Another Us in Parallel Universe

Chapter 20

Heather Earth's POV

The hold-up incident didn't cause me a trauma, it caused me to become stronger than I ever think. I never know I did that that night. All I want was to survive, but I became an angel in my own way.

"Hold up 'to. Ibigay mo sa akin lahat ng gamit mo."

Nanginginig kong ibinigay sa kaniya ang bag ko, at dali-dali niya rin itong hinablot sa akin. 

Tumingin siya sa daan at mas lalong pinalakas ang andar ng engine kaya kinabahan na ako

"K-kuya, pa drop na lang po, please," maiiyak-iyak kong sabi dahil hindi ko na alam kung saan niya ako dadalhin.

"Kuya—"

"MANAHIMIK KA!" Napatalon puso ko sa gulat. 

Dahil sa sobrang kinakabahan ako at hindi ko alam 'yong lugar na dinadaanan namin ay pilit kong agawin sa kaniya ang b***l. Siniko niya ako sa kadahilanang napadugo ang ilong ko. Pero hindi 'yon naging hadlang at mas lalo ko pa siyang hindi tinigilan hanggang sa naagaw ko ito. 

He's weak to do this to me because he is still minding about his safety by driving the car so well. Hindi niya hinayaan na mabangga kami kaya gano'n na lang kadali naagaw ko ang b***l kasi isang kamay lang ang ginamit niya. 

So I pointed it to his head, "Stop this car and get out." I was planning to take this car to police station and let the police investigate the suspect on their own. Ipapakulong ko siya. 

I looked at him and he was trembling in fear, so as I, because I didn't know what to do if ever he will fight me again. But then, I stopped when he started crying.

"Sorry po ma'am. Pasensya po talaga. Kailangan na kailangan ko lang talaga ng pera ngayon. M-may sakit po asawa ko, wala kaming pambayad sa hospital. Ayaw ko siya mawala, ayaw ko mawalan ng ina ang mga anak ko."

I did not know what to believe. Sinabi ko sa sarili ko na baka inuuto niya lang ako para at the end, maagaw niya muli sa akin ang b***l. 

Umiling ako habang pinipigilan luha ko.

“Ipapakulong kita,” matigas kong sabi sa kaniya at umiyak siya nang tuluyan.

“Ma’am huwag po, please. Huwag po. Parang awa niyo na, kailangan po ako ng anak ko. Kailangan ako ng misis ko.”

“Hindi mo ako maloloko. Kung totoo man ‘yang pinagsasabi mo, sana naisip mo na mali pa rin ‘yan!” 

“M-Ma’am pasensya po talaga, ito na lang tanging paraan ko para makauwi na kaming mag-iina. Wala kaming pambayad sa hospital. Iniisip ko lang ang anak kong miss na miss na niya ang kaniyang ina.”

There, I shed tears also. 

Ayaw kong maniwala pero ramdam ko 'yong sakit niya. Fck it. Nawalan din kasi ako ng ina. Alam ko ‘yong pakiramdam na namimiss ko ‘yong pag-alaga sa akin ng isang ina. We were both crying so ang ending, we both came to the hospital. 

I helped them. 

I used Heather's saving to pay their debts in the hospital. 

“Hey, what happened? You okay?” Hinihingal na tanong ni Asher sa akin. 

Andami kasing inasikaso, kaya madaling araw na hindi pa rin ako nakakauwi at tinawagan na siya ni mommy. And he called me about how worried my family was, thus I told him na nasa hospital ako. 

“I’m okay,” ani ko saka tinignan ang nakasaradong pinto ng kwarto. Kwarto nila. Kasalukuyan ay naghahanda na silang umuwi. Habang ako a napaupo na lang sa labas ng hallway, dahil nanghihina ang buong katawan ko makita kung gaano sila kasayang uuwi na.

Sa akin kasi, hindi ko naabotan. 

Hindi ko naabotang gising si mama. Hindi ko man lang siyang naabotan na nakadilat ang mata at mayakap. Oo, masaya ako para sa kanila. Pero para sa akin, mas lalo ko lang namiss ang mama ko. 

“Why? What happened? May nangyari ba sa’yo?” Naptingin ako sa gilid nang ni-move niya body ko para ma scan at mahanapan ng sugat. 

Pero wala namang sugat ang katawan ko ‘e, nasa puso ko. 

Come back, mom. Even as a dream. Even as a shadow. Please. I’m longing for your touch. 

“Hey!” Napahagulhol ako sa dibdib niya dahil niyakap niya ako. 

Hindi na siya nagsalita pa at hinayaan lang ako maiyak hanggang sa napagod ako kakaiyak. Napatingin kami sa pintoang bumukas at lumuwa sa akin ang masayang mukha ng mama.

Kaagad ko pinahiran ang luha sa mga mata ko at tumayo. Napatayo rin si Asher. 

Lumapit ang matanda sa akin at kinuha ang mga kamay ko. His face looked so thankful of what I did. Parang maiiyak-iyak itong ngumiti sa akin.

