เรื่องวุ่นของรักเรา

Ep.17: เซอร์ไพรส์

อาย : พี่มอส

อาย : วันหยุดนี้อายกลับไปนอนบ้านนะคะ

อาย : อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ

หลังส่งข้อความบอกมอสเสร็จอายก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าก่อนจะรีบขึ้นรถแล้วขับตรงกลับบ้านทันที เพราะพรุ่งนี้พี่เธอจะกลับมาแล้ว และเธอกับพ่อและนัดกันไว้ว่าจะไปรับพี่ที่สนามบินด้วยกัน

“พ่อแม่ขา... อายมาแล้วค่ะ” เสียงหวานสดใสของอายดังขึ้นทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในบ้าน พร้อมรอยยิ้มกว้างที่บ่งบอกถึงความดีใจและอารมณ์ดีของเธอ

คุณพ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟาเงยหน้าขึ้นมามองลูกสาวคนเล็กด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ลง อายรีบเดินเข้าไปหาคุณพ่อ ก้มลงกอดท่านอย่างอ้อน ๆ

"มาแล้วเหรอเรา"

"คิดถึงพ่อจังเลยค่ะ"

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ คิดถึงแต่ไม่ค่อยกลับบ้านเลยนะ"

“ก็อายยุ่งนี่ค่ะ อาจารย์สั่งทั้งรายงานทั้งการบ้านเยอะมาก”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ เรานี่นะ หาข้อแก้ตัวได้ตลอด”

คุณแม่ที่ได้ยินเสียงลูกสาวก็เดินออกมาจากครัวพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น อายทำตาเป็นประกายทันทีก่อนจะรีบลุกขึ้นไปกอดแม่ด้วยท่าทางออดอ้อน

"แล้วนี่หิวรึยัง? แม่ทำของโปรดอายไว้เยอะเลยนะ"

"หิวมากเลยค่ะ อายขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวจะลงมาทานอาหารฝีมือแม่ให้เต็มที่เลย!"

"จ้ะ ๆ รีบไปรีบลงมานะ"

“ค่ะ” อายยิ้มหวานก่อนจะรีบเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเองเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายขึ้น แต่พอเดินไปถึงหน้าห้อง กลับต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าประตูห้องของพี่ชายเปิดอยู่

เธอหยุดยืนแล้วขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปยืนตรงประตูแล้วชะโงกหน้าเข้าไปดู ก็ต้องตาโตตกใจ ร้องตะโกนเสียงดังพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง

"พี่อ้น!!!"

“อาย!!”

“พี่อ้น ทำไมถึงอยู่นี่ก็ไหนพ่อกับแม่บอกว่าพี่จะมาพรุ่งนี้ไง”

“เซอร์ไพรส์ไง”

“เซอร์ไพรส์มากเลยค่ะ” อายพูดพลางซุกหน้าลงกับอกพี่ชายอย่างดีใจเธอไม่ได้เจอพี่ชายตัวเองหลายปีแล้ว ตั้งแต่เขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ พอรู้ว่าเขากลับมาแล้วจริง ๆ ความคิดถึงที่มีอยู่ก็ล้นทะลักออกมาจนอดไม่ได้ที่จะกอดแน่นขึ้นไปอีก

"โอ๊ย ๆ ๆ เบา ๆ หน่อยยัยตัวแสบ พี่หายใจไม่ออกแล้วเนี่ย" อ้นหัวเราะเบา ๆ พลางลูบหัวน้องสาวด้วยความรักและเอ็นดู

"ไม่ปล่อย พี่อ้นรู้ไหมอายคิดถึงพี่อ้นมากเลยนะ"

"พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกัน" เขายิ้มอบอุ่น ก่อนจะผลักหัวน้องเบา ๆ

"แต่ปล่อยก่อนเถอะ ไม่งั้นพี่ต้องหายใจทางผิวหนังแทนแล้วมั้ง" อายทำหน้ามุ่ยแต่ก็ยอมปล่อยแขนออกแล้วมองพี่ชายอย่างสำรวจ

"พี่ดูผอมลงไปเยอะเลยนะ เรียกหนักเลยเหรอ"

"ก็นิดหน่อย"

"แน่นะ"

"แน่สิ แล้วนี่เราเถอะ เป็นไงบ้าง ช่วงนี้เรียนหนักเหรอ"

"หนักมาก!! อาจารย์สั่งงานเหมือนโกรธใครมาแน่ ๆ" อายเบ้ปากเมื่อนึกถึงงานที่อาจารย์แต่ละคนสั่งมา เล่นเอาเหนื่อยไปเลย

"ว่าแต่ไหนของฝาก??"

"หึ ขี้งก" อ้นผลักหัวอายเบา ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบถุงของฝากที่เขาบรรจงเลือกซื้อมาส่งให้น้องสาวของตัวเอง

“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวอายขอไปอาบน้ำกับเอาของไปเก็บก่อนนะ เดี๋ยวจะมาคุยด้วย”

“ครับ” อายรีบเดินกลับห้องตัวเองเพื่อไปอาบน้ำแล้วจะรีบมาคุยกับพี่ชายให้หนำใจให้สมกับที่ห่างกันไปหลายปี

หลังจากใช้เวลาไม่นาน อายก็เดินออกมาจากห้องในชุดสบาย ๆ เธอเดินลงบันไดมาด้วยท่าทางร่าเริง กะว่าจะมานั่งคุยกับพี่อ้นให้เต็มที่ พอลงมาถึงห้องนั่งเล่นก็เห็นพี่ชายนั่งคุยกับคุณพ่อและคุณแม่อยู่

