“ยัยตัวดีนี่หายไปไหนกันนะ! มีโทรศัพท์ไว้ประดับกระเป๋าหรือยังไง!!” ฉันกดตัดสายแยมส้มทิ้งรอบที่สิบแล้ว อุตส่าห์หาทางชิ่งจากพี่เธียมาได้แล้วแท้ ๆ ยัยเพื่อนรักเพื่อนร้ายดันไม่รับสายฉันซะอีก “ซี๊ด… แสบชะมัด”
ความเจ็บแสบตรงหัวเข่าเล่นงานฉันอีกแล้ว จะกลับบ้านไปทั้งแบบนี้เลยก็คงไม่ไหว คงต้องหาน้ำสะอาดสักขวดมาล้างแผลก่อน
ฉันมองหาตู้กดน้ำและก็เจออยู่ไม่ไกลจากตรงที่ยืนนัก ยังไม่ทันจะก้าวเท้าเดินไปทางตู้นั่นก็ต้องหยุดชะงักฝีเท้าไว้เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงคุ้นตาของใครคนหนึ่งเข้าพอดี ฉันรีบหันหลังหนีเพื่อหวังจะหลบให้พ้นสายตาของเขา แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ทัน…
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ไม่ได้อยู่กับไอ้สิงห์หรอกเหรอ?” พี่โซ่เดินเข้ามาดักหน้าฉัน ยิงคำถามที่ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องถาม ฉันแสร้งยิ้มซื่อ ๆ หันไปตอบเขา
“อ้อ ซอขอกลับบ้านก่อนน่ะ นี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย”
“จะกลับบ้านแล้วเหรอ ถ้างั้นกลับพร้อมพี
