ตอนที่ 11 โกโก้ร้อนกับ...กล้ามท้องสุดแซ่บ

2119 Words

เสียงลิฟต์ส่วนตัว ‘ติ๊ง’ เบา ๆ เมื่อทั้งสองกลับมาถึงชั้นบนสุดของโรงแรม อลิสแตร์เดินนำลลิลเข้ามาในห้องเพนต์เฮ้าส์ที่เปิดไฟสลัวไว้ตั้งแต่ก่อนออกไป—แสงไฟวอร์มไวท์แตะแนวผนังหินอ่อนเบา ๆ ทำให้บรรยากาศดูอุ่น...และน่าใจเต้นกว่าเดิม ลลิลถอดรองเท้าส้นสูงออกอย่างเบา ๆ หวังจะรีบหนีกลับเข้าห้องนอนเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุด “ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” “เดี๋ยว” เสียงของเขาต่ำและนุ่ม แต่ดึงดูดจนเธอลืมหายใจ อลิสเดินเข้ามาใกล้เธอกว่าที่ควร ใกล้จนเธอต้องหยุดชะงัก อลิสยื่นมือมาด้านหน้า...ปลายนิ้วแตะแก้มเธอแผ่วเบา แล้วเกลี่ยอะไรบางอย่างที่มุมปาก “ไวน์เลอะ” เขาพูดสั้น ๆ แต่ลมหายใจอุ่นที่รินรดตรงผิวแก้ม...ทำให้เธอหน้าแดงวาบ ก่อนจะเบือนหน้าหนีพลางหัวเราะเก้อ ๆ “ขอบคุณค่ะ…” เธอกำลังจะเดินถอย แต่อลิสไวกว่า มืออีกข้างดันหลังเธอเบา ๆ พาเธอเดินไปทางโซฟา “นั่งก่อนสิ” น้ำเสียงไม่ใช่คำสั่ง...แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ เธอยอมนั่งลงตามแรงนำ โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หัวใจเธอเต้นรัวแรง และบรรยากาศรอบตัวก็เงียบเกินไป...เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน อลิสเดินไปหยิบแฟ้มเอกสาร แล้วเดินกลับมาที่โซฟา “ก่อนคุณจะพัก ผมอยากให้ดูสรุปข้อมูลโครงการที่เราจะพรีเซนต์พรุ่งนี้ก่อนนิดหน่อย” ลลิลรับไว้พลางกะพริบตา “ตอนนี้เลยเหรอคะ...?” “หลังดินเนอร์ดี ๆ แบบนี้ มีเวลาไหนเหมาะกว่านี้อีกเหรอ?” เขายกยิ้มที่มุมปาก ก่อนเอ่ยต่อเสียงต่ำ “เพราะถ้าคุณดูตอนเช้า...ผมอาจต้องใช้วิธีอื่นช่วยให้คุณจำ” “วิธี...อะไรคะ?” เธอเผลอถามออกมาก่อนจะทันคิด อลิสแตร์ไม่ตอบทันที เขาลุกขึ้นเดินไปหยิบขวดไวน์แล้วเทมันลงในแก้วคริสตัล เสียงไวน์รินเบา ๆ ดังในความเงียบ ก่อนที่เขาจะเดินกลับมานั่งลงบนโซฟาตัวเดิม สายตาคมกริบกวาดมองเธอตั้งแต่ปลายผมจรดปลายเท้า — ช้าและจงใจ “เลขาส่วนตัว...ควรรู้ว่าเจ้านายคิดอะไรอยู่ ตั้งแต่ตอนที่สบตากันครั้งแรก” เขาจิบไวน์ช้า ๆ ก่อนวางแก้วลง แล้วพูดต่อราวกับกำลังสั่งงานธรรมดา “ถือซะว่า...นี่คือการฝึกงานพิเศษต่อจากมื้อดินเนอร์” ลลิลยกแฟ้มขึ้นบังหน้าเล็กน้อย พลางเม้มริมฝีปากกลั้นลมหายใจที่เริ่มร้อนขึ้นทุกที “…ฉันจะอ่านให้จบคืนนี้ค่ะ” เธอกัดฟันพูด กลบอาการร้อนวูบวาบที่เริ่มลามไปทั้งตัว อลิสแตร์ลุกขึ้นอีกครั้ง เดินเฉียดผ่านด้านหลังเธอไปช้า ๆ ก่อนจะหยุดลงข้างหู กระซิบเสียงต่ำจนลมหายใจอุ่น ๆ รินรดแนวแก้มเนียน “ดี...