การแข่งขันจบทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ ตอนแรกกะว่าจะขึ้นรถพยาบาลไปกับพี่คราม แต่ฉันก็ต้องติดรถอิตาไทเกอร์กลับและด้วยคำขู่ของเขาแถมยังลากฉันขึ้นรถมาแล้วด้วย ก็เลยต้องจำใจกลับกับเขา
“ปะยัยลูกพีชเน่าเดี๋ยวไปส่ง”
“ปล่อยฉันนะอิไทเกอร์”
“ขืนเรียกแบบนั้นอีกครั้ง พ่อจะจับจูบจนปากบวม”
นั่นแหละ!! ฉันต้องกลับกับเขา
“ขอบใจที่มาส่ง”
“อ้าว..ไม่คิดจะชวนเข้าบ้านดื่มน้ำ จิบชาอะไรสักหน่อยเหรอ เป็นการแทนคำขอบคุณน่ะ”
“ไม่อะ บ้านฉันไม่ต้อนรับ”
พอตอบเขาเสร็จฉันก็รีบเปิดประตูก้าวลงจากรถทันที
“นิสัยเสียชะมัดเลย”
อิตาบ้าไทเกอร์เปิดประตูลงมาต่อว่าฉัน แต่พอเขาจะกลับขึ้นรถเสียงของแม่ฉันก็ทักทายเขามาจากข้างใน
“อ้าว...ไทเกอร์ใช่ไหม”
“สวัสดีครับคุณน้าพลัม..ไม่ได้เจอกันตั้งนานยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ”
อิตาไทเกอร์ยิ้มและยกมือไหว้อย่างนอบน้อมสุดๆ ผิดกับตอนที่อยู่กับฉันลิบลับ
“แหม..ปากหวานเชียวพ่อคุณ น้าสบายดีจ๊ะ”
