ภัตตาคารหรูใจกลางเมือง..
ฉันนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างแม่กับพี่พลับ ตรงข้ามกับพี่ไทเกอร์ ส่วนคุณพ่อนั่งตรงข้ามกับคุณพ่อพี่ไทเกอร์ และฉันเพิ่งรู้ว่าแม่แท้ๆของพี่เขาเสียไปนานแล้ว มีเพียงแค่แม่เลี้ยงเท่านั้นแต่ท่านไม่ได้มาด้วยเพราะสุขภาพไม่แข็งแรง
พี่ไทเกอร์เขากำลังมองมาที่ฉันส่งสายตาเป็นกำลังใจ ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร ผิดกับฉันที่เครียดจนรู้สึกได้ว่าหัวจะระเบิด เส้นเลือดในสมองจะแตก
"ผมเข้าใจนะว่าตอนนี้ยุคสมัยมันเปลี่ยนไป..แต่ผมก็ยังเชื่อว่าอะไรๆ มันก็พลาดกันได้"
พลาด...
คำนี้คุณพ่อพูดน้ำเสียงราบเรียบแต่ทำไมฉันรู้สึกมันตอกย้ำเข้ามาที่ฉันเต็มๆ
"ผมรักลูกพีชนะครับ"
"แกหยุดก่อนเลย"
พ่อพี่ไทเกอร์เอ็ดเขาเบาๆ พี่ไทเกอร์ไม่สะทกสะท้านกับยิ้มหวานส่งมาให้ฉัน
บอกรักกลางวงเอาดื้อๆ ทั้งที่ไม่เคยบอกกัน
เอาตรงๆ แอบเสียใจนะ ที่การบอกรักของเขาและฉันมันควรจะดีกว่านี้ไม่ใช่สถานการณ์บีบบังคับ
ไม่คิดว่าท่าเดินต
