บทที่ 4 ไทเกอร์ l สงสัย
1870 Words
เมื่อวานเหมือนผมจะเห็นลูกของอดีตเมียนิดหน่อย แต่ก็ไม่ชัดมาก เพราะเธอเอาตัวบังลูกไว้ ดูเหมือนว่าจะเป็นเด็กผู้ชาย ในใจอยากเห็นชัดๆนะ อยากรู้ว่าไอฝรั่งที่เธอมีใหม่จะสักเท่าไหร่เชียว
"อ้าวพี่พัดทำไมวันนี้หอบพริ้มมาด้วยละ"
"วันนี้คุณพร้อมรีบ ยัยพริ้มตื่นสาย พี่เลยหอบมาเซ็นเอกสารสำคัญก่อนแล้วค่อยไปส่งที่โรงเรียน"
"งั้นผมไปส่งให้ไหม"
"เกรงใจจัง..เอ๊าลูกกระเป๋ากระติกน้ำพร้อมหรือยังคะ คุณอาจะไปส่ง"
ไม่ค่อยรีบเลยพี่ผม…ถามเป็นมารยาทเถอะ
"คุณอาไท..วันนี้ยังหล่อแมนแฮนด์ซั่มเหมือนเดิมเลยนะคะ"
หลานสาวตัวน้อยของผมโผล่ออกมาจากข้างหลังของลูกพี่ลูกน้องของผมที่วันนี้หอบลูกติดมาด้วย พริ้มมักจะทำให้ผมหลงรักเธอเสมอเพราะเธอเป็นเด็กช่างพูดช่างเจรจา ทำให้คิดถึงลูกสาวของตัวเองที่ช่างพูดเช่นกัน...รายนั้นแม่เลี้ยงของผมติดเธอแจ คุณย่ามักจะทำหน้าที่ไปรับไปส่งที่โรงเรียนให้ทุกวัน
"ไปกันค่ะ"
ผมอุ้มเธอขึ้นและสะพายกระเป๋าใบเล็กของหลานสาวออกจากบริษัทไป
"เปิดหลังคาด้วยค่ะ พริ้มชอบ"
หลานขอมาขนาดนี้ มีหรือผมจะไม่ตามใจ
ตลอดทางพริ้มเอาแต่คุยเรื่องเพื่อนใหม่ในห้องของเธอ เธอบอกว่าเด็กผู้ชายคนนี้หล่อ น่ารัก และเป็นแฟนของเธอด้วย
"พริ้มหนูเพิ่งอยู่ชั้น KG.2 เองลูก"
"มีด้ายยย"
ท่าทางของเด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆทำเอาผมแอบขำ เพราะเธอยกมือปัดผมทัดหูราวกับเป็นผู้ใหญ่
"หล่อเหมือนอาไทไงคะ เอาไว้หนูจะแนะนำให้นะ"
"ครับ"
การมาส่งหลานสาวครั้งนี้ทำเอาผมเซอร์ไพรส์มาก ผมเหมือนเห็นรถของลูกพีชจอดรถอยู่ที่ลานจอด แต่พอผมขับรถผ่านคนในรถก็ดูเหมือนรีบก้มหาอะไรสักอย่างทันที
มันดูน่าสงสัย!?
หรือผมอาจจะจำผิดก็ได้?
ผมไม่ได้สนใจอะไรมาก รีบจูงมือหลานสาวสุดที่รักไปส่งถึงห้องให้ถึงมือครูประจำชั้นก่อนเพราะตอนนี้สายมากแล้ว
"ไฮ เพลา!"
หลานสาวผมโบกมือเรียกเพื่อนผู้ชายในห้องโดยไม่สนใจอะไรผมเลย
"รบกวนคุณอาน้องพริ้มเซ็นต์ส่งน้องพริ้มด้วยนะคะ"
"ครับ"
ผมหยิบปากกาส่วนตัวออกมา ใช้สายตากวาดรายชื่อเพื่อตามหาชื่อหลานสาวแต่ไปสะดุดกับนามสกุลของเด็กชายคนหนึ่งที่คุ้นมาก
ด.ช.กาลเวฬา กิจสุพัฒน์ภาคิน
นามสกุลของลูกพีช..ลูกชายเธอเหรอ?
