คุณครูนายมาเฟีย[คริสเตียน+นารา]

ตอนที่ 3 เมินใบปลิว!

เช้าที่สดใสของร่างบางที่มักจะตื่นเช้าอยู่เป็นประจำทุกวัน แต่วันนี้เธอมีความสุขที่สุด เมื่อมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นกับเธอแล้ว! นั้นคือติดหนึ่งในห้าของรายชื่อบรรจุเป็นครูของโรงเรียนรัฐ ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านของเธอเท่าไหร่ แน่นอนว่าเรื่องน่ายินดีแบบนี้ต้องถึงหูพ่อกับแม่ และเพื่อนสนิททั้งสองเรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่กลับมาถึงเมื่อคืน กว่าจะได้นอนเพราะมัวแต่อยู่ดีใจกับเพื่อนๆก็ปาไปตีหนึ่ง กว่า แต่การตื่นเช้าย่อมไม่เป็นอุปสรรคต่อคนโชคดีแบบนาราค่ะ!

“นารา!!! ลงมากินข้าวได้แล้วลูก!!” น้ำเสียงทุ้มต่ำใจดีของบิดาเธอ ตะโกนเรียกขึ้นมาจากชั้นล่างของบ้าน ดึงให้ร่างบางที่กำลังรวบผมมัดเป็นหางม้าลวกๆ ใบหน้าสวยหวาน ทาเพียงแป้งฝุ่นบางๆ และลิปบาล์มเท่านั้น ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม ขนตางอนยาวอย่างเป็นธรรมชาติ ทุกอย่างนี้ไม่สามารถปกปิดความสวยหวานของเธอได้ นาราเลือกสวมใส่เพียงแค่เสื้อยืดสีขาวพอดีตัวและกางเกงยีนสีซีดขายาวตัวเก่ง ไม่รู้ว่ารองเท้าที่ซักทิ้งไว้เมื่อคืนจะแห้งรึยัง พอแต่งตัวเสร็จก็เดินไปหยิบกระเป๋าผ้าที่เธอใช้ตั้งแต่เรียนปีหนึ่งกระทั้งจบ เธอก็ยังใช้อยู่และดูแลมันอย่างดี มือเล็กรวบของลงกระเป๋า ก่อนจะตะโกนตอบบิดาไปพลางๆ

“ค่าพ่อ~ นากำลังจะลงไปค่ะ~~” ร่างบางจัดการปิดประตูห้องของตัวเองก่อนจะวิ่งลงมาหาพ่อกับแม่ที่กำลังเตรียมขนมลงกล่องไว้อย่างขมักเขม้น

“กินข้าวก่อนลูก เช้านี้เป็นข้าวต้มกุ้งของโปรดของคุณครูจ๊ะ” นางหรือมารดาของเธอละมือจากการจัดออเดอร์ขนมไทยลงถุง มองไปยังลูกสาวเพียงคนเดียวที่กำลังเดินลงมาจากบันไดบ้าน

“ได้ค่ะ..วันนี้ออเดอร์ขนมเยอะหรอคะแม่” นาราพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวเล็กๆ ติดกับเค้าเตอร์ครัว และมีผนังกันเป็นห้องรับแขกที่มีโซฟาจะทีวีตั้งอยู่

“วันนี้มีส่งให้เจ้าใหม่แถวโรงพยาบาลเพิ่มจ๊ะ แม่เลยต้องแพ็คขนมส่งเพิ่ม ลูกไปกินข้าวก่อนเถอะลูก พ่อคงตักข้าวต้มให้แล้ว” พอได้ฟังมารดาพูด เธอก็เดินไปยังครัวทันที

“กินเยอะๆนะลูก” ประดิษฐ์เอ่ยบอกลูกสาว หลังตักข้าวต้มกุ้งหอมฟุ้งวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะดึงเก้าอี้มาข้างๆนั่งเป็นเพื่อนลูกสาว

“แน่นอนค่ะ..ข้าวต้มฝีมือแม่นางกับพ่อประดิษฐ์อร่อยที่สุดในสามโลกเลยค่ะ” นารารีบชมเปราะบิดามารดาเสียงดัง เรียกเสียงหัวเราะลั่นบ้าน เป็นภาพที่เธอจะเห็นเป็นประจำแทบทุกวัน แม้บางครั้งพวกท่านจะแอบเป็นทุกข์โดยไม่ให้เธอเห็นก็เถอะ ริมฝีปากบางระบายยิ้ม เก็บทุกภาพ ทุกเสียงหัวเราะของพวกท่านเอาไว้ เป็นสิ่งเตือนใจว่าเธอต้องเข้มแข็ง เพื่อความสุขของครอบครัวเล็กๆของเธอเอง

