ตอนที่ 12 หวง...แต่ไม่พูด

1563 Words

แสงแดดอ่อน ๆ รอดผ่านผ้าม่านโปร่งลงมาแตะแก้มลลิลเบา ๆ ขับให้ผิวเนียนขาวดูนุ่มนวลราวกับขนมที่เพิ่งอบเสร็จ เธอกะพริบตาช้า ๆ ลืมตาตื่นขึ้นในห้องนอนสวยหรูของโรงแรม เงียบ… กลิ่นโกโก้เมื่อคืนเหมือนยังคงอวลอยู่ในปลายจมูก ร่างบางพลิกตัวเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้ว ‘ฝัน...อะไรกันเมื่อคืน...’ ภาพบางอย่างแล่นวาบผ่านหัวอย่างไม่ทันตั้งตัว เสียงลมหายใจหนัก ๆ ดังชิดใบหู ลลิลหลับตาแน่น รู้สึกเหมือนร่างกายกำลังถูกคลื่นร้อนซัดสาดไม่หยุด “อื้มม…” เธอครางเผลอ ร่างสะท้านเมื่อปลายลิ้นอุ่นเปียกของเขากวาดไล้ต่ำลงจากแอ่งสะดือ ลากเส้นวนช้า ๆ ไปจนถึงเนินเนื้อที่ไวต่อสัมผัส “อย่า...ตรงนั้นมัน...” เสียงเธอสั่น ร่างเกร็งสะท้านด้วยความรู้สึกอัดแน่นเกินต้าน แต่เขากลับไม่หยุด ริมฝีปากร้อนจัดบดจูบลงบนกลีบอ่อนอย่างจงใจ ปลายลิ้นแทรกผ่านความนุ่มชื้น แล้วดูดเม้มเบา ๆ ด้วยจังหวะที่ทำให้เธอแทบขาดใจ ทุกแรงเล้าโลมทั้งนุ่มนวลและดุดัน ราวกับเขารู้ดีว่าเธอจะเสร็จตรงไหน—เมื่อไหร่ เสียงดูดชื้น ๆ ดังในความฝัน ทำเอาเธอหน้าแดงจัดแม้กระทั่งในความรู้สึกนั้น มือเธอจิกลงกับผ้าปูเตียง ปลายนิ้วสั่นระริก ขณะที่เรียวขาถูกแบะออกอย่างไม่ให้ขัดขืน “บอส…อึ่ก…” เสียงครางหลุดจากริมฝีปากของเธอเบา ๆ ในฝัน มือเล็กเผลอยื่นออกไปคว้า...และสิ่งที่สัมผัสได้คือกล้ามท้องแน่นเปียกน้ำเล็กน้อยของอีกฝ่าย สัมผัสนั้นสมจริงจนน่าตกใจ—กล้ามท้องแข็งร้อน ขยับไหวตามแรงหอบหายใจ เสียงลมหายใจที่รินรดใบหน้า... ก่อนแผงอกจะโน้มลงมาแนบชิด ปลายลิ้นของใครบางคนเลื่อนไล้ไปตามแนวคอ... “อะ...” ลลิลสะดุ้งพลิกตัวลุกขึ้นนั่งทันที ใบหน้าร้อนวูบวาบ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเต็มหมอน ชุดนอนผ้าบางแนบไปกับผิวจากการขยับตัวไปมา เธอเม้มปากแน่น ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ‘ฝัน...แบบนั้นอีกแล้วเหรอ?’ และที่น่าอายที่สุดคือ...เธอจำได้ชัดว่าตัวเอง ‘ยื่นมือไปแตะกล้ามหน้าท้องของบอส’ แบบเต็ม ๆ ด้วยความอยากรู้อยากสัมผัส “...ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย...” เธอพึมพำเบา ๆ แล้วตวัดผ้าห่มออกสำรวจร่างกายอย่างรวดเร็ว มือไล้ผ่านเรียวขา หน้าท้อง และต้นขา ไม่มีรอยจูบ ไม่มีความเปียกชื้น ไม่มีอะไรสักอย่าง... เธอถอนหายใจแรง ก่อนจะหลับตา ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองแน่น ฝันบ้าอะไรเนี่ย...