33 รู้แล้วพาล
“จะทำอะไร!” เสียงเข้มถามขึ้นหลังเห็นหญิงสาวหอบหมอนกับผ้าห่มไปปูนอนบนพื้นห้อง ร่างบางที่กำลังจัดแจงที่นอนเงยหน้าขึ้นตอบ
“ก็นอนไงคะ”
“แต่ข้างล่างพื้นห้องมันเย็นนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเป็นคนนอนดิ้น กลัวไปรบกวนการนอนของคุณ”
“ตามใจก็แล้วกัน” ชายหนุ่มไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะยังรู้สึกเขินอายกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาเมื่อสักครู่ แค่รู้ว่าคนที่ทิชากรชอบมาตลอดคืออัคคี ก็เกิดอาการกระวนกระวายใจแปลกๆ
เขาพลิกกายหันหลังพร้อมตวัดผ้าห่มคลุมโปง ในขณะที่หูแอบฟังเสียงของหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างล่าง ว่าเธอกำลังทำอะไร
ทิชากรยกคอมองชายหนุ่มที่นอนหันหลังให้ สายตาทอดมองไปยังแผ่นหลังเต็มไปด้วยความสับสน หากเจอหน้าอัคคี เธอจะทำตัวเช่นไร?
คนที่เธอชอบมาตลอดคืออัคคี แต่คนที่ได้ครอบครองเรือนร่างคือเตวิชญ์
จะทำอย่างไรดีกับความสับสนในครั้งนี้...
...กลางดึกของคืนนั้น
“หนาวจัง~” เสียงบ่นเบาๆ ดังขึ้นกล