เวลาต่อมา

“รีบไปรีบกลับนะนารา.อย่าเถลไถลล่ะ” เสียงบิดาเอ่ยย้ำเป็นรอบที่สาม และก่อนเธอจะออกจากบ้านไปส่งขนมท่านก็ยังคงย้ำ เพราะที่ๆเธอจะต้องไปส่งขนมคือแถวคาสิโนย่านหรูหราและยิ่งใหญ่ที่สุด จนไม่มีใครกล้าเข้าไปตรวจสอบ สงสัยคงจะมีอำนาจรวยล้นฟ้าด้วยแหละ ไม่งั้นคงไม่สามารถตั้งคาสิโนขนาดใหญ่แบบนี้ได้โดยไม่มีใครกล้าเข้าไปมีปัญหาด้วย ส่วนร้านที่เธอต้องไปส่งขนม ดันอยู่ตรงกันข้ามกับคาสิโนที่ว่า บิดาเลยเป็นห่วงเธอมาก จนต้องย้ำเธอแล้วย้ำอีก

“รับทราบค่ะคุณประดิษฐ์ นาราจะรีบไปรีบกลับ!! คุณประดิษฐ์ไปส่งคุณนางไปทำบุญเถอะค่ะ” มือบางยกขึ้นตะเบ๊ะราวกับทหารชั้นผู้น้อย รับคำสั่งจากผู้พัน ก่อนจะยกกล่องขนมเดินตัวปลิวออกไปจากบ้าน เพื่อไปขึ้นรถสาธารณะ และแน่นอนว่า.วันนี้!!เธอจะไม่ใช่บริการรถแท็กซี่อีก!!!

นั่งรถมาไม่นานก็ถึงป้ายที่ต้องลง ดีหน่อยที่ป้ายรถสาธารณะนี้อยู่ใกล้ร้านเป้าหมายของเธอมากเดินไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึง ร่างบางจึงยกกล่องขนมขึ้นเพื่อเดินลงจากรถ สิ่งแรกที่เธอเห็นคือคาสิโนขนาดใหญ่ตรงข้าม มันสวยหรูหรา ไม่ต่างจากโรงแรมระดับหรูที่เธอเห็นตามสื่อต่างๆ ผู้คนมากมายล้วนขับแต่รถหรู เข้าออกเป็นว่าเล่น นารายังคงยืนตะลึงกับความต่างของฝั่งถนน ไม่รู้ว่าด้านในนั้นมีอะไรบ้าง คงไม่ใช่แค่คาสิโนอย่างเดียวแน่ๆ เพราะเธอเห็นสาวสายเดินออกมารับแขก ก่อนจะพากันเดินควงเข้าไปด้านใน นาราดึงสายตากลับเมื่อเผลอสบเข้ากับการ์ดชุดดำร่างโตเข้าให้ เรียวขาเล็กก็รีบเดินสับๆไปข้างหน้าหนีทันที

“มาส่งขนมค่ะ!!” เสียงใสตะโกนเรียกเจ้าของร้านอาหารตามสั่ง ทันทีที่มาถึงร้าน มีลูกค้านั่งรออยู่สองโต๊ะ ไม่นานก็มีคนวิ่งออกจากจากครัว เด็กหนุ่มอายุน้อยน่าจะไม่เกินสิบหกสิบเจ็ดปี

“แม่ให้มารับขนมแทนอะพี่ สี่ร้อยแปดสิบใช่ปะ แม่ให้มาแค่นี้อะ” เด็กหนุ่มลูกเจ้าของร้านอาหารยื่นเงินค่าขนมให้เธอ นาราจึงได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนจะวางกล่องขนมลง แล้วรับเงินจากเด็กหนุ่มตรงหน้ามา

“ขอบคุณจ๊ะ” นารายิ้มให้เด็กหนุ่มที่ยังคงยืนมองเธอนิ่งๆ จนทำเอาเธอทำตัวไม่ถูกที่มีคนจ้องมองเธออย่างตั้งใจแบบนี้

“มีอะไรรึป่าวจ๊ะ?” เธอกระพริบตาปริบๆถามเด็กหนุ่มอย่างสงสัย

“ป่าวครับ..พี่สวย.จนผมหยุดมองไม่ได้เฉยๆ..” เด็กหนุ่มยักไหล่ ก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำให้เธอตะลึงงัน เพราะได้คิดว่าคนตรงหน้าจะพูดอะไรออกมาตรงๆแบบนี้ เด็กสมัยนี้มีความกล้าจังเลย คิดแบบไหนก็สามารถพูดออกมาแบบนั้นได้ทันที

“เออ..” นาราถึงกับอึ้งหาคำพูดไม่เจอ เพราะเป็นครั้งแรกที่โดนชมตรงๆแบบนี้

“กลับดีๆละพี่สาว แถวนี้มาเฟียเยอะ”

“หะ?0.0!” ไม่รอให้เธอได้หายสงสัย เด็กหนุ่มลูกเจ้าของร้านอาหารตามสั่งก็หมุนตัวเดินเข้าในร้าน โดยไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมให้เธอเข้าใจ ปล่อยให้เธองงงวยกับคำว่า ‘มาเฟีย’ ที่เด็กหนุ่มทิ้งไว้ให้

ฟุบบ!!! พรึบบบ!!

