R.E.D.

I.

"Red."

"Red. Don't fail me this time."

"Red! Where the f**k are you?!"

"Finish the mission, Red! The target is on your way! Now!"

Napapikit siya. Ramdam niya ang mainit na tubig na dumadaloy sa balat. Unti-unti noong nabubura ang dumi at bahong nakadikit na sa katawan.

She didn't have to do it but she did. Hindi magawang basta nalang palampasin ang nangyari sa batang you. One thing she hates the most were people who hurt children.

Fuck. Kailangan niya talagang maalis yon sa sistema niya.

Nagsimula siyang magkuskos at magsabon ng katawan. Kailangang maiialis sa kanya ang lakas ng bakas nang nangyari.

Lahat.

Hindi na siya pwedeng bumalik sa dati.

Tumingala siya sa mga patak ng tubig. Unti-unti nang kumakalma ang kalamnan niya. Nawawala na ang galit doon.

This is not enough. I need more.

Nadinig niyang tumunog ang phone sa labas ng shower room.

Huminga siya nang malalim. Pinatay niya ang tubig saka nagtapi ng tuwalya. Lumapit na siya para sagutin yon.

"Ate Rose, asan ka?"

Napangiti siya nang marinig ang boses ng tumawag. Parang nabura ang lahat ng naiisip niya kaniya.

Si Carrie. Ang pinsan niya.

They were so close, mas mukha pa nga silang magkapatid. They looked alike actually, Carrie looks like the pale version of her.

Nakakamiss din dahil halos isang taon na silang di nagkikita. Nakatira na ito doon sa private resort kasama yung asawa. Sabagay mas safe doon at malayo sa centro ng pandemya.

"Nag-aalala kami, wala ka daw sa boarding house niyo. Di ka macontact nila Tita."

"I'm at a friend's house. Ok lang ako. Medyo busy, sorry." Sagot niya. Ugali na kasi nitong kamustahin siya.

Alam nitong sa ospital siya ngayon nagtratrabaho. Hindi man siya direktang humaharap sa may mga infected ng sakit ngayon, delikado parin.

"I'm safe and healthy. Wag na kayong mag-alala."

"Ok Ate. Good to know. I'm just checking."

"Saka madaling araw na, beh. Tulog na. Makakasama sa baby." Paalala niya dito.

Three months na ang nasa tyan ni Carrie. Wala pang ilang buwan nung nasundan agad yung panganay. Mukhang nagmamadaling magparami yung mag-asawa.

Carrie looks happy though. Sa tingin niya wala naman siyang dapat aalalahanin doon.

"Alright Ate. I'm just checking. Tatawag ako uli tomorrow. Goodnight."

"Good night. I-kiss mo nalang ako kay Cassidy."

Huminga siya nang malalim pagtapos ng tawag.

They are really worried about her, huh? She thought.

Kung sabagay, siya nalang naman ang wala pang sariling pamilya sa kanilang magpipinsan. Her other cousin, nagpakasal nang biglaan pagtapos lang ni Carrie. May anak na rin ngayon. Siya na tuloy ang palaging kunukulit ngayon ng lahat ng kamag-anak nila na mag-asawa na. Gumawa na rin ng sariling anak.

She's thirty one next month. Tumatanda daw na siya.

Too bad for them though, balak niyang maging fabulous Tita forever.

Isa pa, mahirap makahanap ng partner na tatanggap sa nakaraan niya.

She sighed.

Isa siyang mamatay-tao na may saltik sa utak. Sino namang siraulong magmamahal sa ganoong klaseng babae?

Napatingin siya repleksyon sa salamin sa harapan.

But who would have thought? Malayo sa isang sanggano ang hitsura niya.

Napakalayo.

She's five-four, petite, average-looking woman. She got an M.D. after her name at ngayon resident sa isang maliit na hospital.

Who really would have thought?

It's been five years since she left the System. Sa isang organisasyon na ang especialty ang pagpatay.

Five years. Five years na siyang sibliyan.

Oo nga at burado na ang kahit ano mang bakas ng dating trabaho sa balat. Pero hanggang ngayon dala parin niya sa loob ang bigat ng lahat.

Sariwa pa ang bawat tunog ng putok ng baril. Yung tunog ng mga blades na bumabaon sa laman. Yung amoy ng dugo. Yung mga sigaw.

"Don't... don't... don't kill me. Ill pay twice! Thrice!"

"P---please, I don't want to die!"

"You w***e, I'll make sure you'll----"

Shit. Nanginginig na naman siya.

Kailangan niyang kumalma.

Napahawak siya sa sintido at marahang minasahe yon. Huminga siya nang malalim.

Ganoon nga talaga siguro yon, kaya mababa ang life expectancy ng mga retired na kagaya niya. Kundi yung katawan mo ang papatay sayo. Yung utak mo na.

She really needs some fix. Baka kung ano na namang kahinatnan niya dito. Wala dapat makaalam sa pamilya ang tunay na nangyayari sa kanya

Marahan siyang nagpunas ng katawan. Pinatuyo niya din ng bahagya ang hanggang bewang na buhok. Sinuot niya ang kulay pulang satin robe na nakaabang sa kanya

This was just right, she thought. Tama lang sa okasyon.

Huminga uli siya nang malalim nang makarating siya sa kwarto.

"Did I keep you waiting, Salvador?"

Ngumiti lang si Buds. He always finds it amusing when she says his full name. Sanay kasi itong palayaw lang lagi ang gamit. Masyado daw pangmatanda.

"Rosaria..."

Humarap si Buds at binaba ang baso ng alak sa side table. "Hindi naman."

Alam na naman nito ang kailangan niya kaya siya naroon. And he was the only one who could fulfill all her needs.

The only one who's willing to.

"Do you really want this?"

"Of course." Sagot niya. I need this.

"Same safeword, then." Marahan na itong naglakad papalapit.

Tumango siya.

Inangat nito nang mga daliri ang baba. Marahan ding ipinadaan ang nilalaki nito sa pisngi hanggang makarating sa bibig. Kusa niyang binuka ang mga labi at pinadaan ang dila doon. Sinubo niya at sinipsip.

"Very well."

Binitawan siya nito at umatras. Tila hinabol pa ng bibig niya ang daliring yon. "Impatient, huh?"

"I.."

"You need to be punished."

Napakagat siya ng labi. She can feel the heat inside her. And it's pooling in her core.

"Remove the robe." Utos nito.

Napasinghap siya. His voice had this effect on her. Hindi niya maipaliwanag.

"Now."

Inalis niya ang buhol ng robe at hinayaan niya lang iyon mahulog ang madulas na tela sa lapag.

She was now standing in front of him, naked and vulnerable.

She wants this. She really wants this.

"Obedient little slut..."

Inangat niya ang tingin at nakita niyang nakangisi na ito. Nakita din kung paano tinanggal nang mga daliri ang suot na belt at ang madaliang paghila noon sa pantalon.

She gasped. She can almost feel it now.

Hurt me please, master.

She heard the snap of the leather belt.

"Now kneel."

And she did.