EP.21 [หลบ]
997 Words
โมโห… น่าโมโหที่สุด!
ฉันเดินออกมาจากห้องปฏิบัติการด้วยสภาพเหงื่อท่วมตัว แดดเมืองไทยมันร้อนมากแค่ไหนทุกคนรู้ดี ยิ่งแดดตอนเที่ยงด้วยแล้ว ร้อนยิ่งกว่าไฟนรกเสียอีก!
ฉันรู้ ทุกคนรู้ แต่เฮียสิงห์ไม่รู้!
เผลอ ๆ เขาอาจจะรู้ ถึงได้สั่งให้ฉันเอาเสื้อไปคืนเวลานี้ แถมยังจำกัดเวลาอีกต่างหาก คิดว่าฉันเป็นซูเปอร์วูเมนเหรอที่จะเหาะไปหาเขาได้ในทันทีทันใดน่ะ นึกแล้วหงุดหงิดที่สุด!
หมับ
“เธอมาทำอะไรที่นี่?” แขนของฉันถูกจับตอนจะเดินเข้าลิฟต์ ไม่ต้องมองก็รู้ได้ทันทีว่าคนที่กล้าหยาบคายกับฉันแบบนี้คือใคร
ฉันกลอกตาเซ็งจัด ลืมไปได้ยังไงว่าจีซัสอยู่ตึกนี้เหมือนกัน ไม่คิดว่าดวงฉันจะตกเอา ๆ ขนาดนี้ โดนเฮียสิงห์ปั่นหัวแล้วยังต้องมาเจอจีซัสอีกงั้นเหรอ ปวดใจจริง ๆ เลย!
“ปล่อย” ทำไมฉันต้องพูดคำนี้ทุกครั้งที่เจอหมอนี่ด้วยนะ ให้ตายเหอะ!
“เธอมาหาใครวะ?”
“ไม่ได้มาหานายแล้วกัน” ฉันสะบัดแขนหลุดจากการจับกุม หันมองหน้าจีซัสตรง ๆ ฉันเหนื่อยที่จะหนีเขาแล้ว ไม่จบไม่สิ้นสักที
“สายซอ เลิกทำตัวแบบนี้ได้ไหมวะ”
“ยังไง?”
“ก็อย่างที่เธอทำอยู่นี่ไง เธอจะหนีฉันไปถึงไหน บอกแล้วไงว่าฉันไม่ยอมเลิก” เสียงจีซัสค่อนข้างดังทีเดียว โชคดีที่ชั้นนี้ไม่ค่อยมีคนมากนัก ไม่งั้นฉันคงได้อายไปมากกว่านี้แน่
“นายไม่เลิก แต่ฉันจะเลิก” ฉันยื่นคำขาด
“ทำไมวะ? หรือว่าเธอมีคนอื่นแล้ว!” คราวนี้เสียงเขาดังกว่าเดิม เรียกได้ว่าตวาดฉันเลยดีกว่า สีหน้าเขาเกรี้ยวกราดราวกับพร้อมจะพังทุกอย่างให้ราบ
“ใช่ ฉันมีคนอื่นแล้ว เพราะงั้นก็เลิกยุ่งกับฉันสักที” ฉันตอบปัดเพื่อให้มันจบ ๆ ไป ทว่าฉันคิดผิด จีซัสพุ่งเข้ามากระชากแขนฉัน แรงบีบบนต้นแขนสร้างความเจ็บแปล็บจนต้องเบ้หน้า
ให้ตายเถอะ เขากักขฬะกับฉันเกินไปแล้วนะ!
“ใครวะ! ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นใคร! ฉันจะไปกระทืบหน้าแม่งให้ยับ! เธอเป็นแฟนฉันนะซอ! มันกล้าดียังไงมายุ่งกับเธอ!”
“เราเลิกกันแล้วนะจี! พอสักทีได้ไหม!” ฉันปัดมือเขาออกจากตัว แต่จีซัสก็คือจีซัส เขามันบ้าไม่มีใครเกิน
“ฉันไม่ยอมเลิก! เธอจะนอกใจฉันเหรอวะ!”
