แพ้รักหัวใจชีค

ตอนที่3.แมวกับปลาย่าง

เช้าของอีกวัน

"อืม...เรียบร้อยดี"ชีคฮาซันคืนสมุดบัญชีรายรับรายจ่ายเมื่อตรวจสอบเสร็จให้เจ้าหน้าที่บัญชีแล้วก้าวขามุ่งหน้าไปที่ลานจอดรถ

เป็นเวลาเดียวกับหญิงสาวที่ก้าวออกจากลิฟต์มุ่งตรงไปยังหน้าอพาร์ทเม้นท์เพื่อเรียกแท็กซี่

"นั่น...เขานี่ คุณท่านชีค" ฉันค่อยๆเดินออกมาไม่เร่งรีบหาทางหนีทีไล่ว่าจะไปทางไหนดีที่เขาจะไม่เห็นทำตัวรีบเล็กแล้วเดินไปแอบที่ต้นไม้ใหญ่คิดว่าน่าจะทันนะ

"สาธุบังตา ธรรมะบังตาเพี้ยง...อย่าหันมานะเว้ย" บริกรรมคาถาไปแล้วไม่รู้ว่าได้ผลไหมใจฉันเต้นตึกตักลุ้นระทึกออกอาการเหมือนคนหนีออกจากบ้านรีบกางร่มทันที

ขณะที่เขากำลังเปิดรถก็เห็นเงาร่างของหญิงสาวที่คุ้นเคยอยู่ด้านหลังของเขาแม้เธอจะเอาร่มคันเล็กบังใบหน้าไว้แต่แค่นั้นมันไม่พอหรอกดวงตาคมหรี่ตามองอย่างรู้ทัน

"เฮ้....บาหลี"

น้านไง...คาถาบังตา

"สวัสดีค่ะ..." ฉันโบกมือทักทายแบบเนียนๆแล้วรีบเดินไปรอแท๊กซี่กลัวเขาตามทัน

จากนั้นซุปเปอร์คาร์คันหรูก็มาจอดเทียบแล้วลดกระจกลง

"คุณจะไปไหนผมไปส่ง.."

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวไปแท็กซี่ค่ะ"

"ขึ้นรถ...ผมไปส่ง" ตาคมมองกดดันฉันด้วยสายตาที่ไม่อาจปฏิเสธได้ เชื่อแล้วที่เขาว่าผู้ชายที่นี่ชอบคนเชื่อฟัง

คำว่าเผด็จการน่าจะเหมาะกว่าล่ะมั้ง

"ขอบคุณค่ะ" ฉันจำใจก้าวขึ้นรถนั่งหน้าคู่กับเขา

"คุณจะไปไหน"

"ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตไทยค่ะ"

"อาหารที่นี่ไม่อร่อยเหรอ"

"ก็อร่อยค่ะ..แต่อยากซื้อผักกับผลไม้ติดตู้เย็นค่ะ"

"อ้อ...."

"คุณไปร้านไหน"

"ร้านไทยคอเนอร์ซื้อของแห้งก่อนค่ะ"

"แล้วอีกที่ล่ะ"

"ไปร้านนี้เลยค่ะ" ฉันยื่นสมาร์ทโฟนให้เขาดูเป็นร้านที่ยูทูปเปอร์คนดังที่อยู่ที่นี่มานานรีวิวไว้

พอไปถึงฉันรีบลงจากรถแล้วมุ่งเข้าร้านทันที โดยมีเขาเข็นรถใส่ของอยู่ข้างๆ ฉันหยิบของใช้ในครัวจนครบที่นี่มีทุกอย่างเหมือนในไทยแม้กระทั่งปลาร้าขวดหลายยี่ห้อก็วางเบียดกันแน่นเชลล์

"คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอครับ"

"ง่ายๆค่ะ พอกินได้"