หวังว่า ‘งานคืนนี้’ จะไม่ทำให้คุณฝัน…” เขาหยุดเว้นจังหวะสั้น ๆ — แล้วกระซิบประโยคสุดท้ายชิดใบหูเธอ “…แล้วครางเรียกชื่อผมอีกนะ” “บอส!!!” ลลิลหลุดเสียงดังเบา ๆ อย่างตกใจ หันขวับ แต่อลิสเดินผละออกไปแล้ว เสียงหัวเราะแผ่วเบาในลำคอคือสิ่งสุดท้ายที่เธอได้ยิน ก่อนที่ประตูห้องเขาจะปิดลงอย่างสนิท เหลือเพียงลลิลที่ยังนั่งนิ่ง บนโซฟากลางห้อง มือยังกำแฟ้มไว้แน่น แต่หัวใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ “บ้าชะมัด...” เธอบ่นพึมพำ ก่อนลุกพรวดพร้อมแฟ้มในมือ เดินเข้าห้องตัวเองหน้าแดงระเรื่อ คืนนี้...เธอไม่แน่ใจแล้วว่า จะหลับลงได้เพราะแฟ้มงาน หรือเพราะ ‘คำพูดของเขา’ 30 นาทีต่อมา… ลลิลเดินออกจากห้องน้ำในชุดนอนสายเดี่ยวผ้าซาตินสีแดงไวน์ คัตลิ่งเว้าหลังบางเบา แนบผิวจนเห็นส่วนเว้าโค้งทุกจุดของร่างกาย ปลายผมยังชื้นจากไอน้ำอุ่น ริมฝีปากแต่งสีระเรื่อจากลิปบาล์ม และผิวแก้มแดงจางจากไอน้ำในห้องอาบน้ำ เธอไม่คิดว่าใครจะเห็น…เพราะเธออยู่ในห้องของตัวเอง มือบางหยิบแฟ้มงานจากโต๊ะเล็กปลายเตียงมาเปิดดู ทันทีที่ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเบา ๆ “บอสอยากได้ข้อมูลหน้าไหนกันแน่เนี่ย…” เธอพึมพำในคอ ขณะเลื่อนสายตาไปตามเอกสาร จนกระทั่ง… ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ “ค่ะ...” ลลิลขานรับ พลางเดินไปเปิดประตูอย่างไม่ทันระวัง เมื่อประตูเปิดออก… เธอก็เบิกตากว้าง หายใจติดขัด เหมือนอากาศที่มีไม่เพียงพอ อลิสแตร์ยืนอยู่ตรงหน้าในสภาพ...มีเพียงกางเกงนอนขายาวเนื้อผ้านิ่มสีเข้มพอดีเอว แผงอกกว้างและหน้าท้องแน่นเป็นลอนชัดเจน ผ้าขนหนูสีขาวคลุมอยู่บนเส้นผมเปียกหมาดแบบลวก ๆ หยดน้ำยังเกาะบนผิวแน่นตึงของแผ่นอก ไล่ลงมาตามร่องท้องราวกับตั้งใจทำเอาลลิลถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย “แฟ้ม” เสียงเรียบต่ำดังขึ้น ลลิลยืนนิ่ง ค้างเป็นรูปปั้นไปหลายวินาที “อ-อะไรนะคะ?” เขายกมือข้างหนึ่งขึ้น เช็ดน้ำจากต้นคอลวก ๆ ก่อนพูดซ้ำ “แฟ้มที่อยู่กับคุณ…ผมลืมเอกสารไว้หน้าสุดท้าย” “อะ…อ๋อ ค่ะ! เดี๋ยวค่ะ—” เธอรีบเดินกลับไปหยิบแฟ้มที่อยู่บนเตียงมาให้ ใจเต้นแรงจนมือสั่น เธอยื่นให้ แต่เขาไม่รับทันที อลิสก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว จงใจยืนใกล้พอให้ไอน้ำจากตัวเขาแตะผิวเธออย่างบางเบา สายตาไล่จากแก้มแดงของเธอลงมาถึงชุดที่เธอใส่...แล้วหยุดตรงแนวไหล่บางที่สายเดี่ยวเกี่ยวไว้แทบไม่อยู่ “คุณแต่งตัวแบบนี้ตอนอ่านเอกสารทุกคืนหรือเปล่า?” เสียงของเขาเรียบ แต่ดวงตาสั่นไหวระริกแบบที่ทำให้เธอกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ “ม-ไม่ค่ะ...แค่...คือ มันร้อน” เขาเลิกคิ้ว “ผมว่ามัน...อุ่นพอดี” เขารับแฟ้มไป มือของเขาเฉียดหลังมือเธอเพียงเสี้ยววินาที—แต่ราวกับทิ้งไฟฟ้าสถิตไว้ทั้งฝ่ามือ อลิสเปิดแฟ้มดูเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้น “อ่านถึงตรงนี้แล้วเหรอ?” “ก็...