขึ้นมาโอบเอวแล้วรั้งเข้าหา อ้อมแขนเขาแน่นเสียจนเธอแทบไม่มีช่องว่างให้หายใจ
“หมดแรงแล้วเหรอ?”
อลิสแตร์โน้มหน้าลงต่ำ จ
