ตรัยคุณเดินเข้ามาในห้องรับแขกที่มีเกรซนั่งรออยู่อย่างเงียบเชียบ เขาหยุดมองหญิงสาวรูปร่างผอมเพรียวราวนางแบบที่อยู่ในชุดมินิเดรสเข้ารูปสีดำอย่างพิจารณา ห้าปีแล้วที่เขาและเธอไม่ได้พบกัน แต่เธอแทบไม่เปลี่ยนไปจากวันแรกที่พบกันเลย
“อ้าว...ตรัย! มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เธอหันมายิ้มสดใส พร้อมกับเดินเข้ามากอดแขนแล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบแก้มชายหนุ่มเป็นการทักทายอย่างคนคุ้นเคย “ไม่ได้เจอกันตั้งห้าปี คิดถึงคุณมากเลยรู้มั้ยคะ”
“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมไม่เห็นรู้เลย”
“เครื่องลงตอนตีสาม พอเช้าฉันก็รีบมาหาคุณเป็นคนแรกเลย”
“มีธุระอะไรกับผมเหรอถึงต้องรีบมาหาขนาดนี้” เขาแปลกใจ
เกรซหัวเราะร่าเริง แล้วพูดแบบเป็นกันเองเหมือนอย่างเคยว่า “พูดจาห่างเหินเหมือนเราไม่เคยรักกันเลยนะคะ”
คำพูดของเกรซสะกิดใจตรัยคุณให้ย้อนคิดถึงความหลัง เขาพบเธอครั้งแรกตอนไปเรียนต่อปริญญาโทด้านบริหารธุรกิจที่นิวยอร์ค ส่ว
