Bölüm:48
Ölüm Sessizliği
Vivienne
Nefes al ver, al ver... Peki neden işe yaramıyordu!Göğsümdeki yumru bir türlü gitmiyordu, nefesi sanki kalbimin üzerinde sıkışmış kalmıştı. Güçlükle aldığım nefesi verirken karman çorman zihninde nefes egzersizi derslerine erişmeye gereksiz bir uğraşla çabalasam da olmuyordu. Zihnim sanki bomboştu! Evet koca beyaz bir levhadan ibaretti. Nasıl oluyordu da zihnimdeki kargaşadan kurtulmaya çalıştıkça beynim model evler kadar yalın sadeliğiyle, ben buradayım ama dışarının cilasına aldanma derim çünkü içeride pek dişe gelir bir şey yok ümitlenme, diyordu sanki! Gözlerimi diktiğim gri yığma taş duvarı incelemeye koyuldum, evet gördüğüm her şeyi analiz edebilirdim. Bu kulağa oldukça mantıklı geliyordu: Tabi lanet taşlar bu kadar sıradan olmasaydı!Gri, daha gri
