ตอนที่ 13 เลเวียอาธาน...ที่ซ่อนเงา

1727 Words

ตึกกระจกสูงเทียบท้องฟ้า ตั้งตระหง่านเหนือเส้นขอบทะเลฝั่งตะวันตกของภูเก็ต ตัวอาคารทรงสี่เหลี่ยมเรียบเฉียบแบบ Brutalist Modern ทอดแนวยาวราวกับกำแพงเหล็กที่เงียบขรึมและทรงอำนาจ ชื่อป้ายทองคำด้านหน้าเขียนไว้ว่า “The Leviathan Group — Global Security Intelligence Partner” อลิสแตร์ก้าวลงจากรถลิมูซีนคันดำ ลลิลก้าวตามลงมาในชุดกางเกงขายาวสีดำเรียบขับกับเสื้อเชิ้ตขาว และแจ็คเก็ตบางแนบลำตัวที่ช่วยพรางความโค้งเว้าของเธออย่างพอเหมาะ คิมหันต์สวมสูทสีเทาเข้ม เดินนำหน้าเล็กน้อยพร้อมแท็บเล็ตในมือ เลขาหนุ่มหน้าหวาน กวาดตามองรอบข้างอย่างระวังภัย ก่อนเดินตรงเข้าไปในตึก พนักงานในชุดสูทสีเข้มยืนเรียงรับ บ่งบอกถึงความเข้มงวดในระดับสูง ทันทีที่อลิสแตร์เดินผ่าน พวกเขาทั้งหมด...โค้งศีรษะให้เล็กน้อยโดยไม่พูดอะไรเลย ลลิลที่เดินเคียงข้าง เห็นภาพนั้นก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เธอรู้ดีว่า อลิสเป็นคนที่ค่อนข้างสำคัญ แต่ไม่คิดว่าบริษัทอย่างเลเวียอาธานจะให้ความเคารพขนาดนี้ “ดูเหมือนพวกเขารู้จักคุณดีจังนะคะ...” เธอเอ่ยเบา ๆ ระหว่างเดินตามอลิสผ่านโถงลอบบี้ “คุณคิดว่าไงล่ะ?” อลิสเลิกคิ้วมองเธออย่างมีเลศนัย ลลิลเงียบไม่ตอบ คิมหันต์พาเดินตรงไปยังหน้าลิฟต์ ที่ไม่มีแผงควบคุม เสียงติ๊งของลิฟต์ภายในดังขึ้น ก่อนที่ประตูอัตโนมัติจะเลื่อนเปิดออกโดยไม่ต้องสัมผัส แสงไฟนีออนสีขาวสว่างวาบตอนที่อลิสก้าวเข้าไป ระบบ AI ตรวจสอบตัวตนอัตโนมัติพร้อมเสียงที่เปล่งออกมาแค่ประโยคเดียว “Welcome, Alistair the Roman.” ลลิลชะงักนิดหนึ่ง เธอเหลือบตามองอลิสที่ยังคงมีท่าทางเรียบนิ่ง ส่วนคิมหันต์แค่กระแอมเบา ๆ เหมือนรู้อยู่แล้ว ลิฟต์พาพวกเขาไต่ขึ้นไปยัง ‘ชั้น 66’ ซึ่งไม่มีปุ่มกดสำหรับชั้นนี้ในลิฟต์ทั่วไป เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก... กลิ่นอายของโลหะเย็นและหนังแท้ก็อบอวลอยู่ในโถงเงียบ พื้นหินอ่อนสีเทาแผ่ยาวไปสู่ห้องรับรองสุดหรูซึ่งตกแต่งด้วยงานศิลป์แนว Cyber-Oriental ที่ปลายโต๊ะหนังสีดำ… มีชายคนหนึ่งนั่งไขว่ห้าง จิบเอสเปรสโซ่อยู่เงียบ ๆ กิริยาสุภาพแต่นัยน์ตาคมกริบราวกับใบมีด ราเฟียล ออง (Raphael Ong) สูทสีดำเข้ารูปกับเสื้อเชิ้ตเปิดคอเล็กน้อย เรือนผมดำขลับตัดสั้นเรียบ แววตาคมสิงห์เอเชียผสานความนิ่งเยือกเย็นแบบสวิส เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นอลิส “...นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ฉันไม่ได้เจอ ‘Alistair the Roman’ ด้วยตัวเอง” ลลิลขมวดคิ้วเล็กน้อยกับโค้ดเนมประหลาดนั้น แต่ไม่พูดอะไร อลิสก้าวเข้าไปใกล้ สายตานิ่งสนิทตอบกลับโดยไม่มีรอยยิ้ม “วันนี้ผมมาในนามราเมียสกรุ๊ป เพื่อทดสอบระบบ...ดังนั้นวันนี้มีแค่ธุรกิจเท่านั้น” ราเฟียลหัวเราะเบา ๆ ก่อนวางแก้วกาแฟเอสเปรสโซ่บนโต๊ะ “ไม่มีอะไรที่นี่...เป็นแค่ธุรกิจหรอก อลิส” เขาพูดเสียงเรียบแล้วหันไปมองลลิลเต็มตา “คนที่คุณพามาด้วย...เธอไม่ธรรมดาเลยนี่” ลลิลยิ้มเล็กน้อยอย่างสุภาพ สายตายังอ่านไม่ออกว่าคำชมนั้นคือคำชมจริงหรือคำเตือนในคราบน้ำเสียงนุ่ม อลิสปรายตามองราเฟียลเหมือนเตือนเขาในที “เธอคือ ‘ผู้ทดสอบ’ วันนี้ — อย่าให้เธอเป็นอะไรมากกว่านั้น” ราเฟียลขยับนิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ พร้อมส่งสัญญาณให้ประตูห้องประชุมเปิดออก เบื้องหน้าคือ ‘แผนที่เมืองจำลอง’ ขนาดย่อส่วน พร้อมจอควบคุม AI ภาพจากกล้องหลายร้อยตัวเชื่อมต่อแบบเรียลไทม์แสดงผลอยู่บนผนังห้อง เขาหันกลับมาหาอลิส “ลองดูสิว่า...AI รุ่นใหม่ของเราจะ ‘ติดตามเป้าหมายจริง’ ได้ไหม ถ้าเกิดการลักพาตัวกลางเมืองขึ้น” อลิสสบตาเขานิ่ง…ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “เริ่มได้เลย” ... บานประตูโลหะเปิดออกอย่างช้า ๆ เบื้องหน้าคือลานกว้างล้อมด้วย ‘เมืองจำลอง’ ขนาดย่อส่วน ที่มีทุกอย่างตั้งแต่ตึกสูงกลางเมือง ร้านสะดวกซื้อ สะพานลอย ไปจนถึงรถยนต์ที่วิ่งวนราวกับถนนจริง ลลิลยืนอยู่ริมฟุตบาทในย่านจำลองที่เหมือนถอดแบบจากย่านอโศกของกรุงเทพฯ — มีตึกสูง ร้านสะดวกซื้อ ร้านขายผลไม้ และเสียงพื้นหลังจาง ๆ ของเมือง เธอเปลี่ยนใส่ชุดสำหรับปฏิบัติการ เป็นเสื้อครอปแขนยาวแนบลำตัวกับกางเกงรัดรูปสีเข้มที่ขับผิวขาวเนียนของเธอเด่นชัด ต่างหูเล็กทรงหยดน้ำและรองเท้าผ้าใบเฉียบเรียบ — คือจุดฝัง ‘ชิประบุตำแหน่ง’ ที่ทีมเทคนิคของ Leviathan มอบให้เธอ เสียงจากห้องควบคุมดังผ่านอินเตอร์คอมเบา ๆ “ผู้เข้าร่วมทดสอบพร้อม” ในห้องกระจกชั้นบน — ราเฟียล ออง ยืนกอดอกพิงกรอบหน้าต่าง อลิสยืนพิงกรอบกระจกหนา สายตาคมจ้องไปยังร่างของลลิลที่กำลังเริ่มเดินตามจังหวะ ‘เหตุการณ์’ ในแผนที่เสมือน