ฝันแบบ 4D ขนาดนั้นเนี่ยนะ? “…หื่นเกินไปแล้วนะ ยัยลลิล…” ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากมือถือที่หัวเตียง ‘10.30 มีนัดกับลูกค้า The Leviathan Group – ห้ามสาย’ —จากเบอร์ที่ไม่ได้เซฟชื่อ แต่เธอรู้ทันทีว่าเป็นใคร ลลิลรีบพุ่งเข้าห้องน้ำทันที ในหัวยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกอายระคนฟุ้งซ่าน เธอไม่รู้เลยว่า เธอจะทำหน้ายังไงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเจ้าของกล้ามท้องในความฝันอีกครั้ง ... ณ โต๊ะอาหารส่วนกลาง – ห้องเพนต์เฮ้าส์ชั้นบนสุดของโรงแรมหรู กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยอวลไปทั่วโต๊ะอาหารอลังการ โทนไม้สีเข้มผสมหินอ่อนขาวสะอาดตา ตัดกับแสงแดดอ่อนจากทะเลที่สาดเข้ามาทางผนังกระจกใสเต็มบาน อลิสแตร์นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ พาดแขนข้างหนึ่งกับพนักเก้าอี้ อีกข้างถือไอแพดอ่านข้อมูลข่าวกรองบางอย่าง สีหน้าเงียบขรึมแต่สายตาเฉียบคม คิมหันต์ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าซอฟต์สวมทับด้วยสูทสีดำยืนอยู่ข้างโต๊ะ เขาวางแฟ้มข้อมูลหนาเตอะลงตรงหน้าเจ้านาย “ทีมข่าวของ Blackfin ได้ข้อมูลล่าสุดจากฝรั่งเศสแล้วครับ...มีความเป็นไปได้สูงว่า เบื้องหลังการลอบสังหารลอร์ดวินเซนต์—ไม่ใช่พวกศัตรูเก่า แต่เป็นคนในที่ MI6 เคยทำงานด้วยมาก่อน” อลิสแตร์เงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาคมดุนั้นนิ่งเรียบ “…เซอร์ไคล์?” คิมหันต์ส่ายหน้า “ไม่ใช่ครับ...แต่เป็นผู้บังคับบัญชาของเซอร์ไคล์ในตอนนั้น ชื่อว่า ‘ลูเซียโน เดอลารู’ เคยรับงานใต้โต๊ะจากฝ่ายตรงข้าม” อลิสเงียบไปชั่วครู่ ดวงตาสีเทาวาววับมีประกายความเหี้ยมโหดซ่อนอยู่ในนั้น “ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?” “ล่าสุด...ดูเหมือนจะซ่อนตัวในชื่อใหม่ที่ดูไบ บอสจะให้จัดทีมลงไปไหม?” อลิสหมุนปากกาในมือก่อนตอบเสียงเย็น “รอฉันเจอราเฟียลก่อน...แล้วค่อยไล่ล่าทีละคน” เสียงประตูเลื่อนเปิดออกเบา ๆ “บอสคะ...” เสียงหวานของลลิลดังขึ้นเบา ๆ อลิสชะงักมือที่กำลังถือแก้วกาแฟ...ก่อนจะหันไปช้า ๆ และภาพตรงหน้าก็ทำให้ความเคร่งเครียดในดวงตา...สั่นไหวระริกในพริบตา ลลิลก้าวเดินออกมาด้วยชุดสูทกระโปรงแนบลำตัว ผ้าแสล็กส์เนื้อดีสีงาช้างอ่อนเน้นช่วงเอวและสะโพกได้อย่างพอดิบพอดี ความยาวสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย เปิดไหล่หนึ่งข้าง ผมถูกรวบหลวม ๆ ให้พอมีปอยผมระอยู่ที่แก้ม เผยต้นคอขาวนวล ริมฝีปากสีชมพูจาง ๆ มีความเร่าร้อนเล็กน้อยในดวงตา — หวานแต่เซ็กซี่จนใจสั่น อลิสไล่สายตามองตั้งแต่เรียวขาจรดเรือนผมช้า ๆ ก่อนตวัดกลับมาสบตาเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “เตรียมตัวเสร็จเร็วดีนี่” “ค่ะ ลินไม่อยากให้ใครรอ” เธอตอบพร้อมยิ้มน้อย ๆ แต่ภายในใจกลับเต้นระรัว โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าเขาสวมเสื้อเชิ้ตเปิดคอ ทรงเข้ารูปเนื้อผ้าบางเฉียบที่เผยให้เห็นเส้นกล้ามอกและไหปลาร้าด้านใน เธอสูดหายใจลึก...