ผมรีบเซ็นลงบนหลังชื่อของหลานสาวและลองมองลอดหน้าต่างห้องเข้าไป
เด็กต่างชาติมีไม่กี่คน เด็กลูกครึ่งก็มีไม่น้อย คนไหนวะ!?
“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณอา..หรือว่าน้องพริ้มลืมอะไรคะ”
“ไม่มีครับ”
หลังจากที่กลับมาจากโรงเรียนของพริ้ม ผมก็ได้แต่นั่งครุ่นคิดเรื่องที่เพิ่งรับรู้มาใหม่ด้วยตัวเอง ตลอดเวลาหลังจากที่เลิกกัน ผมรู้เพียงแค่ว่าลูกพีชไปเรียนต่อที่นอร์เวย์และกลับมาแค่ปีละครั้ง อยู่ไม่นานก็กลับ เพื่อนๆในกลุ่มก็นัดเจอกันบ้างไม่เจอกันบ้างแต่ไม่มีเพื่อนในกลุ่มคนไหนของเธอที่จะเอ่ยถึงเลยว่าลูกพีชมีลูก..เอ่อผมลืมไป เพื่อนเธอบอกผมว่าเจอผ่านกล้องนี่หว่า ตัวเป็นๆลูกพีชไม่มาเจอกับใครเลย
“อยู่ชั้นเดียวกัน”
ผมนั่งคิดเอง พูดเองอยู่คนเดียว
ถ้าอยู่ชั้นเดียวกันกับพริ้ม คงจะประมาณ 3-4 ขวบ
เขาหย่ากับลูกพีชได้ 4 ปี
เลิกกับเขาได้ปีสองปี มีใหม่และมีลูกเลยเหรอวะ!?
แล้วทำไมเขาต้องหงุดหงิด
ไม่รู้แหละ เขาต้องรู้ให้ได้ คาใจเป็นบ้าเลยว่ะ
เรื่องนี้มันกวนใจผมทั้งวัน จนผมต้องจัดการล้างมันออกด้วยการสืบ ตรงปรี่ไปยังห้องทำงานของลูกพี่ลูกน้องทันที
"พี่พัด เดี๋ยววันนี้ผมไปรับหลานเองนะ"
"คุณพร้อมจะไปรับเองน่ะ"
"ไม่ๆผมไปรับให้แล้วจะไปส่งพริ้มให้ถึงบ้านเลย"
"เอางั้นเหรอ..งั้นพี่ฝากพริ้มไปเล่นกับพราวได้ไหมแล้วจะไปรับที่บ้านคุณน้าเอง"
"ได้ครับ"
ก่อนโรงเรียนจะเลิกหนึ่งชั่วโมงผมตั้งใจมานั่งรอในรถและตั้งใจเปลี่ยนรถมารับหลานของตัวเองเพื่อป้องกันไม่ให้คนตาไวอย่างลูกพีชเห็น รถที่ผมเห็นว่าตาฝาดหรือคิดไปเองเมื่อตอนเช้าต้องใช่ลูกพีชแน่ๆ ลูกชายเธอเรียนที่นี่ก็ต้องเป็นเธอแน่นอน
รอได้ไม่นานรถของลูกพีชก็เข้ามา เธอนั่งรออยู่ในรถรอเวลา ไม่นานก็ถึงเวลาเลิกเรียน ลูกพีชเปิดประตูรถเดินตรงเข้าไปยังแผนกอนุบาลทันที ผมเคาะพวงมาลัยรถรอไม่นานก็เห็นเธอจูงมือเด็กผู้ชายออกมา
ผมสีดำ ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอมชมพู โดยรวมแล้วเหมือนลูกพีชมาก แต่ไม่มีส่วนไหนเลยที่บ่งบอกว่าพ่อของเด็กคนนั้นเป็นชาวต่างชาติ นี่มันเด็กเอเชียชัดๆ หรือผมจะเข้าใจผิดว่าคนใหม่ของลูกพีชเป็นหนุ่มตาน้ำข้าว
ผมรีบยกมือถือตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปรัวๆ ซูมกล้องเข้าไปจนเห็นหน้าลูกชายของลูกพีชชัดๆ
หลังจากได้รูปผมรีบต่อสายหากระทิงเพื่อนรักทันที
"ไอ่ทิง! เมียมึงอยู่ไหนวะ"
(โทรหากู แต่ถามหาเมียกูเนี่ยนะ! มึงจะตีท้ายครัวกูเหรอ)
"ไอ่ทิง! คิดมาได้นะมึง กูมีเรื่องจะถามใบป่านโว้ย!"