"ผมชักอยากกินอาหารไทยบ้างแล้วสิ" ชีคฮาซันที่คิดมาตลอดว่าจะหาวิธีอย่างไรจะได้ใกล้ชิดแบบไม่น่าเกลียดและแนบเนียน

"ผมมีข้อเสนอ"

"หืม...ข้อเสนอ" ฉันงงค่ะคุณท่านชีค

"ค่าอาหารทั้งหมดวันนี้ผมจ่ายเอง"

"เนื่องในโอกาส..." ฉันมองใบหน้าหล่อที่มีเคราเข้มนั้นพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สบตากับสายตาหวานซึ้งคู่นั้น

"แลกกับคุณทำอาหารให้ผมทานวันละหนึ่งมื้อตอนเย็น"

"ทุกวันแลกกับค่าอาหารของวันนี้" ชีคฮาซันคิดว่าข้อเสนอของเขาน่าสนใจอยู่ไม่น้อย

"จะดีเหรอคะ" ฉันคิดคำนวณในใจขณะใช้สมองบวกลบคูณหารค่าของแห้งบนรถเข็นน่าจะหลายพันบาท

"คิดดูดีๆนะคุณ ผมกินไม่จุหรอก" เขาคงต้องงัดความเจ้าเล่ห์ออกมาใช้กับหญิงสาวคนนี้เสียแล้ว

เอาวะหญิง...แล้วถ้ากินไม่ได้ขึ้นมาอย่ามาด่าลับหลังแล้วกันนะ...คุณท่านชีค

"ตกลงค่ะแต่ถ้าไม่อร่อยจะว่ากันไม่ได้นะคะ"

"โอเค....." เมื่อเขาโอเคฉันก็หยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำกุ้งเพิ่มอีกสองแพค

ร้านนี้ท่านชีคจ่ายไปราวสามพันบาทได้ของมาเยอะพอสมควรน่าจะอยู่ได้ทั้งเดือน จากนั้นต่อด้วยซุปเปอร์มาร์เก็ตแห่งที่สองฉันหยิบของสดมากมายสำหรับประกอบอาหาร

แน่นอนต้องมีหมูมาด้วยหลายแพค หมูสไลด์ก็ต้องมีของแปรรูปครบครันผักผลไม้สดพอกินไปทั้งอาทิตย์ รวมเบ็ดเสร็จแล้วท่านชีคจ่ายไปราวสองหมื่นบาท

"คุณจะกลับเลยไหม" ใบหน้าหล่อหันมาถามในขณะที่ยังจับพวงมาลัยอยู่

"กลับเลยค่ะ..."

"แล้วคุณจะไปไหนต่อคะ" อย่าหาว่าฉันเผือกเด้อทีเขายังอยากรู้เรื่องของฉันได้เลย

"ไปหาท่านแม่"

"คุณจะไปด้วยกันไหม" เขาหันหน้าถามจนเครากระดิก

"ไม่...ไม่ดีกว่าค่ะ" ฉันต้องหันหน้าออกมองวิวข้างทาง ใครจะกล้าไปบ้านผู้ชายให้โดนจับกินตับแต่วันแรกกันบ้าง

"หึ...หึ..ผมนึกว่าคุณอยากไปเที่ยวบ้านผมซะอีก"

คุณท่านชีคคะ..ตอนนี้ฉันกลัวฉันเข็ดผู้ชายอยู่ค่ะ

"วันนี้ผมคงกลับดึกคุณไม่ต้องทำอาหารเผื่อผมนะ"

"ค่ะ..." ฉันรับคำแล้วต้องแสร้งทำหน้ามึนมองวิวสองข้างทางไม่อยากมองใบหน้าหล่อนั้นมันทำให้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

แต่ในใจกลับนึกด่าตัวเองว่า ยังไม่เข็ดอีกใช่ไหม ของไทยยังเอาตัวไม่รอดนี่ของนอกนะยะหล่อน...