“ว้าย! อะไรเนี่ย!” เสียงใสอุทานขึ้น จังหวะเดินออกจากร้านอาหารตามสั่งลูกค้าร้านขนมของแม่ ก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งปลิวมาปิดใบหน้าเธอเต็มๆ จนมองไม่เห็นทางเดิน เธอนี่มันดวงดีชะมัด!!! นาราพรูลมหายใจออกอย่างหงุดหงิดโมโห จะปล่อยให้เธอเดินอย่างสวยๆนานๆหน่อยก็ไม่ได้ กระดาษบ้าอะไรเนี่ย!!!! หากเป็นใบเงินกู้ เธอจะกระทืบๆให้หายโมโหเลย!!

“รับสมัครครูภาษาไทย แบบส่วนตัว คุณสมบัติ ผู้หญิงไม่มีครอบครัว สวย หุ่นดี เงินเดือนตกลงกันได้ ติดต่อ081-XXX-XXXX “ นาราอ่านข้อความบนกระดาษดังกล่าว ก่อนจะพลิกไปพลิกมา เพราะไม่ได้สนใจ ออกจะไม่เชื่อด้วยซ้ำ!

“แน่นะ? ว่ารับสมัครครูจริงๆอะ หากไม่ใช่ตาเฒ่าหัวงู ก็แก่ติดเตียง อยากหาข้ออ้างเมียเพื่อดูสาวแหละ!” นาราไหวไหล่เล็กน้อย ก่อนจะพับใบปลิวดังกล่าว เก็บลงกระเป๋าผ้าใบเก่งของเธอ อยากเอากลับให้เพื่อนๆของเธอดู จะได้หัวเราะให้ฟันร่วง เพราะกลุ่มของเธอไม่เคยเชื่อจะอะไรแบบนี้แน่นอน!

อีกด้านหนึ่ง

“นี่หรอความคิดแสนจะบรรเจิดของมึง?” พีเคเอ่ยถามคู่หูของตัวเอง ขณะที่มองใบปลิวเป็นร้อยๆใบในมือของเจอาร์ เขาก็นึกว่าสงสัยว่ามันจะทำยังไงกับการหาครูสอนภาษาไทยคนใหม่ให้นาย ที่แท้มันก็วิ่งแจ้นไปสั่งทำใบปลิวมา

“นี่แหละโว้ย! อย่าสงสัยในความคิดของกูเยอะไอ้พีเค จะดีมาก ถ้ามึงช่วยกูไปแจกใบปลิววันนี้ เพราะนายให้เวลามาแค่สามวัน กว่าเราจะคัดเลือกครูอีก งานละเอียดเลยละทีนี้” เจอาร์ทอดถอนใจยาว มองใบปลิวมากมายในมือ

“มึงไม่คิดว่าข้อความในใบปลิวมันไม่ดูแปลกไปหรอว่ะ?” พีเคเอียงคอมองใบปลิวไปมา หากเขาเป็นผู้หญิง คงไม่กล้าสมัครมาแน่ๆ

“ไม่นะโว้ย!.. กูใส่ใจความเน้นๆ ตามสิ่งที่นายต้องการเป๊ะๆ”

“งั้นหรอว่ะ.. “ พีเคหันไปเลิกคิ้วมองเจอาร์ เขาก็ไม่ค่อยสันทัดเรื่องนี้เท่าไหร่ หากมันว่าดี เขาก็ว่าตามนั้นแล้วกัน

“เออสิว่ะ! พูดมากจริงมึง! รีบไปกันเถอะ เย็นนี้นายมีประชุมที่ผับของคุณแอสตัน ไม่เสร็จ นายได้ประเคนบาทาแจกให้เราแน่”

“เออๆ” พีเคเออออตามคู่หู ก่อนจะลงไปช่วยมันแจกใบปลิวให้หมดก่อนเย็นนี้ เพราะต้องตามนายไปผับของคุณแอสตันอีก งานของพวกเขานั้นไม่ต่างจากยอดดอยอินทนนท์ เพราะมันเยอะมาก! และนายของพวกเขาก็ขยันหางานมาเพิ่มให้ทุกวัน หนึ่งในนั้นคือหาครูภาษาไทยให้แทบทุกอาทิตย์ ได้แต่ภาวนาขอให้คนครูคนใหม่คนนี้อยู่ให้นานๆและอย่าได้หลงในรูปลักษณ์ภายนอกของคริสเตียนเลย…ซึ่งมัน..เป็นไปได้ยากมาก~~

………………………..……………………

😄😄 สงสารมือซ้ายและมือขวาของอิพี่ที่สุดค่ะเรื่องนี้ เพราะอิพี่สรรหางานมาให้ลูกน้องทำไม่ขาด🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀

(ระหว่างว่าอิพี่คริส สามารถกลับไปฟินเรื่องก่อนๆได้นะคะ)