พยายามจะอ่านค่ะ” เธอเบี่ยงสายตาหลบ แต่อยู่ดี ๆ เขาก็โน้มหน้าเข้ามาอีกนิด “คุณยังไม่นอนใช่ไหม?” เสียงเขาแผ่วเบา แต่กระแทกลงบนใจเธอเต็มแรง “…ผมมีงานเพิ่มให้คุณอีกนิดหน่อย” อลิสแตร์ยกมือขยี้ผ้าขนหนูบนศีรษะตัวเองเบา ๆ ก่อนยกยิ้มมุมปากแบบที่เธอไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก “เจอกันที่โซฟา...อีก 10 นาที” แล้วเขาก็หันหลังกลับ เดินจากไปพร้อมกล้ามท้องแน่น ๆ ที่เคลื่อนไหวไปตามจังหวะฝีเท้า ลลิลยืนตัวแข็งอยู่นาน ก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ “…นี่มันงาน หรือฉันกำลังโดนบอสปั่นหัวกันแน่คะเนี่ย” 10 นาทีต่อมา... ลลิลเปิดประตูห้องนอนออกมาอีกครั้ง คราวนี้เธอสวมเสื้อคลุมเนื้อบางเบาสีครีมทับชุดนอนสายเดี่ยวเอาไว้ มือหนึ่งกอดแฟ้มงานไว้แน่น ส่วนอีกมือ...ลูบต้นคอตัวเองราวกับหวังให้ใจเต้นช้าลงบ้าง พอเดินออกมาก็พบว่า อลิสแตร์นั่งอยู่บนโซฟายาวที่เดิม เพียงแต่ตอนนี้...เขาดูผ่อนคลายยิ่งกว่าเดิม กล้ามอกเปลือยเปล่าขยับขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจ ร่างสูงเอนพิงพนักโซฟาอย่างสบาย—ในสภาพที่ไม่มีแม้แต่ผ้าเช็ดตัวพันกาย หน้าท้องลอนชัดแน่นตึงรับกับแผ่นอกแน่น แสงไฟอุ่นจากห้องนั่งเล่นสะท้อนวับลงบนผิวสีอำพันของเขา ราวกับรูปสลักหินอ่อนที่มีชีวิต…และกำลังยั่วเย้าให้เธอก้าวเข้าไปสัมผัส ใจเย็นนะ ยัยลิน!!...นั่นมันก็แค่...กล้าม...แค่กล้ามแน่น ๆ ... ที่เหมือนหล่อหลอมมาจากหินเทพเจ้ากรีก—แม่งเอ๊ย!! เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ข่มใจตัวเองไม่ให้เบิกตาแตก แล้วรวบรวมความกล้าก้าวเข้าไปใกล้ “นี่ค่ะ...เอกสาร” น้ำเสียงสั่นเบา ๆ เหมือนคนเพิ่งผ่านศึกสงครามกับซิกซ์แพ็กทางสายตา เธอยื่นแฟ้มให้แบบไม่กล้าสบตา แล้วรีบหอบตัวเองไปนั่งฝั่งตรงข้าม หวังให้โต๊ะกระจกตรงกลางทำหน้าที่เป็นโล่ห์กันกล้ามให้ แต่เมื่อเธอเหลือบมอง—โอ๊ย!! กล้ามอกบ้าอะไรแน่นจัดจนอยากเอาไม้แบดไปตีดูว่ามันเด้งมั้ย!? จมูกเธอเริ่มร้อนวาบ หัวใจเต้นเป็น EDM ไปแล้วตอนนี้ ขออย่าให้เลือดกำเดาพุ่งตอนนี้เลยน้า~พระเจ้าขา… ลินยังอยากมีงานทำ!! อลิสรับแฟ้มมาเปิดดูบางส่วน แล้ววางไว้บนโต๊ะกระจกอย่างไม่รีบร้อน “อืม...ผมอยากให้คุณเตรียมข้อมูลคู่ค้าเพิ่มอีก 2 ราย” เขาส่งกระดาษอีกแผ่นให้ ดวงตาคมกริบจ้องเธอระหว่างที่เธอรับไป ลลิลรู้สึกได้ทันที...ว่าสายตาของเขาไล่มองตั้งแต่ใบหน้า ไล่ลงมาที่เสื้อคลุม ถึงแม้มันจะมิดชิดกว่าเดิม แต่ด้วยเนื้อผ้าบางเบาก็ยังเผยเค้าโครงร่างกายอยู่ดี เธอขยับตัวเล็กน้อย กอดแฟ้มแน่นขึ้น ...แต่มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย อลิสแตร์ยังคงมอง...