“Maraming salamat sa lahat ng tulong mo. Napakabuti mong anak. Sigurado akong hanga ang mga magulang mo sa iyo. Saka, pasensya. Pasensya, ija.”

“Wala po ‘yon.”

Ngumiti ako sa kaniya at sinabing okay ba ang lahat. Hinatid ako ni Asher sa bahay nang walang may umimik sa amin. Hindi niya rin ako tinanong sa kung ano nangyari, at wala rin naman akong balak pang sabihin sa kaniya. 

Ang mahalaga ang safe ako. 

Kung mayroon man ako isang natutunan sa nangyari, ‘yan ‘yong makakagawa ka talaga ng isang bagay na kahit hindi mo gugustohin ay gagawin mo na lang alang-alang sa pagmamahal, alang-alang sa pag-ibig. 

Limang araw na simula noong nangyari ang gabing ‘yon. Hindi naman ako pwedeng tumunganga lang dito kaya ngayon, nasa bakuran ako.  I have decided to visit Earth because I want Heather know about this, also about sa hiniram ko sa kaniyang pera. I know for sure that she will understand it. And also, sabi kasi namin ay kung may time naman kaming bumisita sa aming mundo ay gagawin namin. Since I have the free time today, at wala naman akong gagawin kundi bisitahin na lamang siya.

Babayaran ko naman ang ginastos ko 'e. I will pay for it once I found a job. At promise ko 'yon, sana lang talaga ay maging okay lang sa kaniya since nagamit ko naman sa mabuting paraan. It is okay for me if I work for it at wala akong makuha, ang importante ay napagamot at nabayaran ko na ang utang nila saka gamot. They thanked me for what I have done. Their smile, their tears, their eyes that filled with happiness—- that is more than enough for me. 

Masaya ako kasi kahit papaano makakasama pa nila ng matagal ang ina nila. 

Ingat na ingat pa akong pumasok sa bahay dahil baka nadito si Logan, pero nang pagkapasok ko ay wala namang tao. Naghintay pa ako ng ilang oras bago lumabas at baka namamasyal lang sila Logan, 'e kapag lumabas ako at makita nila ako edi patay kaming dalawa. 

Habang naghihintay ay nagmuni-muni lamang ako sa bahay. I went upstairs to check my room and found out that the room is so clean. Walang kahit anong kalat na nagkakalat sa sahig. Napangiti ako nang makita kung gaano ka-organize ang lahat ng gamit ko. Iba rin pala si Heather, kahit na gano'n ka sassy at arte, marunong pa rin sa gawaing bahay. Tuluyan na akong pumasok at umupo sa dresser. Ang dating walang kabuhay buhay na dresser ko ngayon ay marami na laman na make ups. Puro pink rin ang nakikita ko. I opened the cabinet of it and saw lots of hair straightining irons and pa-curl na plantsa. Well, hindi naman siya nabubuhay na wala ang mga ito. Pero dinadala niya ang pagkatao ko rito, sana naman ay hindi siya mapahamak sa mga 'to. Sobrang layo kasi ng difference namin 'e.

I stood up and checked my closet. Plano ko sana na magdala ng shirt para naman maging komportable ako kahit papaano, pero pagkabukas ko ay halos wala na akong makitang mahabang damit. Nanlalaking mga mata ko na kinuha 'yong mga nakanger na CROPTOP. 

Wala naman akong mga ganiton ako?

Sinuri ko ang mga designs at napagtanto na ito ay galing sa mga t-shirts ko. Halata rin na sinadya niya ang pagkagupit. Shet, Heather! Anong pinanggagawa mo sa mga tshirt ko?!

Kinuha ko ang lahat-lahat at wala na talaga akong natirang tshirt. 

I ran my palm through my face as I have realized that this cannot be undone anymore. Nanghihinayang ako sa mga damit kasi mostly pinag-iponan ko pa ang lahat ng 'to para makabili ng desenteng gamit tapos ito siya magka-croptop lang. Hindi ko naman 'to magagamit lahat 'e. Oo 'yong iba ay bago talaga para sa akin kasi hindi naman ko talaga binili 'yon, pero jusko, pati ba naman 'yong nanahimik kong tshirt at pantalon hindi nakaligtas sa fashion taste niya? Hirap ma hirap na nga ako maghanap sa kaniya ng ganito 'e. Ano na lang gagamitin ko kapag tuluyan na akong makauwi rito? 

Aaaaaa Heather, what did you do?

Nakarinig ako ng kalabong sa baba kaya dali-dali kong ibinalik mga damit ko sa cabinet. Maya-maya pa ay lumabas na ako at sumilip kung sino ang nandoon. Baka kasi si Heather at si Logan, pero nakita ko na si Logan lang mag-isa at may bitbit pa na parang karatula. Nagulat ako nang makita ko ang pagmumukha ko sa bond paper. And it was said, MISSING. Napatakip ako ng bibig at dali-dali bumalik sa kwarto ko.

Oh my God. Is Heather missing? How come? Paano? Saan siya nagpunta? Ilang araw na ba?

Ang dami kong tanong sa utak ko ngayon. Hindi ako mapakali. Shuta, saan nagpunta 'yon?

