เจ้าสาวเมียจำแลง

06.สับสนโว้ย

“แฮ่ก แฮ่ก ตอนนี้... เอาออกได้หรือยัง” เสียงแหบพร่าทั้งยังเหนื่อยหอบเอ่ยถามทันทีที่รู้สึกเหมือนมีน้ำอุ่นๆ อยู่เต็มช่องทางคับแคบนั้น

ถึงธาราจะไม่เคยมาก่อนแต่ก็โตพอที่จะรู้ เขาคงเสร็จแล้ว

เธอเบี่ยงหน้าหลบสายตาคม แม้ระหว่างที่ทำกันนั้นธาราจะรู้สึกอยู่บ้างก็ตาม แต่ตอนนี้เธอก็ทั้งโกรธแค้นและเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

สิ่งที่เสียไปนั้นมันเป็นสิ่งมีค่าสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งมาก ทั้งที่ธาราตั้งใจเก็บไว้สำหรับรักแท้เท่านั้น สิ่งที่เฝ้ารักษาไว้อย่างดีมาตลอด 22 ปี

ตอนนี้มันไม่เหลือแล้ว

ร่างหนาค่อยๆ ถอนแก่นกายลุกออกไป ภูผาคว้าผ้าห่มมาปกคลุมร่างบางที่นอนหมดแรงอยู่

มือเรียวเล็กกำผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายเอาไว้แน่น ด้วยความหวาดระแวงว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นอีก

“แล้วอย่าคิดหนีไปไหนล่ะ เพราะไม่อย่างนั้นฉันจะส่งคนตามล่าพี่สาวเธอ เธอคงไม่อยากให้พี่สาวเธอใช้สามีร่วมกันกับเธอหรอกนะ”

ภูผาลุกจากที่นอน เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนน้อยขึ้นมาปกปิดร่างกาย ก้าวเท้าเดินออกจากห้องไปราวกับไม่สนใจ เหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

เมื่อได้เห็นท่าทางที่ไม่แยแสกับสิ่งที่เกิดขึ้นของภูผา ธาราไม่ปล่อยให้ร่างหนานั้นจะก้าวพ้นผ่านประตูไป

พลั่ก !! เสียงหมอนใบใหญ่กระแทกใส่หลังกว้างเข้าอย่างจัง

“โอ๊ย! นี่... เธอทำอะไรน่ะ”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างทำให้สายตาของธาราตอนนี้ดูดุมาก จ้องเขม็งมายังภูผาอย่างกับอยากจะกินเลือดกินเนื้อของเขาอย่างนั้น

ทั้งที่เขาพรากพรหมจรรย์ของเธอไปแท้ๆ มันไม่ได้มีค่า ไม่ได้มีความหมายสำหรับเขาก็จริง แต่มันมีความหมายกับผู้หญิงคนหนึ่งมาก

นี่เหรอคนที่มีทุกอย่างเพียบพร้อม ทั้งทรัพย์สมบัติ ชื่อเสียง เกียรติ ศักดิ์ศรีทางสังคม

ปากก็ว่าเป็นผู้ดีแต่การกระทำยิ่งกว่าสัตว์ป่าที่ดุร้ายเสียอีก

“คนอย่างนายเจ็บเป็นด้วยเหรอ กะอีแค่หมอนใบเดียวมันได้ครึ่งหนึ่งกับสิ่งที่นายทำกับฉันหรือเปล่า”

“อย่ามาทำเป็นบีบน้ำตาหน่อยเลย ฉันไม่หลงกลมารยาของเธอหลอก ต่อให้อีกกี่ล้านเล่มเกวียนก็เหอะ”

ใบหน้าสวยได้รูปนองไปด้วยหยาดน้ำตาท่วมใบหน้า เพราะได้สูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดให้กับคนไม่มีหัวใจอย่างภูผาไป เธอไม่มีแรงที่จะตอบโต้เขาได้อีกแล้วตอนนี้

ทำให้ผู้ชายที่ยืนดูอยู่ถึงกับทำตัวไม่ถูกแค่เพียงได้เห็น ราวกับว่าหยาดน้ำตาเหล่านั้นกำลังด่าทอเขาอยู่ ภูผารู้สึกหงุดหงิดมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นมันขัดกับความรู้สึกก่อนนั้นในหัวใจ

เขาไม่สามารถยืนดูอยู่ได้ จึงปล่อยให้ธารานอนอยู่ในห้องหอตามลำพัง

หลังจากแวะทำความสะอาดตัวเองในห้องน้ำเสร็จแล้ว ภูผาจึงลงมานั่งที่เก้าอี้ริมสระว่ายน้ำในมือของเขามีเพียงแก้วไวน์ที่เป็นเพื่อนแก้เซ็งในค่ำคืนนี้

