Do not forget รักนี้..​ ไม่ลืม

บทนำ

@บริษัท

"คุณลดาค่ะรอบนี้มีนักศึกษามาฝึกงานอยู่5คนค่ะ คุณเดย์ออฟจะให้มาฝึกงานเป็นผู้ช่วยคุณลดา1คนค่ะ คุณตาต้าอีก1คน อยู่ที่คุณเดย์ออฟ3คนค่ะ"

ฉันพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ ตั้งแต่กลับมาจากต่างประเทศฉันก็เข้ามาทำงานในบริษัทได้ประมาณเกือบปีแล้วหละ หลังจากเกิดเรื่องในวันนั้น ฉันก็ไปอยู่กับพี่เดย์ออฟที่โน่น หลายปีกว่าจะได้กลับมาตอนนี้ก็สภาพจิตใจก็ดีขึ้นมากแล้วด้วยแล้วฉันก็มีเจ้าตัวเล็กเป็นกำลังใจให้ด้วย ^^ ชื่อน้องฟิวชั่นตอนนี้ก็3ขวบแล้วหละ

"แล้วอยู่ไหนหละนักศึกษาฝึกงานที่ว่านะ"

"ตอนนี้ทางฝ่ายบุคคลกำลังพาเดินรอบๆบริษัทค่ะ เดี๋ยวก็คงมา"

"อื้ม ถ้ามาถึงแล้วก็ให้เขาเข้ามาแล้วกัน"

คุณพรีมเลขาของฉันพยักหน้ายิ้มๆแล้วเดินออกไปทันที ฉันก็นั่งทำงานต่อแหละชีวิตมันก็มีแค่นี้แหละ ทำงานกลับบ้านไปเลี้ยงลูก ชีวิตแม่เลี้ยงเดี่ยวก็เงี้ยแหละ ^^ ฉันนั่งทำงานไปเรื่อยๆเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงก็มีเสียงเคาะเรียกดังขึ้นจากด้านนอก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

" เชิญค่ะ"

แอ๊ดดดดดดด

"คุณลดาค่ะ นักศึกษาฝึกงานมาแล้วค่ะ ^^" 

ฉันพยักหน้าแต่ยังก้มหน้าเซ็นเอกสารในแฟ้มอยู่ 

"เข้ามาเลยค่ะ" 

"ขออนุญาตนะครับ ผมนายภัทรนันท์ ภีระเกียรติคุณ ฝ่ายบุคคลให้ผมมาฝึกงานกับคุณลดาครับ"

ฉันชะงักค้างทันทีเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้นตรงหน้า แล้วก็ชื่อนามสกุลที่มันคุ้นเคย มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั่ง ฉันค่อยเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าถึงกับช็อคไปอีกรอบ ใช่เขาจริงๆด้วย!!!!!! คนใจร้ายคนนั้น เขาจริงๆด้วย

" ฟิวเจอร์!!!!!!!! "

ฉันตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น น้ำตาที่เคยหายไปตอนนี้มันกลับมาอีกครั้งฉันพยายามปาดน้ำตาแต่มันทำยากจริงๆ เขาดูจะชะงักไปเล็กน้อยเหมือนจะตกใจอยู่ที่เห็นฉันร้องไห้

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ? คุณโอเคไหม? แล้วทำไมรู้จักชื่อผมด้วย? "

ฉันถึงกับเงียบไปทันทีที่เขาเรียกฉันอย่างห่างเหินแถมยังทำเหมือนไม่รู้จักกันมาก่อน ไม่แน่ๆฉันจำเขาได้ดี ทุกๆอย่างที่เป็นเขาฉันจำได้ดีแต่ทำไมเขาถึงทำเหมือนไม่รู้จักฉัน

"ไหวมั้ยครับคุณลดา"

"อย่าเข้ามานะ!!!!!"

เขาชะงักไปเล็กน้อยหลังจากพยายามเข้ามาใกล้ๆฉัน ฉันถอยหนีออกไปในหัวตอนนี้คือมันตีกันไปหมด มันตื้อไปหมดฉันยังไม่พร้อมเจอเขาตอนนี้ ฉันไม่อยากจะคุยกับเขาตอนนี้!!!

"ออกไป!!!"

"อะไรนะ?"

"ออกไปสิ!!!!! บอกให้ออกไปไง!!!!"

ฉันตะโกนเสียงดังลั่นเขาถึงจะเกาหัวงงๆ เขาจำฉันไม่ได้จริงๆด้วย ฮือๆๆ ทำไมเขาถึงเก่งนักทำเนียนมากเขาทำได้ยังไง เขาทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง!!!!!!

แอ๊ดดดดดด

"คุณลดาค่ะเกิดอะไรขึ้นคะ?"

"เอาผู้ชายคนนี้ออกไป เอาออกไป!!!! "

" เอ่อออ คุณๆออกมาก่อนค่ะ"

เขามองหน้าฉันเหมือนไม่เข้าใจแล้วเดินออกไปทันที ฉันทรุดลงกันพื้นพยายามตั้งสติให้มากที่สุด ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี ฉันหยิบโทรศัพท์ด้วยมืออันสั่นเทาก่อนจะกดโทรศัพท์หาเบอร์โทรปลายสาย แม่ฉันนั้นเอง!!!

ตู๊ดดดดดดดด

(ว่าไงลูกแม่)

" แม่ค่ะ ฮึกๆ หนูเจอเขาค่ะแม่ ฮือๆๆหนูเจอเขาค่ะ"

(เจอที่ไหนลูก หนูเป็นยังไงบ้างหนูโอเคมั้ย?)

"เขา ฮึกๆ เขา ฮือๆ เขาทำเหมือนไม่รู้จักหนูค่ะแม่ ฮือๆๆ เขาจำหนูไม่ได้ ฮึกๆๆ"

(โธ่ลูก กลับบ้านมาหาแม่เดี๋ยวนี้เลย)

"ฮึกๆ ค่ะแม่ ฮือๆ หนูจะไปหาแม่ ไปหาลูกหนู"