รักแรกของฉัน ไม่รู้หรอกว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน แต่ว่ารู้ตัวอีกทีก็มีความรู้สึกว่ามันเกิดขึ้นแล้ว แต่มันก็เป็นความรักแบบเด็กๆ เรียกได้ว่าเป็นการชื่นชมเสียมากกว่า และคนๆ นั้นคือพี่ไผ่
ฉันชื่อปาย เรียนคณะบริหารธุรกิจ สาขาการจัดการทั่วไป ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งทางภาคอีสาน ฉันอยู่ชั้นปีสามแล้ว ส่วนพี่ไผ่คือรุ่นพี่ปีสี่ในคณะเดียวกันที่เรียนอยู่สาขาการตลาด และเขาเป็นรุ่นที่พี่โรงเรียนมัธยมของฉันด้วย
ชื่อของฉันและเขาในภาษาอังกฤษสะกดด้วยตัว พี เอ ไอ เหมือนกัน แต่อ่านต่างกัน มันยิ่งทำให้ฉันนั้นคิดว่าหากเขาไม่มีแฟน เราก็คงเกิดมาเพื่อเป็นเนื้อคู่กัน
“มะขิ่น มานี่ดิ” พี่ต่อเรียกฉันขณะที่กำลังเดินไปทานอาหารกับเพื่อนที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย แต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินผ่านเขาไป แต่ก็ไม่ลืมที่จะยิ้มให้พี่ไผ่ที่นั่งทานข้าวกับแฟนสาวคนล่าสุดของเขาอยู่
‘เจ็บปวด’ ใช่ค่ะ พี่ไผ่มีแฟนแล้ว และเขาเปลี่