(อ่อ ป่านเพิ่งนอนไป เอาไว้มึงโทรมาใหม่นะ)
"อย่าบอกนะว่ามึง..เอาแต่หัววันเลยนะมึง"
(หาววว..เอ่อ กูเพลียแค่นี้นะ)
ให้มันได้อย่างนี้ซิ! จะได้เรื่องไหมวะเนี่ยไอ่ไทเกอร์
ผมระงับความอยากรู้ รีบเดินลงจากรถทำหน้าไปรับหลานสาว ก่อนที่จะถูกพริ้มโวยวายที่ไปรับเธอช้า
"ว้าว วันนี้คุณอามารับเหรอคะ"
"ครับ..เราไปกันเถอะ"
"ค่า"
ตลอดเวลาการเดินทาง หลานสาวของผมเอาแต่เล่าเรื่องวันนี้ของเธอไม่หยุด รวมถึงเพื่อนใหม่ที่เรียกว่าแฟนด้วย
"เพื่อนของพริ้มชื่ออะไรนะครับ"
"เพ-ลา ค่ะ"
"พริ้มเคยเห็นพ่อของเพลามารับบ้างหรือเปล่าครับ"
"ไม่เคยค่ะ เห็นเพลาบอกพ่อไปสวรรค์แล้ว"
หือ!? สวรรค์
ยัยลูกพีชเน่าโกหกเขาว่ามีใหม่แล้วหรือผัวใหม่ตายทิ้งไปจริงๆนะ
"แต่เพลาหล่อจริงๆนะคะ เขาหล่อเหมือนคุณอาไทเลยค่า"
ผมเริ่มไม่ได้ตั้งใจฟังหลานสาวผมพูดอีกต่อไป เมื่อความสงสัยใหม่เข้ามาแทนที่
"จุจุนะคะคุณอา ถ้าพ่อพริ้มรู้เรื่องของเพลา ตูมมม บ้านแตกแน่ๆเลยค่าาาา"
หลานสาวตัวน้อยที่พูดจาแก่แดดเกินวัย ทำมือจุปากก่อนจะบอกลาผมลงจากรถและวิ่งเข้าบ้านทันที
“พราวว..พริ้มมาหาจ้า”
หลังจากที่เห็นลูกพีชจูงมือลูกในวันนั้น ผมก็มานั่งเฝ้าดูเหตุการณ์ที่โรงเรียนของพริ้มทั้งเช้าและเย็น ซึ่งผมทำแบบนี้มาสองสามวันแล้ว ความคืบหน้าได้เพียงน้อยนิดคือ การได้คุยกับเด็กคนนั้นเพียงแค่ไม่กี่ประโยค
"สวัสดีครับ ลุงเป็นอาของพริ้มนะ เราชื่อเพลาใช่ไหม"
"ครับ..แต่พ่อของพริ้มมารับพริ้มแล้วนะครับ"
"ครับ ลุงรู้ ว่าแต่เราอายุเท่าไหร่แล้ว"
"สามขวบครับ"
สามขวบ? จำอายุผิด? ตอบมั่วหรือว่าไง?
