Broken Iris

Chapter Sixteen

Her

Matapos ang ilang therapy at medications sa akin ay masasabi kong naging malaki na ang naging improvement ko. Hindi na ko biglang nakakatulog o makaramdam ng antok madalas. Nakokontrol ko na din ang ilang episodes ko, maging ang body clock ko sa paggising at pagtulog ay nagiging normal na.

"You're signs are showing that you're slowly growing in a good shape. You gain weight too, and its very nice to see you healthy, honey." Malambing nyang sabi at halata sa boses ni Dr. Breckett ang tuwa mula sa mga results ng physical examinations ko. Napangiti na lang ako at saka tumango.

"Thanks Doc, its all because of your hard work especially you and Ate Marian...T-thank you very much po.." A sob suddenly escape my lips. I can't help myself to be emotional specially that they treat me well all along. Especially him and Ate Marian.

"Your always welcome, honey. And please stop crying. I might get teary-eyed too." He joke and I chuckle as I wipe away my tears.

"After this, Miss Marian will assists you to Doc Raven's clinic for your first eye check up. We had a meeting about this and I immediately said yes, because there's a big possibility that you might gain your eyesight back if Doc Raven will handle your case. He is a great opthalmologist and I know you'll be in good hands, honey. I'd made sure of that." He said as he handed me to Ate Marian whose right beside me.

I only nod at him and show my widest smile to hide the nervousness I felt deep inside me. Lagi naman akong nagkakaganito kapag nasa malapit lang sya sa akin o nababanggit man lang ang pangalan nya. Iniisip ko pa lang na magkakasama kami sa isang iisang lugar ay hindi na mapakanali ang mga paruparo at kulisap sa laman-loob ko. Jusmiyo mahabagin!.

After our sessions ilang minuto lang ang nakakalipas ay iginiya na ko ni Ate Marian sa mismong klinika ni Raven. Pawisan na agad ang mga kamay ko kahit wala pa man kami doon.

Ang dami kong naiisip na what ifs at kung anu-ano pang pwedeng mangyari sa akin sa oras na maiwan na ko sa maliit na espasyong iyon kasama sya. Pakiramdam ko ay para akong nakasakay sa isang roller coaster na maaaring ikabaliktad ng sikmura ko sa sobrang tensyon na nararamdaman ko ngayon.

"Oh sya dito ka na, Sailey. Hinatid lang talagakita dahil sigurado naman akong nandyan na si Doc Raven sa loob. Tinatawag na din kasi ako ng hilaw na head nurse dito. Good luck ha!" masiglang sabi sa akin ni Ate Marian bago sya umalis.

"T-teka lang.. Ate.." pahabol kong sabi pero mabilis na syang nakaalis. Wala na 'tong atrasan. Kailangan ko na talaga syang harapin by guts or by nuts. Hah! Bahala na nga!

Kumatok ako sa pinto at ilang segundo lang ang nakalipas ay sinalubong na ko nang kanyang natural na bango. Daig pa nga ng isang mamahaling pabango ang natural scent nya kaya para sa akin ay ito ang nagmistulang palatandaan ko sa kanya. Sa tuwing naaamoy ko kaagad ang iyon nya ay alam ko ng nasa malapit lang sya o padating pa lang sya sa kinaroroonan ko.

"G-good Morning D-doc." I mentally scold myself for stuttering, hindi pa man kami nag uumpisa ay bumubulusok na kaagad ang kaba ko.

"Good morning to you too, sweet pea. Please let me guide you to your sit." He said in his baritone voice.

"Okay. Thank you" mahina kong usal. Tila nakaramdam ako ng kuryente n'ung oras na hinawakan nya ko sa braso para gabayan sa aking uupuan. Nanatili ang daloy nito kahit na binitawan na nya ko matapos kong makaupo. I shivered as I bit my lower lip and lower my head to hide my now burning cheeks. Great *note sarcasm*

Panay ako ng dasal sa lahat ng mga santo at santa na pinasaulo sa akin noon ni Sister Ally habang nasa kumbento pa ako. Dalangin ko na sana'y malagpasan ko ang pagsubok na ito at hingiin ang gabay nila para sa ikabubuti ng magiging resulta sa mga tests na gagawin sa akin upang muling makakita.

Narinig kong tumikhim muna sya bago tuluyang nagsalita. "Before we start we have to do some precautionary measures first. I'll ask you some questions and some history of your past. Is that okay with you?" I gulped the lump on my throat encouraging myself to feel at ease.

"How long have you been blind?" He asked.

"Almost 4 years."

"How did you lost your sight?" He asked again making my heartbeat stop.

"I-I sacrificed and gave them to the one I love and he needed it the most." I halfly whispered the end.

Bigla na lang syang natahimik sa isinagot ko, napatigil din ang tunog nang kanyang pagsusulat sa isang papel. The whole room was a dead silence and in every seconds that passed, suffocates me. Para bang kaunting galaw ko lang ay malalaman na nya kung anong itinatago ko. Makikilala na nya ba ako? Maalala nya pa kaya ako?

Hindi nagtagal ay muli syang tumikhim na sya namang nagpalundag sa akin sa gulat pero pinilit kong itinago. Magkahawak kamay kong pilit pinatatag ang sarili, na para bang may nagawa akong kasalanan sa kanya kahit hindi ko alam kung anuman iyon.

"Hmm...That's an epic story, giving up your vision for your love... You're the only person I know that could sacrificed like that knowing that it might lead you for some complications. I'm no saint so I won't judge you why did you do it. But please if its too much, think about yourself first. You can't always take the risk just because that someone needs you." He stated and continue writing something on his note.

Ewan ko ba kung guni-guni ko lang iyon pero pansin kong tila naiinis sya sa ideyang isinakripisyo ko ang mga mata ko sa isang tao at hindi man lang iniisip ang sarili kong kapakanan. Irritation crawl in my skin slowly. The thin patience that I have was now pull off.

"Is it that bad, that I sacrifice my eyesight for the one I love, Doc? Mahal na mahal ko po kasi ang taong iyon, kaya't tawagin man akong mangmang o baliw ng iba dahil sa ginawa ay wala na po akong magagawa sa kanila. Its their opinion and I can't do anything about it. Kahit na nga malaman nila ang dahilan ko, they'll definitely believe what they want to believe. Its their choice and I have mine. I can't redo what I've done but it wasn't like I was force to do it. Ginawa ko po yun ng may buong layang pag-iisip. And I'm still glad I do it because somehow I save him from the cruelty eyes of the world."

Padarag akong umalpas sa kinauupuan ko at buong tapang na humakbang palabas. Seems like the heaven was in my favor during that time dahil hindi man lang ako nadapa o nabangga sa kung saan.

Bumuhos ang luha sa mata ko ng tawagin nya pa akong muli, pero nagpatuloy lang ako sa paglalakad. Nagpupuyos ang kalooban ko dahil pakiramdam ko ay minaliit nya ang rason ko na naging sanhi nang pagkabulag ko. Halos hingalin na ko sa bilis kong maglakad hanggang sa nagsawa na ata ang langit na paboran ako. Nabangga ako sa isang matigas na pader?...o tao?

"Fvck! That hurts!" dining kong singhal nya.

Oh god. That voice. It couldn't be! Bakit sa lahat-lahat nang mababangga ko sya pa?