“หยุดเดี๋ยวนี้ เย่วซิน!!”
น้ำเสียงของบุรุษอันเป็นที่รักฟังดูเกรี้ยวกราดมาแต่ไกล เจ้าของนามเย่วซินแสร้งยื่นมือไปจับกลุ่มผมของสตรีผู้เป็นบุตรสาวของท่านเลขาซือขึ้น พร้อมกับเงื้อมือ ใบหน้างามไร้ความรู้สึกจับจ้องคุณหนูสกุลซือที่แสร้งทำท่าหวาดกลัว “ข้าหยุดแล้วเจ้าค่ะ” นางกล่าวให้ทั้งคุณหนูซือและพี่ซัวหยางได้เข้าใจ แม้คำว่าหยุดของนาง มันจะคนละความหมาย แต่ก็ถือได้ว่าทำสำเร็จแล้ว มือบางละจากกลุ่มผมหลุดลุ่ยนั้น ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับพี่ซัวหยาง นางรู้ดีว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำร้ายนางแน่ นางจึงกล้าที่จะเสแสร้งต่อไปอีกนิด “คุณหนูซือด่าว่าข้ามิมีสกุลก่อนนะเจ้าคะ” นางปด
ซือหลิวเยี่ยนส่ายหน้า นางบีบน้ำตาจนมันคลอเบ้าก่อนจะชี้ตรงศีรษะของตนเองซึ่งมันยุ่งเหยิงไปหมด อีกทั้งชุดเสื้อผ้าของนางยังเปียกชุ่มคล้ายกับเป็นหลักฐานมัดตัวเย่วซินได้ดี “ข้ามิได้พูดนะเจ้าคะท่านพี่ ข้ากับเย่วซินมิได้สนิทกัน ในสำนักศึกษาก็มิไ