แต่ไม่พูดอะไร สายตานิ่งเรียบ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง สบเข้ากับดวงตาคู่นั้น…กลับไม่เห็นความหื่นกระหายในแววตาเขาเลย ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มกรุ้มกริ่ม มีเพียงความเรียบเย็นราวกับ...มันคือเรื่องปกติของเขา และนั่นแหละ—มันยิ่งทำให้ลลิลใจสั่นมากกว่าเดิม “จัดเรียงลำดับการประชุม แล้วส่งเข้ามือถือผมก่อนเที่ยงพรุ่งนี้” เสียงเขาเรียบเหมือนเดิม อลิสแตร์ลุกขึ้นจากโซฟา เดินหายเข้าไปในห้องนอนครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับออกมาพร้อมถ้วยเซรามิกสีเข้มในมือ กลิ่นหอมละมุนอุ่น ๆ ของโกโก้แท้ลอยตามไอน้ำออกมาก่อนตัวเขาเสียอีก เขาวางถ้วยใบเล็กลงตรงหน้าเธอ—โดยไม่พูดอะไร ลลิลเลิกคิ้ว มองเขางุนงง “ให้ลินเหรอคะ?” อลิสพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาคมจ้องลึก “ก่อนนอน ดื่มอะไรอุ่น ๆ จะช่วยให้คุณหลับง่ายขึ้น” เสียงเขาเรียบ แต่ลมหายใจของเธอกลับติดขัดแบบไม่มีเหตุผล “บอสทำเองเหรอคะ?” เขาไม่ตอบตรง ๆ แค่ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างใจเย็น แล้วเอ่ยเสียงเรียบ “โกโก้แบบนี้...ผมชอบชงเองเป็นบางครั้ง ไม่ใส่นมข้น แต่ใช้น้ำผึ้งออร์แกนิกกลั่นเย็นแทนความหวาน” “แล้วมันจะทำให้ลินหลับสบายเหรอคะ?” ลลิลถามพลางยกถ้วยขึ้นแนบปลายจมูก กลิ่นหอมซับซ้อนแต่นุ่มนวล อลิสแตร์ยกยิ้มบาง ๆ — มุมปากซ้ายยกขึ้นเพียงนิดเดียว แต่ทำเอาเธอใจเต้นแปลก ๆ “ผมเติมลาเวนเดอร์ฝรั่งเศสลงไปนิดหน่อย...ตามด้วยวาเลอเรียนแบบบดแค่ปลายช้อนชา” เขาเว้นจังหวะ ก่อนจะมองเธออย่างมีนัย “แล้วใส่น้ำผึ้งป่าออร์แกนิกผสมคาโมมายล์ ช่วยให้สมองสงบและหลับสบาย” อลิสแตร์พูดเรียบ ๆ เหมือนแค่บอกเมนูธรรมดา ลลิลพยักหน้า ก่อนยกถ้วยโกโก้ขึ้นจิบ “อื้ม อร่อยจังค่ะ” รสโกโก้เข้มข้นเคล้ากลิ่นหอมอ่อน ๆ ละลายลงในลำคออย่างนุ่มนวล...จนเหมือนความเหนื่อยทั้งวันละลายหายไป อลิสมองเธอเงียบ ๆ จนเธอดื่มหมด ก่อนจะลุกขึ้น ร่างสูงขยับกล้ามเนื้อแน่นรับกับกางเกงนอนที่หลวมพอดีตัว และผ้าเช็ดผมสีขาวที่คลุมคออยู่หลวม ๆ ทำให้ทุกอย่าง...ดูไม่จงใจ แต่ยิ่งกว่าตั้งใจ เขาเดินอ้อมโซฟามาช้า ๆ แล้วหยุดอยู่ข้างเธอ เสียงทุ้มต่ำกระซิบที่ข้างหู “ฝันดีนะ...คุณเลขา” แล้วเขาก็เดินจากไป พร้อมกับรอยยิ้มบางเฉียบที่มุมปาก—ทิ้งไว้เพียงลลิลที่นั่งตัวแข็ง หน้าแดงซ่าน กำถ้วยโกโก้แน่นเหมือนจะหลอมละลายตามแก้วในมือ “อ่อยกันเหรอคะ...บอส...?” เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ ขณะพ่นลมหายใจยาวแล้วลุกขึ้น “ยัยลิน...เลิกเพ้อได้แล้ว! นอน!” เธอสั่งตัวเองเสียงดัง ก่อนจะผลักประตูห้องนอนเข้าไปด้วยหัวใจที่ยังเต้นไม่เป็นจังหวะ 🫣🫣🫣🫣🫣

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more