คิมหันต์เปิดจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่แสดงตำแหน่ง GPS แบบเรียลไทม์ “เริ่มล่ะนะ” ราเฟียลยิ้มบาง ๆ “AI ของเราเริ่มตรวจจับความผิดปกติแล้ว…กล้องทั้งหมดเชื่อมต่อพร้อมรายงานแบบเรียลไทม์” เสียงคลิ๊กเบา ๆ ดังขึ้นข้างหู ต่างหูทรงหยดน้ำของลลิลเริ่มทำงานเชื่อมต่อกับแผนที่ทั้งเมืองจำลอง บนข้อเท้าของเธอ มีเซนเซอร์อีกจุดฝังแนบเนียนในรองเท้าผ้าใบสีดำเงา ภารกิจของเธอ: หลบหนีจากสถานการณ์จำลอง ‘ลักพาตัว’ ให้ได้ภายใน 30 นาที ห้ามถูกควบคุม ห้ามถูกพาเข้าสู่ ‘จุดจับกุมจำลอง’ ไม่เช่นนั้น...ถือว่า ‘ล้มเหลว’ เสียงยางรถเบรกช้า ๆ ดังขึ้น รถตู้สีดำที่ดูธรรมดา...แต่ภายในบรรจุ ‘ทีมจำลองเหตุการณ์’ ที่ได้รับอนุญาตอย่างถูกต้อง ชายสองคนก้าวลงมาจากรถ พร้อมแสร้งเป็น ‘คนถามทาง’ ก่อนจะเลื่อนตัวเร็วมากเข้าใกล้ลลิล มือข้างหนึ่งยื่นมาจับแขน ลลิลผงะถอยหลบแทบไม่ทัน “ขอโทษค่ะ ฉันรีบ” เธอพูดเสียงแข็ง แล้วหมุนตัววิ่งทันที เสียงสัญญาณในห้องควบคุมดังขึ้น “เป้าหมายเริ่มหลบหนี” กล้องรอบเมืองจำลองหันตามตัวเธอโดยอัตโนมัติ ภาพจากมุมสูงฉายให้เห็นว่า ลลิลกำลังวิ่งเลี้ยวเข้าซอยเล็ก ๆ ข้างร้านกาแฟ เธอหอบหายใจ กวาดตามองรอบตัวเร็ว ๆ แล้วหยิบฝาขวดจากกระเป๋าเสื้อ ปาใส่ถังขยะดัง “โครม!” เสียงดังนั้นหลอกให้คนร้ายในฉากจำลองเบี่ยงทิศ เธอฉวยโอกาสวิ่งข้ามสะพานลอยเล็กไปอีกฟาก — รองเท้าเธอเบาแต่มั่นคง สะโพกแน่นในกางเกงรัดรูปเคลื่อนไหวตามจังหวะ ในห้องควบคุม คิมหันต์หรี่ตาลงเล็กน้อย “เธอใช้เสียงรบกวนเบี่ยงทิศทาง...” “เธอฉลาด” ราเฟียลพึมพำ เหลือบมองอลิสที่ยืนนิ่ง แต่บรรยากาศรอบตัวเขาเริ่มเปลี่ยน — เขาเงียบเกินไป “บอสของเธอไม่พูดอะไรเลยเหรอ?” ราเฟียลยิ้มมุมปากถาม “พูดทำไม เมื่อเธอกำลังทำได้ดี” อลิสตอบโดยไม่ละสายตาจากจอ ดวงตาเป็นประกายวาววับ...โดยเฉพาะตอนที่ลลิลเลี้ยวเข้าไปในซอยแคบ กล้องจับภาพเธอจากมุมสูง — เส้นผมพลิ้วไหว เสื้อติดลำตัวตามแรงวิ่ง หอบหายใจแรง อลิสยืนนิ่ง ริมฝีปากขบแน่น นัยน์ตาคมจับจ้องภาพหญิงสาวที่วิ่งผ่านกล้องดวงที่ห้าไปแล้ว เหลือเพียงกล้องตัวสุดท้ายตรงมุมตึกข้างโกดัง “ถ้าเธอถึงจุดนั้นก็จบการทดสอบ” คิมหันต์เอ่ยเสียงเรียบ พร้อมยิ้มมุมปากอย่างผ่อนคลาย — แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิด ลลิลหอบหายใจแรงใต้โครงเหล็กร้านค้าเล็ก ๆ เธอเพิ่งหนีรอดจากชายในบทคนร้ายจำลองได้หวุดหวิด...