แพรรัมภานั่งน้ำตาไหลออกมาเงียบๆ อยู่ที่เบาะหลังของรถแท็กซี่สีชมพูซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปคอนโดมิเนียมของนวดี เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่พอจะไปขอพึ่งพิงในยามวิกาลเช่นนี้ได้
แสงไฟสว่างวาบสีขาวจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่เปิดระบบสั่นเอาไว้สะกิดสายตาให้แพรรัมภาต้องก้มมอง จึงได้เห็นว่าตรัยคุณยังคงพยายามโทร. เข้ามาไม่หยุด เธอจึงตัดสินใจส่งข้อความไปบอกเขาว่า ‘อย่าพยายามโทร. หาแพรอีกเลยค่ะ แพรเจ็บจนทนรับอะไรต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว แพรขอให้พี่ตรัยมีความสุขกับคนที่พี่ตรัยรักนะคะ ส่วนเรื่องหย่า ถ้าแพรพร้อมเมื่อไหร่ แพรจะกลับมาจัดการให้ทันที’ จากนั้นหญิงสาวก็ปิดเครื่องไปเลย
ตรัยคุณจอดรถอ่านข้อความอยู่ข้างทางด้วยหัวใจที่เจ็บร้าวอย่างที่สุด ทว่าความเจ็บปวดที่ถูกแพรรัมภาทิ้งไป ไม่มากเท่ากับที่เพิ่งตระหนักว่า ที่ผ่านมาเขาทำให้เธอเสียใจมากแค่ไหน
“น้องแพร...พี่ขอโทษ” ชายหนุ่มหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงที่ภายในบรรจุแหวนเพ
