บทนำ
1268 Words
"ไม่มีทางที่ฉันจะรักคนอย่างนายได้อีก!!"
"รักไม่รักฉันก็เสกเด็กเข้าท้องเธอไปแล้วตั้งหนึ่งคน!!"
เมื่อ 1 ชั่วโมงก่อน...
"จะบอกความจริงเขาได้หรือยังพีช โกรธอะไรพี่ไทเกอร์เขานักหนาถึงได้หอบลูกหนีไปไกลถึงนอร์เวย์"
พอกลับมาจากบ้านญาติที่นอร์เวย์ ลูกพีชก็นัดเจอกับเพื่อนในแก๊งทันที แต่เพื่อนดันว่างอยู่คนเดียวคือ ใบป่าน เธอจึงเป็นเพื่อนคนแรกที่ล่วงรู้ความลับของเธอ
"คนอย่างเขาไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อของลูกฉัน สิ่งที่เขาทำกับฉันกับลูกฉันไม่ยอมให้อภัยหรอก"
"ตั้งแต่แกหนีไป พี่ไทเกอร์เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ"
"แสร้งทำน่ะซิ ฉันยังเห็นเขาใช้ชีวิตเหมือนเดิม เพิ่มเติมอาจจะมีความสุขมากกว่าตอนคบกับฉันอีก"
"แต่แกใจร้ายมากนะที่ไม่ยอมบอกเขาว่าเขามีลูกกับแก แม้กระทั่งเพื่อนก็ไม่บอก..ลูกแกไม่ถามหาพ่อบ้างเหรอ"
ใบป่านแอบตัดพ้อเล็กน้อย สีหน้าเริ่มเป็นกังวลเมื่อคิดไปถึงใครอีกคนที่เป็นทั้งอดีตของเพื่อนและพ่อของหลาน
"ก็ถามบ้าง แต่ฉันก็มีวิธีของฉันแหละ"
"ที่บอกว่าพ่อของลูกตายแล้วอะนะ"
ใบป่านย้ำในประโยคที่เพื่อนเคยบอกก่อนหน้าที่จะเข้าประเด็นหัวข้อนี้ระหว่างพวกเธอ
"อืม"
"ใจร้ายว่ะแก"
"เอาเถอะ..หยุดพูดเรื่องของเขาสักที ฉันนัดแกมาเพื่อคลายความคิดถึงนะยะ...คิดถึงทุกคนเลย แต่แกดันว่างอยู่คนเดียว"
บทสนทนาทั้งหมดดังเข้าหูคนข้างหลังทุกประโยคอย่างชัดเจน ไทเกอร์กำมือแน่นด้วยความโกรธเคือง
หากเมื่อเดือนก่อนเขาไม่อาสาไปส่งหลานที่โรงเรียนแล้วละก็ เขาคงไม่ตกใจเมื่อเห็นเด็กคนหนึ่งที่หน้าตาคล้ายกับอดีตภรรยาเขามากและที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือ เด็กคนนั้นก็มีส่วนคล้ายเขาด้วยเช่นกัน
...เขาหล่อเมื่ออาไทเลยค่า..
ยิ่งหลานสาวตอกย้ำเขาด้วยประโยคนี้บ่อยๆ มันทำให้เขายิ่งต้องติดตามเด็กคนนั้นมาตลอดหลายสัปดาห์ จนกระทั่งเช้าของวันที่เขาเห็นแม่ของเด็กเต็มตา
ลูกพีช...อดีตของเขา
"ฮัลโหลแกถึงลานจอดรถยัง"
ลูกพีชต่อสายหาเพื่อนสนิทที่เพิ่งแยกทางกัน เพราะเธอรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามหลังเธอตั้งแต่เดินออกจากห้างดัง หากมีอะไรเกิดขึ้นอย่างน้อยใบป่านจะได้รับรู้ด้วย
(แกมีอะไรหรือเปล่า ฉันเพิ่งขับรถออกมาเนี่ย)
พึ่บ!!
ในขณะที่กำลังจะตอบเพื่อนสาว มือหนาฉกโทรศัพท์เธอไปจากทางข้างหลัง
"พี่เองป่าน..ไม่ต้องห่วงขอเคลียร์กับอดีตเมียหน่อย"
ไทเกอร์พูดจบก็ตัดสายทันทีและเขาไม่คิดจะคืนโทรศัพท์ให้กับเจ้าของด้วย
"นาย!!"
"ยังดีที่จำพ่อของลูกตัวเองได้นะ"
"พูดเรื่องอะไร"
"กลับไปคุยกันที่บ้าน"
"ไม่! ฉันไม่มีอะไรจะคุย"
"งั้นเรามาระลึกความหลังครั้งก่อนในลานจอดรถนี่เลยไหมลูกพีช"
ลูกพีชเอี่ยวตัวหลบคนตรงหน้าที่กำลังโน้มตัวเข้ามาจนตัวเธอแนบติดกับรถ เขาล้วงมือคว้านหากุญแจรถของเธอในกระเป๋าสะพาย
อ๊อด!!
ทันทีที่ได้มันมาเขารีบปลดล็อกรถและดันตัวเธอเขาไปนั่งข้างในทันที
“ถ้าคิดจะหนี..รู้นะว่าจะโดนอะไร อย่าลืมที่นี่ถิ่นใคร”
ปัง!
พอเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ขัดขืน เธอนั่งนิ่งอยู่ในรถเขาจึงปิดประตูและเดินอ้อมไปนั่งที่คนขับ
"คิดถึงนะ"
ก่อนจะออกตัวรถ เขาโน้มตัวเข้าหาเธออีกครั้งและกระซิบข้างหูเธอเบาๆ และออกรถออกจากห้างของครอบครัวที่เขาบริหารอยู่ไม่ลืมส่งยิ้มยียวนให้คนที่นั่งติดกับประตูรถอีกฝั่ง
ลูกพีชส่งสายตาไม่พอใจไปให้เขา จัดการรัดเข็มขัดให้ตัวเอง จ้องมองไปยังเส้นทางข้างหน้า
“ไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ”
"ฉันไม่หลงกลนายหรอก ไม่ต้องมาหยอดคำหวานเหมือนที่ใช้หยอดพวกเด็กๆของนาย"
"ห่างเหินจัง"
"เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ"
เอี๊ยดด!!!
ไทเกอร์เปิดไฟเลี้ยวและจอดข้างทางทันทีที่ได้ยินประโยคห้วนๆของเธอ
เขาหันมามองคนข้างๆ ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจ
"จอดทำไม...อื้อ!!!"
ทันทีลูกพีชอ้าปากถามไทเกอร์รีบจู่โจมฉกฉวยริมฝีปากบางของคนข้างๆทันที
เพียะ!!!
ทันทีที่ถอนจูบออกฝ่ามือของเธอก็สวนเข้าที่ใบหน้าเขาอย่างจังไทเกอร์จึงเอาคืนเธอด้วยการบดจูบอีกครั้ง
"อื้อ!!!"
ลูกพีชพยศด้วยการทุบตีรัว แต่เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีมือบางนั้นกลับกำไหล่ของคนที่ไร้มารยาทกับเธอแน่น เธอเผลอไผลไปกับรสจูบที่แสนคุ้นเคย ซึ่งมันทำให้ไทเกอร์พอใจและยังรู้สึกว่าคนตรงหน้าก็ยังหลงเหลือความรู้เดิมๆกับเขาอยู่
"เคลิ้มเชียวนะ...ยังรักพี่อยู่ใช่ไหม"
หลังจากถอนจูบออกไทเกอร์ยกนิ้วมือขึ้นมาเกลี่ยริมผีบางสวย มันเป็นริมฝีปากของผู้หญิงที่เขารักที่สุด และยังรักอยู่ทุกวันไม่เคยเปลี่ยน
ริมฝีปากสุดท้ายที่เขาได้สัมผัส หลังจากนั้นมาเขาไม่เคยจูบปากผู้หญิงคนไหนอีกเลย
"ไม่มีทางที่ฉันจะรักคนอย่างนายได้อีก"
"รักไม่รักฉันก็เสกเด็กเข้าท้องเธอไปแล้วตั้งหนึ่งคน...แถมยังโตแล้วด้วยตั้ง 3 ขวบ"
"เอาอะไรมาพูด!"
"งั้นมาระลึกดูหน่อยไหมว่าเสกเด็กเข้าท้องมันทำยังไง"
ปึก!
เสียงกำปั้นของลูกพีชที่หวังจะพุ่งเข้าที่หน้าของไทเกอร์แต่เขารับมันไว้ทันด้วยฝ่ามือเพียงข้างเดียว
"ไม่พูดเล่นนะ พูดจริงถ้ายังดื้อแบบนี้อีก"
ไทเกอร์พูดเสียงต่ำ เข้าออกรถอีกครั้งเมื่อเห็นว่าลูกพีชทำหน้าหงิกนั่งกอดอกมองไปทางหน้าต่างรถแทนที่จะพูดอะไรกับเขาอีก
"มาที่นี่ทำไม!"
ลูกพีชโวยวายอีกครั้งเมื่อเห็นประตูรั้วบ้านที่เธอไม่คิดจะเหยียบเข้ามาอีก
ไทเกอร์ไม่ตอบ เขาแล่นรถเข้าไปจอดในบ้านตรงหน้าประตูทางเข้าบ้าน รีบลงไปเปิดประตูให้คนโวยวายแทนที่จะตอบคำถาม
"ฉันไม่เข้าไปหรอกนะ!"
เขาถอนหายใจหนึ่งครั้งดึงคนพยศออกมา
“กรี๊ด!! ปล่อย!!!”
เขาจับเธอพาดบ่าและอุ้มเข้าไปในบ้านพร้อมเสียงกรีดร้องของคนโดนอุ้ม
ไทเกอร์อุ้มเธอเดินตรงมายังที่เคยเป็นห้องหอ และวันนี้มันก็จะได้เป็นอีกครั้ง
ปึก!
เขาโยนเธอลงบนเตียงอย่างแรง ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองทีละเม็ดๆ
"จะทำอะไร!"
"เอาเมีย!"
“ยะ...อย่านะ!! ใครเป็นเมียนาย ฉันไม่ใช่เมียนาย!!”
“อ่อ..อดีตเมีย เคยเป็นเมีย..และตอนนี้กำลังจะเป็นเมียอีก!!”
ไทเกอร์ถอดเสื้อตัวเองเหวี่ยงทิ้ง ก้าวขาเดินเข้าหาลูกพีชที่กำลังขยับหนีชิดเตียง
เมื่อลูกพีชกำลังจะลงจากเตียงมือหนาของเขาก็จับข้อเท้าเธอไว้ได้ทันหนึ่งข้างและออกแรงลากเธอเข้ามาหา
“กรี๊ดด!!!”
•••••
- Writer
