Bölüm 11 – Aynı Masada
670 Words
Elif o sabah uyandığında göğsünde tanıdık bir ağırlık vardı. Bu kez yorgunluk değildi. Karardı. Karar vermesi gereken bir eşikte olduğunu hissediyordu. Aynanın karşısında saçlarını toplarken kendine baktı. Gözleri kararlıydı ama içinde fırtına vardı.
Halide Hanım mutfakta çay koyuyordu. Kızının sessizliğini fark etmişti.
“Bugün farklısın,” dedi. “Gitmek mi istiyorsun, kalmak mı?”
Elif durdu. “Bilmiyorum anne.”
Kemal Bey söze girdi. “İnsan bazen gitmeyi düşünür,” dedi. “Ama gitmeden önce neyi bırakacağını da bilmek gerekir.”
Elif başını salladı. “Ben kim olduğumu bırakmak istemiyorum.”
Ofise girdiğinde herkes olağandışı bir hareketlilik içindeydi. Zeynep yanına koştu.
“Bugün akşam yemek var,” dedi. “Yönetim + aileler.”
Elif kaşlarını çattı. “Aileler mi?”
“Evet,” dedi Zeynep. “Karahan Bey’in ailesi de geliyor.”
Elif’in kalbi istemsizce hızlandı. Bu, sınırların daha da belirsizleşeceği bir ortamdı.
Öğleye doğru Mert Karahan onu odasına çağırdı. Kapıyı kapatmadı.
“Bu akşamki yemekte bulunacaksınız,” dedi. “Resmî.”
“Bu benim görev tanımımda yok,” dedi Elif.
“Ben ekledim,” dedi sertçe.
Elif bir an sustu. Sonra net konuştu. “İşimle ilgiliyse oradayım. Aksi hâlde değil.”
Mert Karahan bakışlarını sertleştirdi. “Burada benim kararlarım sorgulanmaz.”
“Elif’in sesi sakindi. “Benim sınırlarım da.”
O an odadaki hava keskinleşti. Mert bir adım yaklaştı.
“Gitmeyi mi düşünüyorsunuz?” diye sordu.
Elif gözlerini kaçırmadı. “Düşünüyorum.”
Bu cevap beklenmiyordu. Mert’in yüzü ifadesiz kaldı.
“Bu iş,” dedi, “duygusal insanlara göre değildir.”
“Ben duygusal değilim,” dedi Elif. “Ben dürüstüm.”
Akşam olduğunda mekân şıktı. Masalar düzenli, ortam resmiydi. Elif siyah sade bir elbise giymişti. Gösterişsiz ama netti. Mert Karahan koyu renk takım elbisesiyle her zamanki gibi mesafeliydi.
Nermin Hanım Elif’e bakıp hafifçe gülümsedi. “Siz Elif olmalısınız.”
“Elif Hanım,” dedi Elif nazikçe.
Rauf Bey Elif’i süzdü. Sessizce. “Siz zor biri misiniz?” diye sordu aniden.
Elif şaşırmadı. “Doğruyu söylemek zorunda kalırsam, evet.”
Rauf Bey başını salladı. “Mert de öyledir.”
Bir süre sonra Halide Hanım ve Kemal Bey de davete katıldı. Ortamda tuhaf bir denge oluştu. İki farklı aile, iki farklı dünya ama aynı sertlik.
Halide Hanım Mert’e baktı. “Kızım işini ciddiye alır,” dedi. “Ama ezilmez.”
Mert’in sesi netti. “Burada kimse ezilmez. Dayanamayan gider.”
Kemal Bey karşılık verdi. “Dayanmak başka, susmak başka.”
Masada kısa bir sessizlik oldu. Nermin Hanım ortamı yumuşatmaya çalıştı ama herkes gerilimi hissediyordu.
Yemek ilerledikçe Mert ve Elif neredeyse hiç konuşmadı. Ama göz göze geldiklerinde ikisi de bakışlarını kaçırmadı. Bu bir meydan okumaydı.
Yemek sonrası Mert Elif’i kenara çekti.
“Bu akşam gereksizdi,” dedi.
“Ben de öyle düşünüyorum,” dedi Elif.
“Burada kalmak istiyorsanız,” dedi Mert, “özel alanımla iş alanımı karıştırmayacaksınız.”
“Ben zaten karıştırmıyorum,” dedi Elif. “Ama siz her şeyi kontrol etmek istiyorsunuz.”
Bakışları sertleşti. “Kontrol olmazsa düzen olmaz.”
“Düzen insanı boğuyorsa,” dedi Elif, “o düzen yanlıştır.”
Uzun bir sessizlik oldu. Mert Karahan geri adım atmadı.
“Yarın kararınızı istiyorum,” dedi. “Kalıyor musunuz, gidiyor musunuz?”
Elif başını salladı. “Düşüneceğim.”
O gece Elif uyuyamadı. Gitmek kolaydı. Kalmak ise savaşmaktı. Aynı saatlerde Mert Karahan da uyanıktı. Babasının sözleri kulaklarında çınlıyordu.
“Biri seni zorluyorsa,” demişti Rauf Bey, “ya seni değiştirecek ya da seni aynaya bakmaya zorlayacak.”
Ertesi sabah Elif ofise girdiğinde herkes ona bakıyordu. Zeynep fısıldadı.
“Gidiyor musun?”
“Henüz değil,” dedi Elif.
Mert Karahan odasından çıktı. Sertti. Her zamanki gibi.
“Elif,” dedi. “Kararınız?”
Elif derin bir nefes aldı.
“Kalıyorum,” dedi. “Ama kendim olarak.”
Mert’in yüzünde hiçbir ifade değişmedi.
“Bu kolay olmayacak,” dedi.
“Elif’in sesi netti. “Ben de kolay biri değilim.”
Mert Karahan başını salladı.
“İşinize dönün.”
Bu bir uzlaşma değildi.
Bir barış hiç değildi.
Bu, iki sert karakterin aynı masada kalmayı seçmesiydi.
Ve bu seçim, her şeyden daha tehlikeliydi.
- Writer