เฮ้อ!!! เข็ดจร้าเข็ดแล้ว

รุ่งเช้าของวันอาทิตย์

วันนี้เป็นการทำงานวันแรกที่ออกไซต์งานแบบจริงจัง ประเทศนี้วันทำงานเริ่มตั้งแต่วันอาทิตย์ถึงพฤหัสบดีหยุดวันศุกร์กับเสาร์ ซึ่งฉันใช้มันไปหมดแล้ว

ฉันตื่นเช้าลุกขึ้นมาทำอาหารแบบง่ายๆและเตรียมอาหารกลางวันไปด้วยในตัว จัดข้าวกล่องใส่กระเป๋าเก็บความร้อน คว้ากระเป๋าโน๊ตบุ๊คมาสะพายหลังแล้วออกจากห้อง

"เรียกแท๊กซี่ดีกว่า"

หญิงสาวกดปุ่มลิฟต์แล้วยืนรอที่นี่ที่ชั้นนี้มีแค่เพียงสองห้องคือห้องของบาหลีกับชีคฮาซัน ตอนนี้ไม่มีเขากับเท่ากับว่ามีเธออยู่เพียงคนเดียว

ติ๊ง!! ประตูลิฟต์เปิดออกฉันก้าวขาเข้าไปยื่นมือจะกดเลขหนึ่ง

"ไฮ! รอผมด้วย" ไม่เพียงแต่เสียงของเขามือและขาก็ยื่นเข้ามาทันที

"สวัสดีค่ะ" ฉันแอบสำรวจเขาเช้านี้เขาแต่งตัวดูเท่ห์ดูสมาร์ทแบบเต็มยศเต็มเหนี่ยวมากับสูทสากลสีน้ำเงินเข้มเซ็ตผมเรียบจนแทบไม่กระดิกใบหน้าละมุนปากเขาเป็นกระจับจมูกโด่งคิ้วเรียวยาวที่สำคัญเขามาพร้อมกับกลิ่นหอมเฉพาะตัวอีกเช่นเคย

อื้อหือ..เข้มทรมานใจ

แล้วตาโตๆของเขาก็มองมาทางฉัน " ผมไปส่งคุณก่อนแล้วค่อยเข้าออฟฟิศ"

"เอ่อ...ไม่ต้องลำบากก็ได้ค่ะ บาหลีไปแท๊กซี่ได้ค่ะ" ฉันเกรงใจเขาจะแย่ที่สำคัญกว่านั้นก็กลัวเคลิ้มไปกับความหล่อนี่แหละ

ด้านชีคฮาซันสำรวจหญิงสาวอย่างพึงพอใจ ที่ใบหน้าหวานแต่งหน้าสวยงามพอดิบพอดีไม่มากไม่น้อย เก็บรูปร่างสมส่วนซุกไว้ในชุดทำงานทะมัดทะแมงสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวกางเกงยีนส์ขายาวรัดรูปเห็นช่วงขาเรียวสวยรับกับสะโพกกลมกลึงและเอวคอดน่ามองภาพแบบนี้เหมือนที่เคยเจอในไทยครั้งที่แล้ว

แบบนี้เขาเรียกมีเสน่ห์น่าดึงดูด เขาเชื่อว่าภายใต้เสื้อผ้านั้นผิวเธอจะต้องเนียนนุ่ม ทรวดทรงอวบอิ่มแบบลืมไม่ลงเป็นแน่แท้แต่เธอก็ออกจะดื้อดึงอยู่เหมือนกัน ไม่เหมือนสาวเมืองนี้ที่ว่านอนสอนง่าย

เขาชอบความท้าทายเสียด้วยสิ.....

