“แล้วชื่ออะไรละ มาส่งยัยเกรซหรอ อยู่กินราเมนด้วยกันก่อนสิ” แม่ฉันถามด้วยหน้าตายิ้มแย้มเบิกบานแบบที่ไม่เคยเห็นแบบนี่มาก่อน เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นแม่เป็นแบบนั้น
“ชื่อชีต้าห์ครับ”
“เสือสินะ” พ่อฉันพูด พยักหน้าแล้วมองใบหน้าชีต้าห์ด้วยความภาคภูมิใจ อะไรกัน!
“วางกระเป๋าก่อนพี่ กินราเมนด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับ” น้องชายฉันมัน...ออกหน้าเกินไป ไอ้เกรนเดินมาคว้ากระเป๋าออกจากมือชีต้าห์ ก่อนจะดันร่างกายของชีต้าห์ให้ไปนั่งที่เก้าอี้
“ราเมนบ้านผมอร่อยนะพี่ ฝีมือพ่อผมสุดยอดมาก” ไอ้เกรนยังคงนำเสนออย่างสุดกำลัง เขาก็พยักหน้าตอบกับน้องฉันอย่างงๆ เหมือนกัน
“ชีต้าห์ ฉันว่านายกลับบ้านนายเถอะ พ่อนายต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ “ ฉันรีบไปดึงแขนเขา แต่ก็ถูกสายตาของคนที่บ้านกดดัน เหมือนโดนรังสีขู่เลย ว่าห้ามแตะต้องกับเสือตัวดี นี่ฉันเป็นคนในครอบครัวนะ!
“จะให้ชีต้าห์เขารีบกลับไปไหนยัยเกรซ ดูสิ! มีแฟนแล้วก็ไม่ยอมบอกแม่
