“มัวแต่ทำอะไรในห้องน้ำ ฉันรอแกนานจนนึกว่าแกตายไปแล้ว”
เสียงต่อว่าแหลมสูงทำให้จ๊ะจ๋าที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำสะดุ้งเฮือก จ๊ะจ๋าหันไปมองต้นเสียงจึงพบกับแตมที่มองมาอย่างจับผิดและไม่พอใจ
“ทำไมเพิ่งอาบน้ำตอนนี้ แกเพิ่งกลับมาถึงสวนเหรอ” แตมเริ่มคาดคั้นน้องสาว พร้อมกับสาวเท้าเข้าหาจ๊ะจ๋าอย่างกดดัน “กระเป๋าฉันแกก็ไม่ได้เป็นคนเก็บให้ใช่ไหม นี่แกกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ”
แตมคว้าแขนจ๊ะจ๋าและกระชากอย่างแรง จ๊ะจ๋าใบหน้าบิดเบี้ยว
“พี่แตมปล่อยจ๊ะจ๋าค่ะ จ๊ะจ๋าเจ็บ” จ๊ะจ๋าขอร้องเสียงสั่น
“ฉันก็ตั้งใจทำให้แกเจ็บไง แกจะไม่ได้ดื้อด้านกับฉันอีก” แตมจิกเล็บลงบนผิวบาง จ๊ะจ๋าน้ำตาซึม ทั้งเจ็บ ทั้งกลัว
“ไม่ต้องมาบีบน้ำตา แกนี่มันตอแหลเก่งเหมือนแม่ของแกเลยนะ” แตมเริ่มพูดจาระรานดูถูกแม่ของจ๊ะจ๋า
“ไม่นะคะ แม่ของจ๊ะจ๋าไปได้เป็นแบบนั้น” แม้จะยังหวาดหวั่นแต่จ๊ะจ๋าก็ทนไม่ได้ถ้าใครจะมาว่าแม่ของเธอ แตมชอบดูถูกและกล่าวหาว่
