29
639 Words
“พอเถอะครับ! ทำไมเรื่องของผมจะต้องเป็นประเด็นให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันตลอดเลย ถ้าไม่มีผมพ่อกับแม่ก็น่าจะโอเค” มันเป็นช่วงที่พ่อขับรถมาถึงโรงเรียนพอดี ผมเลยถือโอกาสเปิดประตูและลงจากรถ แต่แม่ก็วิ่งมาคว้าแขนผมไว้ก่อน
“ชีต้าห์! ลูกจะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ถึงแล้วโทรบอกแม่ด้วย” ผมพยักหน้าตอบกลับแม่ไป แต่ก็รู้ว่าแม่กังวลกับคำพูดของผม ผมก็แค่อยากลองมาเจอโลกภายนอกบ้างก็เท่านั้น ผมคบกับแพรก็จริง แต่เวลาที่เราจะเจอกันเหมือนคู่รักคนอื่นนะ แถบไม่มีเลย ผมจะเจอกับเธอแค่ตอนกลางวันก็เท่านั้น ยิ่งช่วงนี้ เรายิ่งจะต้องเตรียมตัวเพื่อเรียนต่อมหาลัย เธอยิ่งไม่มีเวลาให้ผมเข้าไปใหญ่ กลางวันเธอก็เรียนพิเศษ ตกเย็นเธอก็เรียนพิเศษ มันเลยเป็นช่องว่างระหว่างเราสองคนไปแล้วละ และคำพุดที่เธอมักจะบ่นน้อยใจผมเป็นประจำ บางทีผมคงไม่สามารถเป็นแฟนที่ดีของเธอได้หรอก
“ชีต้าห์!!” ไอ้เฟรมยกมือเรียกผม ผมเลยเดินเข้าไปหามันทันที พร้อมกับกลุ่มเพื่อนทุกคนในห้อง
“มาช้าจริงนะมึง” ไอ้เฟรมทักผม ก่อนที่จะชวนผมขึ้นรถ แต่สายตาผมกลับไปเห็นเกรซที่ยืนอยู่อีกมุม เธอกำลังคุยกับเลโอ ท่าทางยิ้มแย้มแบบนั้น นี่สนิทกับเลโอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร
“ชีต้าห์” เสียงเรียกของผู้หญิงทำให้ผมหลุดความสนใจ มาสนใจผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าตัวเองแทน เธอคือชูก้า แฟนของเลโอ ผมย่นคิ้วด้วยความสงสัย ว่าทำไมเธอปล่อยให้แฟนตัวเองยืนคุยกับคนอื่นได้ขนาดนั้น
“ทำไมเธอปล่อยให้เลโอคุยกับคนอื่นได้ขนาดนั้น ไม่หวงหรือไง” ผมถามเธอ ชูก้าก็หันไปทางเลโอพักนึ่งก่อนจะหันมายิ้มกับผม นี่ไม่มีความรู้สึกเลยหรอ
“อ่อ...ฉันกับเลโอเป็นอิสระต่อกันแล้ว ต่อจากนี้...ฉันก็สามารถเกาะติดเธอได้อย่างเต็มที” เธอเข้ามาเกาะแขนผมทันที
“อิสระต่อกัน หมายความว่า...เลิกกันแล้วหรอ”
“ก็ใช่นะสิ เลโอกำลังตามจีบยัยเกรซอยู่ ยัยนี้ก็อ่อยผู้ชายไปเรื่อย ตั้งแต่เปลี่ยนแปลงตัวเอง ผู้ชายทั้งโรงเรียนก็ให้ความสนใจ จนตอนนี้เป็นดาวเด่นแทนแพรแฟนของนายแล้วละ” ผมมองไปยังเกรซกับเลโอ ดูเธอจะมีความสุขจริงๆ นั้นแหละ แต่เธอจะมาเปลี่ยนแปลงความรู้สึกตัวเองก่อนหน้านั้นไม่ได้ เธอเคยชอบฉันยังไง วันนี้เธอก็ต้องเป็นแบบนั้น
“แล้วเธอไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง นั้นแฟนเก่าเธอนะ”
“ฉันกับเลโอ มันก็มีปัญหากันมาตลอด ฉันอยากจะเลิกเต็มที จนเลโอหลุดปากนั้นแหละ ฉันเลยรู้สึกตัวเองเป็นอิสระ” ผมยังคงมองไปทางเกรซไม่ห่าง เธอนี่มัน...เป็นผู้หญิงที่ไม่มั่นคงกับความรู้สึกตัวเองเลย เห็นผู้ชายคนอื่นมาคัยด้วยหน่อย ก็ยิ้มไม่หุบเลย
“แล้วเมื่อไรนายจะเลิกกับแพร” ชูก้ายังคงเกาะแขนผม ผมก้มมามองชูก้าด้วยสายตานิ่ง ผมแกะมือเธอออก กระตุกยิ้มมุมปากตัวเอง เธอก็ทำหน้างงๆ ว่าผมกำลังจะกับอะไร
“ก็จะเลิกวันนี้แหละ” ผมตอบเธอไป ก่อนจะวิ่งขึ้นรถไปนั่งข้างไอ้เฟรม ที่มันแอบขึ้นไปตั้งแต่แรกแล้ว ปล่อยให้ชูก้าคิดเลยเทิดไปแบบนั้นแหละ ผมเห็นเธอแอบอมยิ้มด้วยละ แต่นั้นมันไม่ใช่นิสัยเสือแบบผม ผมจะไม่กินของเหลือจากใคร!
- Writer