พยายามห้ามตัวเองไม่ให้หลุดคิดถึงฝันเมื่อคืน —บ้าเอ๊ย!! คิดอะไรของเธอยัยลิน ยังไม่ทันที่ลลิลจะได้พูดอะไร คิมหันต์ก็พูดขึ้นแทน เสียงนุ่ม สุภาพ แต่คมกริบตามสไตล์ “คุณลลิลครับ วันนี้เรามีนัดเจรจากับ The Leviathan Group” “ค่ะ?” ลลิลขมวดคิ้วนิด ๆ มองทั้งสองคนสลับกัน คิมหันต์ยิ้มสุภาพแบบเลขาหนุ่มหน้าหวาน แต่ดวงตายังคงเฉียบขาด “ในงานจะมีการจำลอง ‘เหตุการณ์ลักพาตัว’ จริง ภายใต้ระบบรักษาความปลอดภัย AI ของพวกเขา คุณจะต้องเข้าไปมีส่วนร่วมในสถานการณ์เสมือนจริง — ซึ่งอาจมีทั้งการไล่ล่า ล้ม วิ่ง หรือถูกดึงตัวเข้ารถ” อลิสวางไอแพดลงบนโต๊ะ พร้อมเอ่ยเสียงเรียบ “ชุดสวยของคุณ...คงไม่เหมาะ” “เพราะอะไรคะ?” ลลิลเลิกคิ้วเล็กน้อย จมูกรั้นเชิดขึ้นโดยอัตโนมัติ อลิสสบตาเธอแน่นิ่ง “ผมไม่อยากให้คุณบาดเจ็บ หรือคนอื่นต้องเสียสมาธิ เพราะชุดของคุณ” ประโยคดูเหมือนคำสั่งจากเจ้านาย แต่แววตาที่สบกับเธอกลับแฝงบางอย่างที่ลึกกว่า... “ไปเปลี่ยนเป็นกางเกงขายาว ใส่สปอร์ตบราไว้ข้างในด้วย” เขาทิ้งท้าย ก่อนยกแก้วกาแฟขึ้นจิบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลลิลถอนหายใจแรงแอบหงุดหงิด แต่ยอมหมุนตัวเดินกลับไปอย่างว่าง่าย ทั้งที่แก้มยังร้อนวูบวาบ “พูดออกมาตรง ๆ ว่าหวง...ก็ไม่น่ายากนะครับ บอส” “นายเลิกอ่านใจฉันได้แล้ว” เสียงของอลิสต่ำลงเล็กน้อย แต่ไม่หันไปมอง คิมหันต์แอบยิ้มอย่างรู้ทัน 30 นาทีต่อมา... เสียงประตูห้องนอนฝั่งขวาเปิดออกอีกครั้ง อลิสที่กำลังอ่านข้อมูลในไอแพดเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ—สายตาคมปรายไปทางต้นเสียงที่ดังขึ้น…แล้วหยุดนิ่ง ลลิลปรากฏตัวในชุดทะมัดทะแมง กางเกงขายาวสีดำเข้ารูปพอดีเอว สวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนถึงข้อศอก ด้านในเป็นสปอร์ตบราสีครีมที่แนบเนื้อพอดีแบบไม่โป๊ แต่เซ็กซี่จนต้องกะพริบตาถี่ เธอรวบผมขึ้นเป็นหางม้าหลวม ๆ เผยลำคอระหง และใบหน้าที่ดูสวยหวาน เธอดูเหมือนคนที่พร้อมจะหนีเอาชีวิตรอด…แต่ก็พร้อมทำให้ใครบางคน เสียสมาธิ ไปพร้อมกัน อลิสมองเธอ...นานกว่าที่ควรเล็กน้อย...สายตายังคงนิ่งสนิท ไม่มีคำกล่าวชม แต่...มือที่จับไอแพดกำแน่นขึ้นเล็กน้อย ลลิลรู้สึกเหมือนถูกสแกนทั้งตัว เธอกัดริมฝีปากนิด ๆ แล้วแกล้งถามกลบความเขิน “พอจะผ่านเกณฑ์บอสได้ไหมคะ?” อลิสวางไอแพดลงกับโต๊ะช้า ๆ “ดีกว่าเมื่อกี้...เยอะ” เขาตอบเรียบ ๆ คิมหันต์เดินตรงมาหาทั้งคู่ ก่อนจะส่งกระเป๋าเป้ขนาดเล็กให้ลลิล “ข้างในมีไมโครชิป, ไมค์, และกล้องเล็กฝังในกระดุม เราจะเชื่อมกับศูนย์ควบคุมของ The Leviathan” ลลิลรับมาด้วยความสงสัยปนตื่นเต้น อลิสลุกขึ้นเต็มความสูง เดินมาหาเธอ และก้มหน้าใกล้จนลมหายใจของเขาแทบรินรดปลายจมูกของเธอ “ไม่ต้องกังวล ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น...ผมจะเป็นคนพาคุณออกมาเอง” คำพูดของเขานิ่ง เรียบ และหนักแน่น แต่ดวงตาที่สบมองกันชั่ววินาทีนั้น...ทำให้ลลิลเผลอกลืนน้ำลายอีกครั้ง เธอพยักหน้า “…ค่ะ” อลิสหมุนตัวกลับ พร้อมหยิบสูทสีเข้มจากพนักโซฟา “ไปกันได้แล้ว”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more