Nakarinig ako ng yapak kaya dali-dali akong tumakbo papuntang CR. Nagtago ako sa likod ng pinto at nilapit ang tenga ko rito. Narinig ko na bumukas ang pinto at parang may pumasok. Hindi lang isa kundi dalawa.

"Nasaan na ba ang anak ko?" Kumirot puso ko nang marinig ko boses ni papa.

"Mahahanap din po natin siya, tito. Huwag po kayong mag-alala, hindi ako titigil," si Logan.

Oh my gad, ano ba nangyayari rito? 'E ilang araw pa lang naman akong nawala. 

Saan ka ba nagpunta Heather? Bakit ka missing?

Kinakabahan na ako.

Narinig ko na umalis na sila at sinirado na nila ang pinto. Dahan-dahan ko rin pinihit ang doorknob  at sinilip muna kung wala na talaga sila. Nang masiguro ko na wala na sila ay kaagad na ako lumabas. 

"Got you."

Halos mapatalon ako sa gulat nang may nagsalita sa likuran ko. Tinignan ko ito at nakita si Logan na seryoso lang nakagtingin sa akin. Kung pwede lang ako malamon ng tingin nito malamang durog na durog na ako. His eyes were so deep and serious that you wont take a risk to joke around. Bahagya akong napangiti sa kaniya. 'Yong ngiting awkward.

Damn it, what am I gonna do?

Ilang segundo pa lang ay napasubsob ako sa dibdib niya.

Niyakap ako nang sobrang higpit na halos hindi na ako makahinga. Para bang ilang taon ako nawala sa yakap niya at sobra talaga ang pagkahigpit at ayaw akong pakawalan. 

"Where have you been? We have been looking for you." Bakas sa boses niya ang pag-alala.

"Teka..." sabi ko saka kinuha ang yakap nito. But before I could get away from him, he pulled me back and even tightened his hug.

"Please don't do that again, don't leave."

Natahimik ako dahil sa sinabi niya. I don't know how to react. This is the first time that we became this so serious. Ayoko mag-assume pero ito ba 'yong sinasabi ni Heather na gusto ako ni Logan? 

Ilang segundo pa ay nakarinig ako ng hikbi mula sa kaniya. 

Shet. Umiiyak ba 'to?

Hinintay ko lang siyang bumitaw at hindi na ako nagsabi pa. Naramdaman niya naman siguro ang pagiging tahimik ko kaya napabitaw na ito kaagad. 

Pinahiran niya kaagad luha niya at tumingin sa akin. Ngumiti siya at hinalikan ang noo ko. "Masaya akong makita kang muli." 

Hindi ako kumurap dahil ngayon ko lang siya nakitang umiyak harap-harapan. Seryoso ba 'to?

"Sandali, sabihin ko kay tito na nandito kana," ani nito at tumalikod. Tatakbo pa sana siya kaso bigla ko itong pinigilan.

"Huwag muna, please."

Tumingin ito sa akin.

"Bakit ka ba kasi nawala? Ilang araw ka na namin pinaghahanap. Magli-limang araw na, Heather. Wala kang contacts sa amin, kahit sa akin, hindi mo ako nasabihan."

5 days? Grabe, limang araw? Saan ka ngayon, Heather?

"Ahm, ano.." 

Iniisip ko na nga kung saan nagpunta si Heather, ngayon naman ay iisipin ko rin kung bakit ako nawala. Hahanapin ko na lang siya mamaya.

"What?"

I looked at Logan who currently is waiting for my answer.

"Ahm, ano, masama pakiramdam ko. Gusto ko sana mapag-isa ngayon, please."

Sana naman gumawa 'tong lusot ko. Gumana ka please. 

Tinignan ko mga mata nito, parang hindi pa siya convince pero napahinga na lang nang malalim at tumango.

"Okay, fine. I'll give you space for now. Pero sasabihin ko 'to kay tito at wala na akong control pa kung tatanongin ka niya and you have to tell him the truth." Then, he turned his back and left me. But before he close the door, humarap pa ito at ngumiti.

"I missed you." Then, he turned his back and slowly closed it. 

Arghhhh, napakamot na lang ako sa ulo. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Pati ako napapahamak sa'yo Heather 'e, saan ka ba kasi nagpunta? 

Wala naman akong kaaway kung meron man nag-abduct sa'yo.

Hindi nga ako nagkakamali ay narinig ko na ang katok sa pintoan.

"Heather, anak?" si papa.

Huminga ako nang malalim at inayos sarili ko. Bahala na diyanm kung ano na lang ang lumabas sa bibig ko.

Nang buksan ko nag pinto ay kaagad ako niyakap ni papa, niyakap ko rin siya kasi nami-miss ko rin naman siya. Siya 'yong totoo kong papa, 'yong totoong mahal ako.

"Saan ka ba nagpunta, anak? Pinag-alala mo ako."

Hindi ko namalayan na naiyak na ako sa bisig nito. 

Sobrang nakakamiss siya.

Na-miss ko 'tong yakap niya na walang makakapantay kahit sino pa man.