EP.10 [หนี]
1112 Words
บรื้นนนนนนน
เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มไปทั่วสนาม ฉันนั่งนิ่งอยู่ตำแหน่งด้านข้างคนขับ สายตาลอบมองกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตคนขับเป็นระยะ ๆ โทรศัพท์ฉันอยู่กับจีซัส เขายึดมันไปหลังจากพูดประโยคสารเลวนั่นจบ
ฉันรู้ว่าจีซัสไม่ได้ขู่ และเขาทำมันจริงแน่ถ้าฉันยังดื้อรั้นต่อไป สถานการณ์ของฉันเวลานี้ตกเป็นรองเขาทุกทาง และทางเดียวที่ทำได้ตอนนี้ก็คือทำตัวดี ๆ ให้เขาตายใจ แต่เชื่อเถอะ หลังจากการแข่งขันนี่จบลง จีซัสไม่ปล่อยฉันไว้แน่ และฉันโคตรมั่นใจว่าต่อให้ต้องใช้กำลังกับฉัน คนอย่างเขาทำมันได้แน่ ๆ
ฉันจะไม่ยอมอยู่เฉย ๆ รอให้จีซัสมาเชือดแน่
.
สิบนาทีต่อมา
การแข่งขันจบลงด้วยผลคือจีซัสชนะ ฉันแทบจะยืนไม่ไหวตอนก้าวลงจากรถ ฉันไม่ได้เกลียดความเร็วหรอกนะ แต่เร็วแบบนรกแตกแบบนี้เป็นใครก็ไม่เอาป่ะ!
จีซัสพาฉันกลับมาที่บล็อกของเขา เขาบังคับให้ฉันดื่มแชมเปญฉลอง แม้ว่าฉันจะพยายามปฏิเสธ แต่ก็ถูกเขาข่มขู่ด้วยสายตาอยู่ดี สุดท้ายฉันจึงดื่มไปหลายแก้ว ฉันรู้ เขาคิดจะมอมเหล้าฉัน และก่อนที่ฉันจะเมา ฉันควรจะเริ่มแผนในใจของตัวเองให้เร็วที่สุด
“เวียนหัวชะมัด สงสัยจะเมาแล้ว” ฉันบ่นพึมพำเบา ๆ จีซัสเดินเข้ามาใกล้ สายตาของเขาเต็มไปด้วยประกายรักใคร่ ฉันรู้ว่าเขารักฉันมาก และความรักของเขามันกำลังทำร้ายฉัน ทำร้ายคำว่าเราด้วย
“ไหวหรือเปล่า นอนพักก่อนไหม”
“อืม ขอพักหน่อยก็ดี คงดื่มมากไป ในนี้ก็หนาวมากด้วย” ฉันกอดตัวเอง แสร้งทำเป็นเมา เล่นละครตบตาเขา จีซัสถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกมาคลุมไหล่ให้ฉัน ริมฝีปากบางลอบยิ้มเล็กน้อย “งั้นฉันขอนอนพักแปปนึงได้ไหม”
“ได้ เธอนอนพักในนี้ไปก่อน เดี๋ยวฉันออกไปคุยธุระข้างนอกแปป”
คำว่าข้างนอกของเขาก็คือข้างหน้าบล็อกนั่นแหละ เขาไม่มีทางออกไปไหนไกลโดยปล่อยทิ้งฉันไว้คนเดียวแน่ ๆ ฉันยิ้มบาง รอจนร่างสูงเดินหายลับออกนอกประตูไป จึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต สายตาสอดส่ายมองหาทางหนี
ฉันค่อย ๆ แง้มประตูออกไปมอง เห็นจีซัสกำลังยืนคุยกับกลุ่มเพื่อนไม่ไกลจากบริเวณหน้าประตูมากนัก
“แกทำได้ยัยซอ” ฉันปลอบใจตัวเองขณะค่อย ๆ แทรกตัวออกมาจากประตูทีละนิด กระทั่งลอบออกมาด้านนอกได้สำเร็จโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ฉันรีบวิ่งเลาะมาทางด้านหลัง รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย ฉันไม่ได้เมา แต่มันมึน ๆ นิดหน่อยเพราะปกติฉันไม่ค่อยถูกโรคกับแชมเปญ ดื่มทีไรไปไม่เป็นทุกที
ฉันพยายามกดต่อสายหาเจ้ขิมหลังจากวิ่งพ้นบล็อกนั้นมาแล้ว
“ฮัลโหลเจ้! ช่วยเค้าด้วย!” เมื่อปลายสายกดรับ ฉันตะโกนขอความช่วยเหลือทันที
