เย่วซินได้ยินถึงกับหลับตาลงเหมือนข่มใจ ‘คุณหนูซือหลิวเยี่ยน’
'เป็นคุณหนูที่เคยร่ำเรียนเขียนอ่านในสำนักศึกษาเฉพาะสตรีร่วมกันกับคุณหนูจากหลายๆ สกุล หนึ่งในนั้นมีนางร่ำเรียนอยู่ด้วย แต่มิค่อยสนิทสนมกันเท่าใดนัก จะบอกว่านางแยกตัวออกมาจากกลุ่มคุณหนูของเหล่าขุนนางย่อมไม่ผิด สาเหตุหลักๆ คือนางยังคงเจียมตัวเพราะนางนั้นมิใช่บุตรสาวของสกุลเสิ่นจริงๆ และสหายส่วนใหญ่ที่คบหากัน เป็นบุตรสาวของพ่อค้าในเมืองหลวงที่มิค่อยยึดติดกับฐานะหรือชื่อแซ่ “พี่เสี่ยวเม่า พี่คิดเห็นอย่างไรหากข้าจะไปจากที่นี่” ในความกดดันนั้น ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะถามกับสาวใช้คนสนิทที่อยู่กับนางมานานและคงเป็นคนเดียวที่เอ็นดูนางมากที่สุด
“คุณหนู!!” เสี่ยวเม่าทำตาโต “เหตุใดกล่าวเช่นนั้นเล่าเจ้าคะ”
“อย่างที่พี่ได้ยิน เรื่องสมรสพระราชทานยังไม่น่าหนักใจเท่ากับข้าที่ต้องอยู่ในจวนนี้แล้วมองพี่ซัวหยางกับสตรีอื่น ในขณะที่ข้ากับเขาคงมิมีทางได้
