แสงอาทิตย์ยามเช้าเล็ดลอดผ่านรอยแยกของผ้าม่านทึบ ส่องกระทบลงบนเรือนร่างเปลือยเปล่าที่ซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา กลิ่นอายแห่งรัตติกาลยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ กลิ่นเหงื่อ กลิ่นกาย และบางอย่างที่ร้อนแรงจนผิวของเธอยังจดจำได้แม้ผ่านมาหลายชั่วโมง
ลลิลขยับตัวน้อย ๆ แล้วก็ต้องเม้มริมฝีปากเบา ๆ ทันที — ขาเรียวยังสั่นเล็กน้อย ปลายสะโพกปวดหนึบ และที่สำคัญ…เธอกำลังแนบอยู่กับอะไรบางอย่างที่ ยัง แข็งและอุ่นจัดอยู่ใต้ผ้าห่ม
แก้มใสของเธอขึ้นสีทันที ภาพเมื่อคืนไหลย้อนกลับมาราวกับกดรีเพลย์ ทั้งเสียงกระซิบแหบพร่า...การเคลื่อนไหวที่ไม่มีทีท่าจะหยุด...และคำพูดพร่าต่ำอยู่ข้างหูเธอจนทุกอณูของร่างกายสั่นไหว
“…อยากให้จำได้ในสภาพที่มีสติทุกวินาที…”
พระเจ้า…ตอนนี้จำได้ยันทุกจังหวะสะโพก!!
จำแม่นยิ่งกว่าซีนจบหนังฟูลเอชดี!!
มือบางจะรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวแน่น—ทันทีที่ได้ยินเสียงคนข้าง ๆ ขยับตัว
“ตื่นแล้วเหรอ?”
เสียงทุ้ม
