หลังจากเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เฮียสิงห์เสร็จ ฉันปล่อยให้เขาติดกระดุมตัวเองไป ส่วนตัวฉันหันมาเทข้าวต้มใส่ถ้วยโฟม วางช้อน วางน้ำ วางยาไว้ให้เขา
“แค่ยาก็พอ” เฮียสิงห์ยื่นมือมาขอยา ฉันรีบส่ายหน้า
“ไม่ได้ ก่อนกินยาต้องกินข้าวก่อน กินยาตอนท้องว่างมันกัดกระเพาะนะคะ” ฉันเอ่ยเสียงดุ ดันถ้วยข้าวต้มมาวางตรงหน้าเขา เฮียสิงห์หลุบตามองมันเล็กน้อย สีหน้าเขาแม้จะอ่อนเพลียแต่ก็ยังคีฟลุคเย็นชาได้อย่างดี “ฝืนกินหน่อยค่ะ ให้ฉันเดา ตั้งแต่เช้าเฮียยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหมคะ?”
นี่มันก็สามโมงกว่าแล้ว ดูจากสภาพไม่มีแรงของเขาฉันก็เดาออก คนป่วยปกติก็ไม่ค่อยมีแรงอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้กินข้าวกินยาก็จะยิ่งอ่อนล้ากว่าปกติ เหมือนที่เฮียสิงห์เป็นอยู่ตอนนี้นี่ไง
“คงไม่ต้องให้ฉันป้อนใช่ไหมคะ?” ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่เป็นการประชดประชันเขาต่างหาก โชคดีที่เฮียสิงห์ไม่ใช่คนบ้ายุ เพราะเขายอมจับช้อนตักข้าวต้มเข้าปากในเวลาต่อมา
“พอหรื
