อาทิตย์หนึ่งผ่านไปไวราวกับอยู่ในนิยาย ธาราที่เริ่มคุ้นชินกับบ้านหลังนี้และคนที่นี่มากแล้ว แต่ขอเว้นเจ้าของบ้านไว้คน เพราะเธอต้องคอยหาทางเอาตัวรอดกับความหื่นที่มีแทบจะตลอดเวลา
ทั้งที่ไม่ชอบขี้หน้าเราแท้ๆ แต่ทำไมชอบมาวอแวตลอด
แต่อย่างน้อยช่วงอาทิตย์นี้ก็ถือว่าเป็นช่วงที่ดีกับเธอไม่น้อย เพราะเจ้าของบ้านน่าจะงานยุ่งมากทีเดียว จึงไม่ค่อยมารบกวนเธอเท่าไหร่
ส่วนธาราก็เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการกรอกข้อมูลหางานผ่านเว็บต่างๆ ทั้งยื่นใบสมัครแบบออนไลน์ เข้าไปหาดูตำแหน่งว่างงานว่ามีที่ไหนบ้าง
ทั้งที่ที่เกรดเฉลี่ยเธอก็ไม่ได้น้อย ผลงานอื่นๆ ก็พอมีประดับแฟ้มผลงานอยู่ แต่จนถึงตอนนี้ที่เพื่อนในกลุ่มได้งานกันหมดแล้วเหลือแต่เธอเพียงคนเดียว
“ทำไมงานมันหายากขนาดนี้วะ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใครคะ” ธาราถามเสียงหวานออกไปเพราะแน่ใจว่าคนที่เคาะไม่ใช่เจ้าของบ้านแน่นอน
ถ้าเป็นอีตาภูผาคงไขเข้ามาเองแล้ว ‘บ้านราคาตั้งแพง