ภูผามั่นใจได้ในทันทีที่เขาได้เป็นเจ้าของร่างบางอย่างเต็มตัวว่า ธาราเป็นสาวบริสุทธิ์ไปทั่วทั้งร่างกาย พรหมจรรย์ของเธอเขาคือคนที่ได้มันมา

ทำให้ความรู้สึกเก่าเก็บที่เคยมีต่อตัวธาราได้กลับเข้ามาอีกครั้ง

ธาราเป็นหญิงสาวคนแรกที่เขาแอบมองอยู่ตลอดหลังจากได้เจอกันในครั้งแรก ทั้งความงามบนใบหน้า กับหน้าตาที่ยิ้มแย้มตลอดเวลาของเธอเป็นอะไรที่เขาหลงใหลเอามากๆ

เป็นผู้หญิงที่เขาเห็นเพียงแวบแรกก็รู้สึกได้เลยว่า ถ้าได้อยู่ด้วยแล้วคงมีความสุขไปตลอด หากแต่วินาทีแห่งความภูมิใจนั้นต้องหยุดลงเมื่อเขานึกถึงรูปถ่ายมากมายที่ได้รับมาจากชิษณุ เลขาคนสนิท

ทุกรูปของธาราล้วนมีผู้ชายอยู่ด้วยตลอด ไม่ว่าจะกลางวันที่มหาลัย หรือตอนเที่ยวกลางคืน แล้วแต่ละรูปก็มีผู้ชายไม่ซ้ำกันเลย แถมบางรูปยังใกล้ชิดสนิทกันจนเกินงาม

อีกทั้งยังเคยเห็นเองกับตาว่าธาราเดินควงแขนกับผู้ชายเข้าไปในผับ แล้วแบบนี้จะไม่ให้คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงง่ายหรือพวกขายได้ยังไง

การถูกเนื้อต้องตัวกันขนาดนั้น ที่ไม่ว่าใครหน้าไหนเห็นย่อมเข้าใจได้ดีถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ว่าคงลึกซึ้งแค่ไหน นั่นคือเหตุการณ์ที่ทำให้เขาตัดเธอออกจากตัวเลือกไป

ตัวเลือกที่เหลือก็เห็นจะมีเพียงลำธาร ผู้หญิงที่เหมือนกันแทบทุกอย่าง ต่างก็แต่เพียงนิสัยซึ่งมันก็ตรงตามที่เขาต้องการ แม้จะไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวเหมือนกับคนน้องก็ตาม

‘จะอะไรกันนักกันหนา ร้องไห้จะเป็นจะตาย มีอะไรกับฉันมันน่าเสียใจขนาดนั้นเลยหรือไง’

‘หรือว่าเราทำรุนแรงไปวะ แล้วใครจะไปรู้ล่ะว่ายังไม่เคย’

คิดมาถึงตรงนี้ภูผาก็รู้สึกโล่งอกเหมือนกันที่ธารายังไม่เคย เพราะเขาดันหน้ามืดจนไม่ได้ใส่ถุงยางเพื่อป้องกัน นับเป็นความผิดพลาดที่ภูผาไม่เคยปล่อยให้เกิดขึ้นมาก่อนเลย

‘โว้ยยย! แล้วนี่เราจะรู้สึกผิดทำไมวะ ครั้งแรกก็ดีแล้วไง แต่งก็แต่งแล้วจะกลัวอะไร’

เขาไม่ได้โกรธที่ถูกเปลี่ยนตัวเจ้าสาวก็จริง แต่คำก่นด่าของธาราทำให้ภูผาไม่คิดจะปล่อยหรืออภัยให้ง่ายๆ แน่

งานแต่งประกาศออกไปแล้วว่าเขาจะแต่งกับลำธาร แต่เธอกลับหนีไปแล้วส่งน้องสาวมาแทน การกระทำแบบนี้ไม่ใช่แค่หักหน้าเขา

แต่ยังทำให้อัศวะกาฬเป็นขี้ปากไปด้วย

ยังไงก็ต้องสั่งสอนกันหน่อย

ในเมื่อให้เกียรติแต่งออกหน้าออกตาแล้วยังไม่เห็นค่า ทั้งด่า ทั้งดูถูก ฉันก็จะทำกับเธอเหมือนเป็นแค่สินค้าที่พ่อเธอเอามาไถ่ถอนที่บ้านจริงๆ นั่นแหละ

ในเมื่อของที่สั่งไปได้มาไม่ตรงปก ก็คงต้องส่งคืนเท่านั้น ‘แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ธารา’