“ไปกัน”
“หือ!? ไปไหนคะ” อายเงยหน้าจากอกแกร่งขึ้นมองหน้ามอสด้วยสายตาที่อยู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมาหลังจากที่เคลียร์ใจกันเรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างก็แค่เรื่องเข้าใจผิดที่ต่างคนต่างมโนไปเองเพราะความหึงหวง
“กลับห้องไง”
“แต่อายต้องไปเรียนนะคะ อายว่าพี่มอสไปส่งอายที่มหาลัยดีกว่า”
“วันนี้ไม่ต้องไปเรียนแล้ว อยู่กับพี่นะ”
“พี่มอส!!”
“ง้อพี่หน่อย พี่เสียใจมากที่เห็นอายออดอ้อนและกอดผู้ชายคนอื่น” มอสถอนหายใจพลางใช้นิ้วเกลี่ยแก้มนวลของอายเบา ๆ ดวงตาของเขาสื่อความน้อยใจออกมาอย่างชัดเจน
“แต่นั่นพี่ชายอายนะคะ” อายชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเบะปากใส่
“ก็รู้ แต่ยังไงพี่ก็หวงอยู่ดี” น้ำเสียงของมอสฟังดูดื้อรั้นเหมือนเด็กแต่อายกลับรู้สึกว่ามันน่ารักอย่างบอกไม่ถูก ไม่น่าเชื่อว่าคนแบบเขาจะกล้าทำท่าทางกับน้ำเสียงแบบนี้
“ถ้าไม่กลับห้อง ที่นี่ก็ได้”
“พี่มอส!!” อายยกมือขึ้นทุบอกแกร่งเบา ๆ แต่กลับโดนมอสจับมือเอาไว้ แล้วจู
