บทที่ 2 เด็กแรด
1169 Words
พิพัฒน์นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง เขานึกถึงใบหน้าสวยใสที่หันมาดุชายหนุ่มที่ก้มลงหยิบถุงกระดาษห่อขนมที่หล่นบนพื้น
‘หน้าตาท่าทางก็ดี ไม่น่าเชื่อว่าจะมาทำงานแบบนี้ตั้งแต่เรียนมหาลัย’
ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งหงุดหงิด นึกเสียดายหญิงสาวที่ดูน่ารักไร้เดียงสาคนนั้น แต่พอนึกถึงหญิงสาวที่เขาแลกจูบเร่าร้อนตั้งแต่ปิดประตูห้องไปจนถึงเตียง ไม่ว่าตารางนิ้วไหนในร่างกายของเธอคืนนั้นเขาก็สัมผัสมาจนหมด
เมษา....เนื้อตัวของเธอเนียนนุ่มหอมกรุ่น เขาไม่ได้เมามากแต่เพราะเธอทำเอาเขาเมาสวาท เธอหน้าแดงเปล่งปลั่งในตอนที่กอดเขาแล้วพยักหน้า
“ไม่เคยจริงๆ เหรอ?”
“ไม่ค่ะ”
บทสนทนาระหว่างเขาทำกับเธอช่างสั้นเหลือเกินกับการทำความรู้จักกัน ที่เหลือเป็นเสียงครางและเขาบอกให้เธอทำตามคำสั่ง หญิงสาวในชุดทำงานถอดเสื้อผ้าอย่างว่าง่ายแม้จะดูเงอะงะจนเขาต้องช่วยเธอ
พิพัฒน์ถอดเสื้อผ้าตนเองอย่างรวดเร็ว แม้จะไม่ได้มีเซ็กส์มานานหลายปีแต่เรื่องแบบนี้ หากว่าเคยทำก็ไม่ใช่เรื่องยากที่รื้อฟื้น
ตั้งแต่กลับมาจากโรงแรมวันนั้น เขาก็คิดถึงบนเตียงกับเธออยู่บ่อยๆ จนต้องให้ ‘บอย’ เจ้าลูกน้องตัวดีที่เสนอแนะให้ซื้อบริการไปตามหาหญิงสาวคนนั้น
“มีแค่เท่าที่ส่งมาให้นี่ล่ะครับ”
พิพัฒน์เปิดดูรูปครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่มีหญิงสาวคนใดหน้าเหมือนกับคนที่ร่วมรักกับเขา
“ผมว่า บอสอาจจะเจอพวกอยากมีวันไนท์สแตนด์เข้าให้แล้ว ก็บอสออกจะรูปหล่อ หุ่นดีขนาดนี้ สาวๆ คงจะเล็งแล้วหาจังหวะเข้าหา”
ในเมื่อไม่ใช่หญิงสาวที่อยู่ในแอพพลิเคชั่นในบริการลับ ก็ทำให้ยากจะตามหาตัว ผ่านไปถึงสามวันพิพัฒน์ก็ทนไม่ไหว เขาแอบขอกล้องวงจรปิดของทางร้านด้วยการใช้เส้นสาย จึงได้เห็นว่าหญิงสาวในชุดทำงานคนนั้น เป็นลูกค้าหน้าใหม่ที่เจ้าของร้านและเด็กเสิร์ฟไม่เคยเห็นมาก่อน
....ตกลง...เขาถูกเธอหลอกกินฟรีซะแล้ว!
พิพัฒน์ดีใจที่ได้เห็นเธออีกครั้ง แต่เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะเป็นเพียงเด็กมหาลัยวัยใสซ้ำยังมีแฟนเป็นหนุ่มหล่อร่างกำยำ
จบกัน...ผู้หญิงที่ทำให้เรื่องบนเตียงเขามีชีวิตชีวาอีกครั้ง กลับกลายเป็นแค่สาวน้อยชุดนักศึกษาที่มีแฟนแล้ว อาศัยแต่งตัวเป็นสาววัยทำงานออกมาหลอกกินหนุ่มใหญ่อย่างเขาในยามที่แฟนพ้นหูพ้นตา
‘เด็กแรด!’
เขาสรุปอย่างเหลืออด ก่อนจะพยายามข่มตาหลับ
เช้าวันต่อมาใต้ตาของบอสใหญ่บริษัทพีพีอินเตอร์อิเล็กทรอนิกส์ดู หมองคล้ำจนต้องใช้ให้ผู้ช่วยเลขาลงไปซื้อมาร์คใต้ตาที่ร้านสะดวกซื้อใต้ตึกมาให้ “บอสนอนไม่หลับเหรอคะ?”