@ เกาะกลางทะเล

ท่ามกลางกองปูนกองทรายผู้คนขวักไขว่แรงงานต่างด้าวทำงานอย่างขยันขันแข็ง ก็จะมีสองหนุ่มสาวที่ยืนรอนั่งรออยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ

"ข้าวฟ่างเธอไม่รู้จะมาทำไมต่างคนต่างอยู่ไม่ได้หรือไง" ชายหนุ่มสวมหมวกพลาสติกสีเหลืองใบหน้าบ่งบอกถึงความกังวลและไม่พอใจ

"ข้าวฟ่างมารอเพื่อนรัก กวีนั่นแหละไม่รู้จะตามมาทำไม"

"รู้หรอกน่าว่าอยากเจอบาหลีเขาใจจะขาด" หญิงสาวส่งค้อนขวับไปยังผู้ชายตัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆ

ทันใดนั้นซุปเปอร์คาร์สีดำวาววับก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ กระจกใสมองเห็นคนขับซึ่งดูก็รู้ว่าเป็นเจ้าของโครงการที่ทั้งหล่อและร่ำรวยมหาศาลแล้วยังเป็นถึงเจ้าชายผู้สูงศักดิ์แต่ที่นั่งข้างกันนั่นคือเพื่อนสาวของทั้งสอง บาหลี

เธอมักจะโชคดีเสมอนะ......บาหลี

"ท่านชีคฮาซัน" ข้าวฟ่างยืนขึ้นทันทีเมื่อชีคหนุ่มลงจากรถในมือยังถือกระเป๋าใบเล็กใส่อาหารติดมือมาด้วย ความอิจฉาแล่นเข้าสู่ดวงตาในฉับพลันดูก็รู้ว่าเป็นของเพื่อนเธอ

"สวัสดีค่ะท่านชีค"

"สวัสดีครับท่านชีค" กวีวิศวกรหนุ่มทักทายชีคฮาซันแต่สายตากลับจับจ้องไปที่หญิงสาวคนรักเก่า ใบหน้าสวยยังคงนิ่งเฉยไม่ปรากฏอาการใดๆ จนเขาแทบทนไม่ได้เหมือนโดนไฟเผาทั้งเป็น

ก็เป็นเขาทำผิดต่อเธอมากจนไม่อยากจะเจอหน้ากันได้แบบนี้ยิ่งทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเข้าไปอีกเพราะความมักมากของเขาเองจะโทษใคร

"หวัดดีข้าวฟ่าง กวีสบายดีเหรอ" ฉันฉีกยิ้มกว้างแบบนางเอกในละครใสซื่อ

"อืม...สบายดี" กวีตอบด้วยเสียงที่จุกอยู่ในอก

"คุณสองคนมีธุระอะไรอีกไหมผมขอให้คุณบาหลีเขาทำความรู้จักกับพื้นที่ก่อนนะครับ ผมรีบ"

"ได้ค่ะ งั้นตอนเย็นเรามาอีกนะ" ข้าวฟ่างตัวต้นเหตุที่ไม่คิดจะล้มเลิกความตั้งใจ

"เราไม่รู้จะว่างหรือเปล่านะไม่รับปาก" ฉันเชิดหน้าใส่มันทั้งสองคนหญิงก็ร้ายชายก็เลว ตอนนี้แม้สายตาก็ไม่อยากแลกระชับกระเป๋าแล้วเดินตามท่านชีคขึ้นด้านบนชั้นสองอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากใส่กวีที่ถูกยัยข้าวฟ่างกินไปทั้งตัวจนโทรมแบบนี้

"พักผ่อนกันบ้างนะอย่าหักโหมกันนักดูซิโทรมจนดูไม่ได้แล้ว"

"นี่เธอโดนของหรือเปล่ากวีหรือว่าโดนตัวไหนเข้าไปถึงได้เป็นแบบนี้เนี่ย"

ฉันทิ้งระเบิดไว้ให้ทั้งสองคนมองด้วยสายตาหยามเหยียดข้าวฟ่างคงแค้นน่าดู

ผู้ไม่อร่อยให้ฟรีก็ไม่กิน.....

บาย...ลาล่ะนะ

@@@@@@@@

ออนไรท์