"คุยอะไรกันอยู่คะ" อายถามพลางเดินไปนั่งข้างพี่ชาย

"กำลังคุยเรื่องที่พี่อ้นจะมาทำงานที่บริษัทน่ะจ้ะ" คุณแม่หันมายิ้มบาง ๆ ก่อนจะเป็นคนตอบคำถามนั้นเอง

"เหรอคะ!? พี่อ้นจะทำงานเลยไม่พักก่อนเหรอ" อายตาโตด้วยความตกใจและดีใจไปพร้อมกัน

"อืม พี่เรียนจบแล้วก็อยากใช้วิชาที่เรียนมาให้เกิดประโยชน์" อ้นพยักหน้าพลางยิ้มบาง ๆ อายยิ้มกว้าง ก่อนจะกอดแขนพี่ชายแน่น

"พี่ชายอายนี่เป็นคนดีจริง ๆ เลย"

“เรานี่น้า” อ้นหัวเราะเบา ๆ แล้วลูบหัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู

บรรยากาศอบอุ่นของครอบครัวทำให้อายรู้สึกมีความสุขมาก ความคิดถึงที่เคยมีก็แทบหายไปหมด เพราะรู้ว่าต่อไปนี้พี่ชายของเธอจะอยู่ใกล้ ๆ ไม่ห่างไปไหนอีกแล้ว

“ถ้าพร้อมกันแล้วเราไปทานอาหารกันดีกว่านะ เด็กแถวนี้น่าจะหิว” แม่พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าถึงเวลาอาหารแล้วและแม่ครัวก็เพิ่งเดินมาบอกว่าจัดโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

“ไปค่ะ อายหิวแล้ว”

“หึหึ เรานี่น้า”

“หิวก็ไปกันเลย”

ทุกคนพากันเดินไปที่ห้องอาหาร บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของทุกคน ทำให้ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด อายตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยก่อนจะเงยหน้ามองพี่ชาย

"พี่อ้น นี่พี่จะเริ่มทำงานเมื่อไหร่ค่ะ"

“คงเริ่มเลยทันที”

“แล้วพี่อ้นจะทำตำแหน่งอะไร”

“รองประธาน พ่ออยากให้พี่เข้ามาช่วยแบ่งเบางานพ่อนะ อีกอย่างอ้นเรียนด้านบริหารมา” คุณพ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะพูดเสริมขึ้นมา อายพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะทำตาเป็นประกาย

"งั้นพี่อ้นก็เป็นเจ้านายเต็มตัวเลยสิคะ"

"ก็ประมาณนั้น แต่คงยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ"

"งั้นอายจะช่วยพี่อ้นเอง" อายตักกับข้าวใส่จานพี่ชายอย่างเอาใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มหวาน ๆ ที่ออกไปทางเจ้าเล่ห์นิด ๆ

"ช่วยยังไง??"

"ก็... เป็นกำลังใจไงคะ" อายยิ้มทะเล้นด้วยความชอบใจที่สามารถแกล้งพี่ชายตัวเองได้

"หึหึ ไอ้แสบ" อ้นยิ้มด้วยความชอบใจพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวอายเบา ๆ

"พี่น้องคู่นี้น่ารักจริง ๆ" คุณแม่มองภาพนั้นแล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มอบอุ่นที่ปรากฏบนใบหน้า นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เห็นภาพแบบนี้

อายกลับมาจากห้องพี่ชายหลังอยู่คุยกันจนเหนื่อย เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นว่ามีข้อความจากมอส เธอยิ้มก่อนจะพิมพ์ตอบไป

มอส : ถึงบ้านแล้วเหรอ

อาย : ถึงแล้วค่ะ พี่มอสถึงห้องหรือยัง

มอส : ถึงแล้ว

มอส : กินข้าวหรือยัง

อาย : กินแล้วค่ะ พี่มอสกินข้าวหรือยัง

มอส : กินแล้ว แต่ไม่ค่อยอร่อย เพราะกินคนเดียวไม่มีคนป้อนเลย

อายหัวเราะเบา ๆ ให้กับข้อความออดอ้อนของเขาก่อนจะพิมพ์ตอบ

อาย: เวอร์ไปแล้วค่ะ

มอส : ก็คนมันคิดถึงแฟนให้ทำไง

อาย : อีกไม่กี่วันก็ได้เจอกันแล้วค่ะ อดทน

มอส : กลับมานอนที่คอนโดไม่ได้เหรอ แล้วตอนเช้าค่อยกลับบ้าน

อาย : ไม่ค่ะ งั้นแค่นี้นะคะ อายจะนอนแล้ว

มอส : อย่าลืมฝันถึงพี่นะ

อาย : จะพยายามค่ะ ฝันดีค่ะ

หลังจากส่งข้อความตอบมอสเสร็จ อายก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอนก่อนจะพลิกตัวไปมาเล็กน้อย ใจหนึ่งก็อดยิ้มไม่ได้กับความออดอ้อนของพี่มอส อีกใจหนึ่งก็แอบรู้สึกผิดนิดหน่อยที่ไม่กลับไปนอนที่คอนโด แต่พอคิดว่าอีกไม่กี่วันก็จะได้เจอกันแล้ว ปล่อยให้เขาคิดถึงเธออีกสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก

"ฝันถึงพี่มอสเหรอ จะเป็นไปได้ยังไงคนเรากำหนดความฝันได้ด้วยเหรอ เฮ้อ... งั้นลองดูแล้วกัน" อายปิดไฟแล้วซุกตัวลงใต้ผ้าห่ม พลางยิ้มหวานก่อนจะพึมพำเบา ๆ ก่อนที่เธอก็หลับไปในที่สุด