“อืม....ผมมีเรื่องโมโหจนนอนไม่หลับน่ะ” นึกถึงใบหน้าสวยใสในชุดนักศึกษาของเมษาแล้ว เขาก็รู้สึกร้อนรุ่มในใจ
“อย่าลืมนะคะ เที่ยงนี้มีเลี้ยงต้อนรับน้องๆ ฝึกงานที่ห้องประชุมใหญ่ บอสดื่มแค่กาแฟแก้วเดียวก็พอค่ะ” เลขานุการหญิงวัยกลางคนกำชับเขาราวกับสั่งลูกน้อง
พิพัฒน์ได้แต่รับคำ เขาไม่เคยถือสาว่าคุณปลาบอกแกมบังคับ เลขานุการผู้นี้นับเป็นผู้ร่วมบุกเบิกบริษัทมาพร้อมกับเขา ชายหนุ่มจึงให้ความเกรงใจ เขานึกขอบคุณอยู่เสมอที่ในยามเกิดวิกฤต คุณปลายังคงยืนหยัดร่วมต่อสู้มาโดยไม่ยอมเลือกเส้นทางที่ดีกว่า
“บอสมาแล้วทุกคน!” เสียงพนักงานชายหน้าห้องประชุมใหญ่ส่งเสียงเตือนให้ทุกคนหยุดการพูดคุย
ร่างสูงโปร่งในสูทสีดำเนี้ยบ ผมเรียบกริบ ใบหน้าคมสัน ก้าวเข้ามายืนอยู่ด้านหน้าห้องประชุมใหญ่ของบริษัทที่จุคนได้ราวหนึ่งร้อยคน ปกติหากไม่มีการประชุมห้องนี้จะถูกดึงผนังออกมากั้นไว้ครึ่งหนึ่งกลายเป็นห้องประชุมเล็ก
“ยินดีต้อนรับนักศึกษาทุกคนเข้าสู่บริษัทพีพี อินเตอร์อิเล็กทรอนิกส์ครับ ผมพิพัฒน์ วรลักษณ์สกุลชัย ขอให้ฝึกงานที่นี่กันอย่างราบรื่นและมีความสุข ขอบคุณครับ”
เสียงปรบมือดังกึกก้อง ช่างเป็นคำกล่าวต้อนรับที่สั้นอย่างยิ่ง ใบหน้าของท่านประธานผู้เป็นบอสใหญ่ทั้งเคร่งขรึมและนิ่งสงบ
หญิงสาวผมยาวมัดเป็นหางม้าอยู่แถวสองเบิกตาโพลง เธอจำเขาได้อย่างแม่นยำ ผู้ชายหล่อเหลารูปร่างโปร่งกำยำที่เป็นประธานบริษัทคนนี้ คือคนเดียวกับชายหนุ่มที่หลอกเธอว่าเป็นพนักงานต๊อกต๋อยที่ติดสอยห้อยตามหัวหน้าแผนกมาดื่มเหล้าฉลองยอดขายทะลุเป้า
เมษาหรี่ตาลง เม้มปากอย่างแค้นเคือง หลังจากเสร็จกิจไปถึงสามรอบ เธอกับเขานอนซบกันอยู่บนเตียงของโรงแรมสามดาว แต่ไม่รู้ว่าเขาแอบกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ผู้ชายที่มีวันไนท์สแตนด์กับเธอคนนั้น...ที่แท้เป็นบอสใหญ่ที่นี่!
เมษามองตามหลังเขาที่ผลุบหายออกไปจากห้องประชุมทันทีที่กล่าวต้อนรับเสร็จ หัวหน้าฝ่ายบุคคลบอกพวกเขาเอาไว้ก่อนแล้วว่าเจ้านายเป็นพวกแต่งกับงาน ไม่มีเรื่องชู้สาว และไม่ใช่สายเที่ยว
`ตอแหล! สร้างภาพ...พอเหล้าเข้าปากหน่อย ผู้ชายมันก็เหมือนกันทั้งนั้นล่ะ ไอ้นั่นกระดกก็ต้องหาที่ลง’
เมษากัดริมฝีปากด้วยความฉุนเฉียว ดีที่ในกระเป๋าของเธอมีถุงยางหนึ่งกล่องที่ธันวายัดเยียดให้ อย่างน้อยก็มั่นใจว่าเธอจะไม่ติดโรคทางเพศสัมพันธ์และไม่ต้องระแวงว่าจะตั้งท้องไม่พึงประสงค์
“เฮ้ย! ทั้งหล่อทั้งสมาร์ทเลยอ่ะ ฉันว่าฉันตกหลุมรักคนแก่แล้วล่ะ” นักศึกษาหญิงอีกคนหันไปกระทุ้งเพื่อน
“แก่ที่ไหน? เพิ่งจะสามสิบเท่านั้นเอง”
เมษายกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาข้อมูลของเขาจากระบบค้นหาในอินเตอร์เน็ต อายุของเขาห่างจากพวกเธอหนึ่งรอบกว่า นับเป็นรุ่นคุณอาคุณน้าได้สบายๆ แต่ผู้ชายเมื่อครู่ดูเหมือนคนที่อายุยังไม่ถึงสามสิบ
คืนที่เธอเจอเขา เป็นคืนที่เธอโมโหให้คุณพ่อจนต้องหนีเที่ยวประชด ด้วยชุดสาวออฟฟิศที่ธันวาเพื่อนรักขโมยพี่สาวมาให้ยืมใส่ ทำให้เธอได้เข้าไปเที่ยวในร้านเหล้าคืนนั้นด้วยความมั่นใจ
“ทำไมแกต้องใส่ชุดสาวออฟฟิศด้วย?”
“ในเมื่อจะเที่ยวแหล่งโลกีย์ทั้งที จะไปใสๆ ก็กลายเป็นเหยื่อสิ ฉันอยากจะเป็นเสือบ้าง จะได้ตะครุบเหยื่อในคืนนี้”
ธันวาชี้ให้ดูผู้ชายที่นั่งดื่มตามโต๊ะ “พวกนั้นน่ะ มาหาเหยื่อเหมือนกัน แต่เป็นเหยื่อมีราคาหาง่ายๆ เปิดแอพแล้วก็ช้อป”
**********************
- Writer
