“ใช่! คราวหลังฉันจะเสนอตัวให้ถึงที่เลย” เธอสะบัดหน้าหนีเลโอ ทำหน้าเหวี่ยงไม่พอใจ เดินหันหลัง กำลังจะเดินออกมา แต่ก็ถูกมือยาวของเลโอคว้าแขนไว้เสียก่อน
“พูดเล่นใช่ไหมเนี่ย” เลโอถามน้ำหวานด้วยใบหน้าจริงจัง เขาขมวดคิ้วตัวเองเป็นปม แววตาจ้องมองใบหน้าของน้ำหวานนิ่ง เพื่อรอคำตอบ
“ฉันพูดเรื่องจริง” น้ำหวานพูดด้วยใบหน้างอน ก่อนเธอจะเดินออกมา เลโอส่ายหัวทันที เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกมาแบบนั้น ความจริงแล้วเขาแคร์เธอมากตั้งหาก
“ก็หวงจริงๆ นั้นแหละ” เขาพูดบ่นขึ้นมาคนเดียว ตอนที่เห็นเกรซวิ่งออกไป
....
...
เช้าวันต่อมา
“ว่าไงหล่อน ทำไมต้องทำหน้าเซ็งขนาดนั้น” ทอยเดินเข้ามานั่งกับเพื่อนตัวเอง ที่โต๊ะหินอ่อนของมหาลัย
“แก...คือเลโอมันตามแจเลยเว้ย” น้ำหวานเรียกให้ทอยเข้ามาสุ่มหัวใกล้ๆ แล้วเธอก็เล่าเรื่องราวให้ฟัง
“ตามก็ดีสิ เผื่อแกจะได้มันเป็นผัว”
“แต่มันอึดอัดนะ ทำอะไรก็มีคนตามตลอด ฉันไม่เป็นอิสระ”