“อย่ามาพูดแบบนี้กับฉันนะ!” ฉันถลึงตาใส่เขาอย่างไม่ยอมแพ้ กล้ากล่าวหาว่าฉันนอกใจงั้นเหรอ ฉันบอกเลิกเขาไปเป็นเดือน ๆ แล้วนะ เป็นเขาเองที่ไม่ยอมเลิกกับฉันสักที
ประตูลิฟต์เปิดออกด้านหลังจีซัส ฉันกัดริมฝีปากพยายามคิดหาทางหนี ก่อนจะตัดสินใจออกแรงผลักร่างสูงเข้าไปในลิฟต์ช่วงที่ประตูกำลังจะปิดพอดี จีซัสเสียหลักไปหลายก้าว เขารีบใช้มือกั้นประตูลิฟต์เอาไว้ ฉันอาศัยจังหวะนั้นหันหลังวิ่งหนีออกมา
บ้าเอ๊ย! ฉันต้องหนีหมอนั่นไปอีกนานแค่ไหนกันนะ!
สายตาสอดส่ายหาทางหนีตลอดทางที่วิ่งมา กระทั่งหยุดยืนที่บานประตูห้อง ๆ หนึ่ง ฉันวิ่งเข้าไปในห้องนั้นทันทีโดยไม่ต้องคิด
ปัง
ผู้ชายในห้องทั้งสองคนหันมองตามเสียงปิดประตูเป็นตาเดียว ฉันหอบหายใจหน่อย ๆ มองพวกเขาอย่างไม่รู้จะอธิบายยังไง
“อ้าวน้องซอ มีอะไรหรือเปล่า ลืมอะไรเหรอ?” พี่เธียเดินเข้ามาหา ฉันไม่มีเวลาสนใจเขา รีบหันมองตรงช่องกระจกประตู เห็นจีซัสกำลังเดินมาทางนี้ด้วยท่าทางหัวเสียสุด ๆ ฉันถอยห่างจากบานประตูหันกลับมากวาดสายตามองรอบห้องเพื่อหาที่หลบ
“ขอหลบหน่อยนะคะ” พูดได้แค่นั้นก็พุ่งตัวมานั่งหลบหลังโต๊ะที่เฮียสิงห์นั่งอยู่ ฉันนั่งลงบนพื้นเย็น ๆ ส่วนเฮียสิงห์นั่งบนเก้าอี้ไม่ไกลจากฉันนัก เขาหลุบตามองกันเล็กน้อยก่อนจะเมินสายตาไป เสี้ยวนาทีต่อมาเสียงประตูห้องเปิดออกดังลั่นจนฉันเผลอสะดุ้ง
“สายซอเข้ามาในนี้หรือเปล่า?”
นั่นเป็นเสียงของจีซัส ได้ยินเสียงรองเท้าหนัก ๆ เดินเข้ามาในห้อง ฉันหดตัวมากกว่าเดิมจนแทบจะมุดเข้าไปใต้โต๊ะอยู่รอมร่อ สายตาจับจ้องเฮียสิงห์นิ่ง เขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ยังคงนั่งมองแผงผังตรงหน้าอย่างเฉยชาต่อไป
“มึงอีกแล้ว” อยู่ ๆ น้ำเสียงจีซัสเข้มขึ้น ไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงใคร แต่เฮียสิงห์ละสายตาจากแผนผังขึ้นมองเขาแล้ว แววตาเย็นชาไร้ความรู้สึกมองไปทางจีซัสนิ่ง “เมื่อวานมึงพาสายซอไปไหนมา!”
จีซัสพูดถึงเรื่องเมื่อวานงั้นเหรอ ต้องเป็นตอนที่เฮียสิงห์เข้ามาช่วยฉันแน่ ๆ จริงสิ… หมอนั่นโดนเฮียสิงห์ปาหมวกกันน็อคใส่ด้วยนี่นา ไม่แปลกที่เขาจะจำฝังใจแบบนี้
“ใจเย็นไอ้น้อง เข้ามาเกรี้ยวกราดใส่รุ่นพี่แบบนี้ไม่ดีมั้ง” เสียงพี่เธียเข้ามาห้ามทัพ
“รุ่นพี่? ฮึ! รุ่นพี่เหี้ยอะไรเสือกมายุ่งกับแฟนคนอื่น”
ความหยาบคายของจีซัสทำหัวคิ้วเฮียสิงห์กระตุกหน่อย ๆ เขาหลุบตามามองฉัน เราสบตากันนิ่ง ๆ ไม่รู้คิดไปเองไหม แต่แววตาเย็นชาคู่นั้นดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด เขาคงไม่คิดจะส่งตัวฉันให้จีซัสหรอกนะ
- Writer
