32 คนที่ช่วยเธอไว้...ไม่ใช่ฉัน
“สาแก่ใจเธอแล้วใช่ไหม!”
“สาแก่ใจอะไรคะ?” หญิงสาวถามกลับอย่างงงๆ หลังเดินตามหลังชายหนุ่มเข้ามาในห้อง พออยู่ด้วยกันสองต่อสองเตวิชญ์ก็ปากคอเราะร้ายขึ้นมาทันที
“อะไรเธอก็น่าจะรู้ดี”
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจเหมือนกำลังหงุดหงิด แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงขนาดคิงไซต์ ส่วนทิชากรยืนกอดกระเป๋าอยู่มุมห้อง หากจะนอนร่วมห้องกัน เธอจะเป็นฝ่ายขอนอนข้างล่างเอง
ทิชากรรู้สึกเกร็งกับหน้าดุดันของอีกฝ่ายจนเผลอจิกเท้าลงบนพื้น แล้วตัดสินใจถามในสิ่งที่ข้องใจมาตลอดสองวัน
“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”
“อะไร” เขาตอบห้วนๆ เหมือนรำคาญเต็มทน
“คุณ..เอ่อ....มีพี่น้องไหมคะ”
พรึ่บ!
ชายหนุ่มหันขวับทันที
“ถามทำไม”
“ฉันแค่อยากรู้” หญิงสาวเริ่มประหม่ากับสายตาดุ ถึงจะกลัวแต่ก็ต้องรู้ให้ได้ ว่าคนที่ช่วยเธอไว้ใช่เตวิชญ์หรือเปล่า
“พ่อกับแม่ฉันมีลูกคนเดียว แล้วเธอคิดว่าฉันจะมีพี่น้องหรอ” สายตาคมห
