Ep.19: อะไรกัน??
1246 Words
อายมองโทรศัพท์ที่เพิ่งเปิดขึ้นหลังจากได้ชาร์จแบตเสียที ก็นะ... ใครใช้ให้เธอลืมเอาที่ชาร์จมาจากคอนโดกันล่ะ ผลลัพธ์ก็คือโทรศัพท์ดับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ทันทีที่เครื่องติด เธอก็รีบพิมพ์ข้อความส่งหามอสก่อนเป็นอย่างแรก กลัวว่าเขาจะเป็นห่วงที่เธอหายไปหลายชั่วโมงตั้งแต่เช้ายันเย็น จนไม่รู้ว่าป่านนี้เขางอนไปถึงไหนแล้ว
อาย : พี่มอสทำอะไรอยู่คะ
อาย : กินข้าวหรือยัง
อาย : โทรศัพท์อายแบตหมดเพิ่งได้ชาร์ต
เธอมองข้อความที่ส่งไปแต่กลับยังไม่ถูกอ่าน อายเม้มปากมองหน้าจออย่างลังเล ปกติแค่เธอทักไปไม่นานมอสก็จะเปิดอ่านแล้วตอบกลับมาทันที หรือว่าเขายุ่งอยู่?? อายถอนหายใจเฮือกก่อนตัดสินใจกดโทรออกแต่เสียงสัญญาณก็ดังอยู่นานโดยไม่มีใครรับสาย
"หือ!? ยุ่งจริงหรือเปล่าเนี่ย" เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วเดินออกจากห้องตัวเองตรงไปยังห้องครัว
“แม่ขา”
“ว่าไงลูก”
“แม่ อายอยากหัดทำอาหาร”
“หือ? ทำอาหาร??” แม่ที่กำลังง่วนอยู่หน้าเตาหันมามองลูกสาวตาโตอย่างแปลกใจ ปกติอายไม่เคยแม้แต่จะเฉียดเข้าครัวเลยด้วยซ้ำนอกจากเข้ามาหาเธอ
“ใช่ค่ะ ทำไมเหรอ??” อายยิ้มกว้างทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ ก็แค่เธออยากทำอาหารเป็นบ้างมันแปลกขนาดนั้นเลยหรือไง
“เปล่าหรอก แม่แค่แปลกใจ” แม่หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันไปสนใจอาหารบนเตาต่อ แต่ปากก็ยังพูดคุยกับลูกสาวไปด้วย
“อายก็แค่อยากทำอาหารเป็นบ้าง แม่สอนหน่อยสิ”
“ได้สิ งั้นหนูเริ่มจากหั่นผักก่อนเลย”
“ค่ะ”
ระหว่างที่ทุกคนกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่อายไม่พลาดที่จะตักอาหารที่เธอทำเองกับมือใส่จานพี่ชาย หวังให้เขาได้ชิมว่ารสชาติจะผ่านไหม เพราะนี่เป็นการทำอาหารครั้งแรกของเธอถึงแม้แม่จะบอกว่าใช้ได้แต่เธอก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี
“พี่อ้น ลองชิมจานนี้ดู” อ้นมองหน้าอายแว๊ปหนึ่งก่อนจะตักอาหารเข้าปาก เขาเคี้ยวช้า ๆ สีหน้าอ่านไม่ออก ทำให้อายยิ่งกว่าลุ้น
“เป็นไงคะ อร่อยไหม??”
“ทำไมเหรอ อาหารจานนี้มันต่างกับจานอื่นตรงไหน” อ้นเลิกคิ้วมองอายที่กำลังทำหน้าลุ้นอยู่ด้วยความแปลกใจ ก็อาหารนี่เป็นอาหารที่แม่ครัวกับแม่ทำอยู่ทุกวันมันแตกต่างกับทุกวันตรงไหน
“พี่อ้นตอบมาก่อน”
“ก็พอได้นะ”
“จริงนะ??” อายขยับเข้าไปใกล้ทำหน้าตาจริงจังสุด ๆ อ้นหลุดขำเบา ๆ
“พี่จะโกหกเราทำไม แล้วสรุปจานนี้มันยังไง อย่าบอกนะว่าเราทำเอง”
“ใช่ค่ะ”
“จริงดิ??” อ้นทำหน้าตกใจ เลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความไม่อยากเชื่อว่าคนที่คิดจะเฉียดเข้าครัวกลับทำอาหารเนี่ยนะ
“จริงค่ะ ไม่เชื่อถามแม่ดูก็ได้”
“หึหึ พี่เชื่อเรา ว่าแต่นึกยังไงถึงหัดทำอาหาร? ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะสนใจ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากลองเฉย ๆ” อายชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะรีบกลบเกลื่อนทำเป็นยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ
“เชื่อได้ไหมเนี่ย” อ้นหรี่ตา มองน้องสาวอย่างจับผิด
