“ท่านแม่” เสิ่นซัวหยางรีบเข้าไปประคองร่างท่านแม่ของตนแล้วพาไปนั่งตรงเก้าอี้ที่อยู่ภายในห้อง ตาคมมองทั่วห้องน้อยของสตรีอันเป็นที่รัก ‘ไม่มีจดหมาย ไม่มีแม้ถ้อยคำร่ำลา ไม่มีเลยสักอย่าง’ สิ่งที่เหลือทิ้งไว้ยามนี้คงเป็นกลิ่นหอมภายในห้องที่มันคือกลิ่นตัวของนางเอง มันหอมเย็นในแบบที่ทำให้ผ่อนคลาย หัวคิ้วคมขมวดขรึม คลับคล้ายคลับคลาว่ามัน ‘ช่างเหมือนเมื่อคืน?’ เขาสั่นศีรษะเพื่อไล่ความคิดโง่งมของตนออกไป ใจนึกต่อว่าตัวเองที่สลัดภาพของเย่วซินไม่เคยหลุด
ซือหลิวเยี่ยนเดินเข้ามาในห้องเล็ก แต่ดูสะอาดน่าอยู่ของเย่วซิน ทุกอย่างที่เห็นในสายตาเป็นระเบียบเรียบร้อยไร้ที่ติ สมกับการที่อีกฝ่ายถูกอบรมสั่งสอนมาดี ยิ่งเห็นเช่นนี้นางก็ยิ่งหมั่นไส้ “เย่วซินช่างเนรคุณยิ่งนักนะเจ้าคะท่านพี่” รีบก่อเชื้อไฟให้ลุกโหมขึ้น ยิ่งเห็นใบหน้าหล่อเหลาแดงจัด นางก็ยิ่งใส่ร้าย “สกุลเสิ่นเลี้ยงดูนางมาอย่างดี ไม่เพียงคิดอยากจับท่านพี่