สามขวบเลิกกันมาสี่ปี...ให้ตายเถอะ! อะไรวะมีใหม่เร็วขนาดนั้นเลย
"ลุงเป็นเพื่อนแม่พีชของเพลา แต่ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว ขอเบอร์ติดต่อพ่อของเพลาได้ไหมครับ"
"ถ้าเป็นเพื่อนแม่ก็ต้องรู้ซิครับ ว่าพ่อผมอยู่บนสวรรค์แล้ว"
ผมนี่อึ้งไปกับความฉลาดของเด็กที่อยู่ตรงหน้า แต่เด็กถึงยังไงก็เป็นเด็ก หลอกถามคำถามได้ง่ายมาก
"เพลา!"
เสียงที่คุ้นหูดังขัดจังหวะการสนทนาของพวกเรา
"มารับลูกช้าไปนะ"
ผมทักทายลูกพีชที่ยืนทำหน้าซีดเมื่อเห็นผมกำลังคุยกับลูกชายของเธอ
มันแปลกจริงๆด้วย
"มาหาแม่ครับเพลา"
ลูกพีชไม่แม้แต่จะทักทายผมด้วยซ้ำ เธอจับมือลูกชายที่เดินเข้ามาและอุ้มเพลาขึ้นหันหลังเดินออกไปทันที
ผับ M
เสียงเพลงดังสนั่นไปทั่วผับเหมือนเดิม แต่ที่นี่เป็นที่สิงสถิตของกลุ่มผมยังไงก็เป็นอย่างนั้น ถึงแม้จะมีครอบครัวกันแล้ว นานๆ มาเจอกันที แต่ผมเป็นคนเดียวที่โสด ผมจึงเป็นคนเดียวที่ยังมาที่นี่บ่อยและเจอกระทิงบ่อยกว่าทุกคน รวมถึงเมียมันด้วย
"อยากคุยกับเมียกูขนาดนั้นเลยเหรอวะไอ่ไท มึงมีเรื่องอะไรวะ"
กระทิงเดินมานั่งฝั่งตรงข้าม มันมองไปทั่วผับชั้นล่าง และหันกลับมาสนใจผมอีกครั้ง ที่กำลังนั่งมองรูปของลูกพีชกับเด็กคนนั้นที่ผมแอบถ่ายมา
"ไหนเอามาดูดิ"
กระทิงแย่งโทรศัพท์ผมไปดู และมองจอมือถือกับหน้าผมสลับไปมา มันส่ายหน้าเหมือนไม่เชื่ออะไรสักอย่างและส่งมาให้ผม
"มีอะไรวะ มึงเคยเห็นไง"
"ไม่..แต่กูกำลังคิดว่ามึงส่องกระจกอยู่ทุกวัน มึงไม่คิดเหรอวะว่ามึงก็มีส่วนคล้ายเด็กคนนี้"
"มึงกำลังตอกย้ำความคิดของกูไอ่ทิง...ใบป่านละวะ"
"เอ๊า! เลี้ยงลูกดิวะ ช่วงนี้กูกะจะปั๊มอีกคน คงไม่พาเมียมาทำงานด้วยหรอก"
ผมยกแก้วขึ้นดื่ม ยกมือกุมขมับ ยิ่งเพื่อนรักมันตอกย้ำมาขนาดนี้ยิ่งเครียด แถมเสียงหลานสาวผมก็ลอยเข้ามาในหัวเลยตั้งแต่ถูกกระทิงทักมา
'เขาหล่อเหมือนคุณอาไทเลยค่า'
"มึงดูคิดมากนะเพื่อน รับเด็กมาย้อมใจสักสองสามคนไหม"
"ไม่วะ วันนี้ไม่มีอารมณ์...กูเพิ่งรู้ว่าลูกพีชมีลูกว่ะ"
"มึงกับน้องเค้าหย่ามาเกือบสี่ปีแล้วนะโว้ย!"
"เด็กคนนั้นเรียนอยู่ชั้นเดียวกับหลานกูเลยนะ แต่กูถามอายุ เด็กบอกว่าสามแต่มันก็ยังมีอะไรสักอย่างคาอยู่ข้างในใจกูเนี่ย ไปนอร์เวย์ไม่ถึงปีจะมีผัวใหม่กับลูกเลยเหรอวะ"
"เชี่ยย!! ไอ่ไท! มึงกำลังคิดว่าเด็กคนนั้น.."
••••••
- Writer