[เกิดอะไรขึ้นสายซอ แกเป็นอะไร? แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน?] น้ำเสียงห่วงใยดังจากปลายสาย ฉันสอดส่ายสายตามองรอบตัว รู้สึกคุ้นตากับที่นี่พอสมควร แต่ตอนนี้มึนมาก ตาลายไปหมดแล้วด้วย
“เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันเจ้ รู้แต่ว่าอยู่แถว ๆ สนามแข่งรถที่ไหนสักที่อ่ะ”
[สนามแข่งรถ? แล้วแกไปทำอะไรที่นั่น ไม่สิ แกไปที่นั่นได้ยังไง?] เสียงเจ้ขิมร้อนใจขึ้นมา
“จีซัสพาเค้ามาน่ะสิ หมอนั่นบ้าไปแล้วอ่ะเจ้ อยู่ดี ๆ ก็บังคับพาเค้าขึ้นรถมาที่นี่ เค้าพยายามจะขอเลิกแต่หมอนั่นก็ไม่ยอม” ฉันฟ้องไป มองด้านหลังไป กลัวพวกนั้นจะรู้ตัวแล้วออกมาตามหาฉันเหลือเกิน
[แล้วนี่แกทำอะไรอยู่ กำลังหนีหมอนั่นใช่ไหม อยู่ตรงไหน แล้วสนามแข่งนั่นมันชื่ออะไรเจ้จะได้รีบไปรับ]
“เค้าไม่รู้ ตอนเข้ามาเค้ามัวแต่ทะเลาะกับจีซัสอยู่” ฉันสะดุ้งเล็กน้อยตอนหันไปเห็นจีซัสกำลังวิ่งมาทางนี้ สีหน้าเขาเกรี้ยวกราดเต็มที่ คงรู้ตัวแล้วว่าฉันหายไป ฉันรีบวิ่งเข้ามาหลบข้างรถคันหนึ่ง ได้ยินเสียงเจ้ขิมพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่ทันได้ฟัง “ฮัลโหลเจ้! เจ้ว่าไงนะ ตอนนี้เจ้อยู่ที่ไหนอ่ะ เจ้จะมาช่วยเค้าใช่ไหม?!”
[เจ้กำลังจะไป แกใจเย็นก่อนนะซอ แชร์โลเคชั่นมาให้เจ้ด้วย เจ้จะรีบไป]
ฉันเบาใจขึ้นมาก มองเห็นความหวังที่จะรอดไปจากสถานการณ์เลวร้ายตรงนี้ได้แล้ว
“ได้ ๆ เค้าจะแชร์… อ๊ะ แบตหมดละ…” ทว่าความหวังเพียงหนึ่งเดียวของฉันกลับดับวูบไปพร้อมกับหน้าจอโทรศัพท์ ฉันนิ่งค้าง หัวใจหล่นไปกองบนพื้น ทำไมแบตต้องมาหมดตอนนี้ด้วย! แล้วเจ้ขิมจะมาช่วยฉันได้ยังไง! บ้าเอ๊ย…
ตึก ๆ ๆ
ฉันหมอบตัวลงทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ วิ่งเข้ามาใกล้ แอบมองผ่านเงาสะท้อนจากกระจกรถเห็นว่าเป็นจีซัสไม่ผิดแน่ มือข้างหนึ่งยกขึ้นปิดปาก หัวใจเต้นรัวลุ้นระทึกยามจีซัสเดินผ่านรถคันที่ฉันหลบอยู่ไป
ฉันต้องไปจากที่นี่…
ขณะที่คิดแบบนั้น สายตาบังเอิญมองไปทางหนึ่งพอดี ฉันจำสถานที่แห่งนั้นได้ในทันที ประตูบานนั้นที่ฉันเคยเปิดเข้าไปเมื่อหลายเดือนก่อน สองเท้ารีบก้าวไปทางนั้นอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง แม้คนที่อยู่หลังบานประตูนั่นจะอันตรายและน่ากลัวมากแค่ไหนก็ตาม ทว่าเวลานี้เขาเป็นคนเดียวที่ฉันรู้จัก และเป็นคนเดียวที่ฉันขอความช่วยเหลือได้
ปัง
เสียงประตูปิดลงพร้อมกับร่างของฉันยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาไม่ได้ล็อกประตูอีกแล้ว และภายในห้องก็ยังเงียบสงัดเหมือนเดิม ฉันกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมเข้มดั่งสัตว์ร้ายกำลังจ้องเหยื่อซึ่งกำลังจ้องมาทางฉันพอดี
ให้ตาย… นี่ฉันคิดผิดหรือเปล่านะ ทำไมรู้สึกเหมือนหนีจิ้งจอกปะราชสีห์เลยล่ะ!
สิงห์คำรามน่ากลัวเกินไปแล้ว!
- Writer