หรือเธอคิดแบบนั้น เสียงฝีเท้าหายไป เธอกำลังจะดันแผ่นเหล็กขึ้น แต่ทันใดนั้น— “จับได้แล้ว” เสียงกระซิบเย็นเฉียบดังขึ้น พร้อมวงแขนแข็งแรงที่โอบรัดจากด้านหลัง “อ๊ะ—!” ยังไม่ทันร้องเสียงหลุดออกมา ปากก็ถูกปิดด้วยผ้าดำ กลิ่นบางอย่างแตะจมูกในเสี้ยววินาที ทุกอย่างในโลก...เริ่มเบลอ ในห้องควบคุม Leviathan “ระบบแจ้งเตือน: เป้าหมายถูกลักพาตัว” เสียง AI ดังขึ้นอย่างเป็นกลาง ขณะกล้องวงจรปิดแสดงภาพลลิลถูกลากขึ้นรถตู้สีดำ แต่สิ่งที่ผิดปกติคือ— รถคันนั้น ‘ไม่ได้ตรงไปยังจุดจับกุมจำลอง’ แต่เลี้ยวออกนอกเส้นทางทันที อลิสขมวดคิ้ว ริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรง เสี้ยววินาทีที่เขาเบิกตาขึ้นชัดเจน คิมหันต์กดเปลี่ยนภาพทันที ภาพตัดไปยังมุมมองจากกล้องจับความร้อนด้านบน “นั่นไม่ใช่ทีมเรา!” ทีมงานของราเฟียลร้องลั่น พร้อมกับเสียงสั่งงานวุ่นวาย กล้องแสดงภาพชายสองคนในชุดดำ—คนละชุดกับทีมทดสอบ ลากลลิลขึ้นรถตู้ที่เพิ่งเข้ามาจากด้านหลัง อลิสขบกรามแน่น ราเฟียลหันขวับ สั่งการทันที “หยุดการทดสอบทั้งหมด! ส่งทีมสนามเข้าไปเดี๋ยวนี้!” อลิสชักปืนพก Glock จากซองเอวในจังหวะเดียวกับที่มืออีกข้างกำเครื่องติดตามแบบพกพาไว้แน่น ใบหน้าเขาเย็นชา แต่แววตา...วาบด้วยเพลิงที่แทบทะลักออกมา “คิม—ตัดภาพระบบกลาง เชื่อมเข้ากล้องรอบขอบเขตเมืองจำลอง” คิมหันต์ไม่รีรอ กดปุ่มลากเส้นเข้าระบบเครือข่าย AI ภาพบนจอแสดงให้เห็นว่า รถตู้คันใหม่ที่อุ้มลลิลออกไปนั้น... ทะเบียนถูกเบลอด้วยคลื่นดิจิทัล “ทะเบียนโดนบังไว้—ระดับเทคนิคที่เหนือมาตรฐานเรา” อลิสสบถต่ำในลำคอ “พวกมันรู้...ว่าพวกเรากำลังทดสอบวันนี้” คิมหันต์รีบเปิดแผนที่ ลากเส้นเส้นทาง GPS ที่รถมุ่งไป “รถตู้คันนั้นกำลังมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้—ออกถนนรองไปทางป่าชายเลน” อลิสคว้าชุด Tactical Jacket สีดำเข้มจากล็อกเกอร์พนักงานที่ผนังห้องอย่างไม่ลังเล ตึก...ตึก... เสียงรองเท้ากระทบพื้นดัง เขากดหูฟังซ่อนคลื่นต่ำ น้ำเสียงทรงอำนาจดังผ่านสัญญาณเข้าหน่วยข่าว Blackfin “ทีมสนาม Blackfin ฐานภูเก็ต ตอบรับ—ติดตามรถตู้สีดำ ทะเบียน ขค 2971 ภูเก็ต ออกจากเขตเมืองจำลอง มุ่งหน้าใต้สะพานอ่าวลึก จุดตัด A15 ทันที”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more