ร่างเพรียวบางภายใต้เสื้อเชิ้ตแขนยาวเข้ารูปสีชมพูอ่อน กระโปรงสั้นสีดำยาวไม่ถึงเข่า แต่กระนั้นก็ไม่ได้ดูสั้นจนเกินงาม ยืนหน้ายุ่งอยู่หน้ากระจกอยู่พักใหญ่
ความตั้งใจแรกของธาราตั้งใจว่าจะแต่งหน้าทำผมสักนิดในวันพิเศษแบบนี้ ปกติเธอแต่งมากสุดก็แค่ทาปากด้วยลิปกลอสออกสีจางๆ
ดีว่าพ่อแม่ให้คิ้วเธอมาเข้มพอดิบพอดีจนไม่ต้องเสียเวลาเขียนให้ยุ่งยาก อย่างมากธาราก็แค่ขอให้ต้นอ้อกันให้เวลาที่มันเริ่มจะไม่เป็นทรงแล้วก็เท่านั้น
แต่แล้วก็ต้องล้มเลิกความตั้งใจนั้น เพราะการกรีดอายไลเนอร์นั้นช่างยากเหลือเกิน ไหนจะเฉดสีแก้มจากบลัชออนที่ซื้อมาดูยังไงก็ไม่เข้ากับหน้าเธอเลย
“แบบนี้ละมั้งที่เขาว่า แก้มแดงเป็นตูดลิง”
“โอ๊ยยย ทำไมแต่งหน้ามันยากจังวะ”
“ไม่ตงไม่แต่งมันแล้ว ตื่นตั้งแต่ตีห้า ง่วงก็ง่วง ทำได้แค่ปิดอีรอยบ้าๆ นี่” เธอลูบไปที่โคนต้นคอที่ยังคงมีรอยดูดสีกุหลาบอยู่ ก็เพิ่งผ่านไปแค่คืนเดียวนี่นะ
ส่วนรอยฟันดี