“จริงค่ะ” อายยืนยันเสียงหนักแน่นก่อนจะเลิกสนใจพี่ชายแล้วหันกลับมาทานข้าวต่อ ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลังทานอาหารอิ่มอายก็ขอตัวขึ้นห้อง อายที่อาบน้ำเสร็จก็เดินมานั่งลงที่เตียงและไม่ลืมจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแต่กลับไม่มีข้อความหรือแม้แต่สายโทรเข้าจากมอส อายได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเพราะมอสไม่เคยเงียบหายไปแบบนี้มาก่อน
“คงจะยุ่งจริง ๆ นั่นแหละ พรุ่งนี้ค่อยทำอาหารไปให้ชิมดีกว่า” อายพึมพำกับตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอน และหลับตาลง ในใจคิดถึงแผนที่วางไว้ว่าจะทำให้ดี พรุ่งนี้เธอจะรีบตื่นแต่เช้าเพื่อทำอาหารไปให้มอสชิมที่สนามแข่ง
อายขับรถมายังสนามแข่ง หลังจากจอดรถเสร็จ เธอก็หยิบกระเป๋าผ้าที่ข้างในมีกล่องอาหารที่เธอทำเองกับมืออย่างตั้งใจ เธอเดินตรงไปยังออฟฟิศของมอส สถานที่ที่คุ้นเคยดีเพราะมาบ่อยจนจำได้แม่น ระหว่างเดินอายแอบเปิดกระเป๋าดูอาหารฝีมือตัวเองอีกครั้งแค่เห็นก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
วันนี้เธอตั้งใจจะเซอร์ไพรส์เขาและอยากขอโทษเรื่องเมื่อวานที่ติดต่อไม่ได้ อายเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของมอส และเพราะความที่อยากให้เป็นเซอร์ไพรส์ เธอจึงไม่ได้เคาะประตู
แต่แล้วรอยยิ้มของเธอก็ต้องค้าง ทันทีที่แง้มประตูเข้าไป สายตาของอายสะดุดเข้ากับภาพตรงหน้า มอสกำลังยืนกอดอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งด้วยท่าทางแนบชิดจนแทบไม่เหลือช่องว่าง หัวใจของอายเหมือนถูกบีบรัดแน่น มือที่ถือกระเป๋าเริ่มสั่น นี่มัน... อะไรกัน!? คำถามนี้ดังขึ้นในหัวทันที นี่คือเหตุผลที่เขาไม่รับสายและไม่ตอบข้อความของเธออย่างงั้นเหรอ?? อายรีบปิดประตูลงอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกมาทันที
เธอต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด อายเร่งฝีเท้าจนแทบจะเป็นการวิ่งมากกว่าเดิน โดยไม่ทันได้ระวังตัวว่ากำลังจะชนเข้ากับใครบางคน
“อ๊ะ!! ขอโทษค่ะ”
“อ้าว! อายเองเหรอ” เสียงทุ้มของวิวัฒน์ดังขึ้นเขามองเธอด้วยความแปลกใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้รีบเดินจนไม่ได้ดูทาง
“ค่ะ พี่วัฒน์” อายตอบเสียงเบาพลางสูดลมหายใจเข้าอย่างพยายามกลั้นอารมณ์ความเจ็บกับน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา
“จะรีบไปไหน เดินไม่ดูทางเลย”
“เปล่าค่ะ อายแค่แวะมาเฉย ๆ คิดว่านามิกับพี่โปรดอยู่ที่นี่” เธอไม่รู้จะพูดจะบอกกับคนตรงหน้ายังไงว่าเธอมาหามอสแต่ดันไปเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเลยแกล้งเฉไฉพูดอย่างอื่นออกไปแทน
“อ๋อ สองคนนั้นไม่อยู่หรอก”
“ค่ะ พี่วัฒน์คะ”
“ครับ”
“พี่กินข้าวหรือยัง”
“ยังเลย กำลังหิวอยู่เหมือนกัน” อายเม้มปากแน่นมองกระเป๋าผ้าในมือที่เธอตั้งใจจะเอามาให้มอส ก่อนจะตัดสินใจยื่นให้เขา
“ถ้าไม่รังเกียจ เอานี่ไปกินก็ได้ค่ะ อายทำเองกับมือเลยนะ กะว่าจะเอามาให้นามิกับพี่โปรดชิมแต่สองคนนั้นดันไม่อยู่ซะงั้น จะทิ้งก็เสียดาย” วัฒน์มองอายอย่างแปลกใจแต่ก็ยิ้มพร้อมกับยื่นมือไปรับกระเป๋าผ้ามาถือไว้
“ไม่รังเกียจเลย ขอบใจนะ”
“ค่ะ งั้นอายกลับก่อนนะคะ”
“ครับ” อายรีบหันหลังแล้วเดินออกมาโดยไม่หันกลับไปมองอีกแม้แต่น้อย ความรักครั้งแรกของเธอเกิดขึ้นเร็วและจบลงเร็วเหลือเกิน
- Writer
