“คุณหนูซืองดงามเช่นนี้ พี่ซัวหยางคงลืมข้าแล้วใช่หรือไม่” ส่งสายตาออดอ้อนบุรุษ
เสิ่นซัวหยางคล้ายตกตลึงไปกับปฏิกิริยาของเย่วซินที่มิเคยเปิดเผยแก่ผู้ใด แต่ด้วยความรักทั้งหัวใจที่มีต่ออักฝ่ายทำให้เขาไม่คิดที่จะผลักนางออก ในทางกลับกันตัวเขายังคงกอดร่างเล็กนั้นตอบ “หาใช่เช่นนั้น ใจพี่ยังคงมีเพียงเจ้า แม้ต้องจำใจสมรสกับคุณหนูซือ แต่ขอให้เจ้ารับรู้เอาไว้ ไม่ว่านานเท่าใดพี่จะต้องหาทางพาเจ้ามาอยู่ข้างกายพี่ ขอแค่เจ้ายังรอพี่” คำสัญญารักจากใจ แม้ยังไม่มีสถานะมอบให้ แต่เขาก็ยังอยากเห็นแก่ตัวและบอกให้นางรอ
“เจ้าค่ะ ข้าจะรอพี่ซัวหยาง แม้จะมีคุณหนูซือมาขัดขวางข้าก็จะรอ” เย่วซินเม้มปากแน่น ก่อนจะกระทำสิ่งที่นางรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง!! ใบหน้างามแหงนเงยขึ้นสูง และรั้งช่วงคอของเสิ่นซัวหยางที่ทำหน้าตื่นตกใจ นางแนบริมฝีปากสีชมพูลงบนแก้มสาก…ต่อหน้าว่าที่ฮูหยินอย่างซือหลิวเยี่ยนและบ่าวไพร่ในจวนนับสิบ!!!
“…” เสิ
